Boosheid taboe

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 09-04-2011| 15:34

Vroeger heb ik nooit geleerd dat ik boosheid mocht voelen. Laat staan uiten. Dat was taboe in ons gezin. Boosheid was niet goed, zei mijn moeder dan, en opwinden was slecht voor je. Als ik bijvoorbeeld boos was en de toon in mijn stem veranderde dan zei ze meteen: "Rustig, rustig, je windt je op en dat is niet goed." Zelf mocht ze het echter wel. Ze is meerdere keren heel explosief boos op me geweest en gooide dan met alles naar mij wat ze voor handen had. Ik ben een keer heel boos op haar geworden. Ik was toen al lang volwassen, en heb toen de deur dicht geknald. Ze zei: "Hoe denk je dat je mij achterlaat?" Nooit heeft ze mij een keer gevraagd hoe ik mij voelde tijdens haar woede-uitingen. Nu ben ik gehuwd met een hele lieve man. Maar net zoals ik mijn minpuntjes heb, heeft mijn man die ook. Hij is bijvoorbeeld ontzettend makkelijk, vergeet enorm veel. Als ik lief en rustig aan hem iets vraag te doen (en ik doe echt heel veel zelf) dan is het weken later nog niet gedaan. Soms voel ik me dan opeens gewoon echt boos en is de maat vol. Ik uit dan mijn boosheid en zeg ook gewoon dat ik even heel boos op hem ben: "Ik heb het meerdere keren gewoon rustig en lief aan je gevraagd maar het gebeurt gewoon niet." Ik voel ik mij zo enorm teleurgesteld en dan moet het er even uit. Als ik nu boosheid uit (daar heb ik therapie voor gehad) dan kan ik mij daarna heel schuldig voelen dat ik boosheid heb gevoeld en geuit. Ik denk dat dit te maken heeft met vroeger dat het er niet bij mocht horen. Ik moest alleen lief en aardig en behulpzaam zijn. Maar negatieve gevoelens mocht ik niet uiten. Ik voelde ze dus ook niet eens. Tot ik finaal vast liep en in therapie ging. Nu ben ik gelukkig getrouwd maar loop hier weer tegenaan. Jarenlang kon ik ook geen boosheid voelen, maar nu lukt het wel. Mijn man is veilig voor mij om dit te durven voelen. Mijn man schrikt daar wel snel van en is dan bang dat ik niet van hem houd. Ik zeg dan dat ik heel veel van hem houd en me even boos of teleurgesteld voel. Hoe kan ik nu leren dat ik dit mag voelen zonder mij schuldig te voelen als ik het uit? Wat is dat schuldgevoel concreet en hoe raak ik dit kwijt? Ik voel mij een hele slechte vrouw als ik boosheid voel en uit en een goede vrouw als ik mijn man alleen maar lief heb en vriendelijk en behulpzaam ben. Maar dit is een te hoge eis naar mijzelf toe, dat kan niet. Hoe moet en kan ik leren dat ik mijn gevoelens mag hebben, en me niet schuldig en slecht hierover voel? Hoe kan ik dat laatste kwijt raken? Want daar heb ik erg veel last van. De leidinggevende op mijn werk heeft mij enorm gestimuleerd om boosheid te uiten naar hem en naar teamleden. Jaren lukte me dit gewoon niet. Mijn man stimuleert mij hierin niet, omdat hij het zelf zo eng vindt. Juist daarom voel ik me nu weer (na jaren) zo (opnieuw) slecht, falen, tekort schieten en schuldig net als vroeger.

Beste vraagsteller,

Blijkbaar heeft de therapie wel wat los gemaakt, maar is het ook afgerond? Ik denk, dat het voor u belangrijk is om de therapie af te maken dan wel opníéuw in therapie te gaan. Niet met "hoe kom ik bij mijn gevoelens van boosheid" als hulpvraag, maar met de vragen: "wat is mijn schuldgevoel" en "hoe ga ik daarmee om?"

Boosheid is een complex ‘gebeuren’, dat blijkt wel uit uw verhaal. Hoewel u helder schrijft over uw ervaringen is het voor mij niet te doen om u een concreet antwoord te geven zonder dat ik u ken. Gevoelens hébben is niet te ontkennen, maar leren om ze al dan niet te mogen en kunnen uiten vraagt méér dan een enkel anoniem schriftelijk antwoord. Het beste zou dus zijn om een afspraak te maken met de therapeut die u kent, of een nieuwe zoeken.    

Gode bevolen,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1541 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven