Gedwongen de pil nemen
Ds. A. Goedvree | 5 reacties | 06-04-2011| 11:30
Vraag
Ik ben een jonge vrouw van 21 jaar en heb een prachtig zoontje van anderhalf jaar. Ik was bezig met een studie toen ik zwanger raakte en moest trouwen. Daardoor is mijn studie afgebroken. Ik heb een jaar thuis gezeten voor zwangerschap en borstvoeding en ben pas begonnen aan een andere vierjarige studie. Nu is het zo dat ik graag een tweede kindje zou willen, alleen is mijn man er op tegen. Hij wil dat ik eerst mijn studie afmaak vóórdat ik van hem mag stoppen met de pil. Dit druist zo in tegen al mijn gevoelens! Ik snap dat mijn studie erg belangrijk is en ik wil deze ook graag afmaken, maar tegelijkertijd wil ik daarvoor het ouderschap niet uitstellen. Ik weet ook niet goed of de pil in dit geval wel kan. Ik ben er geen voorstander van, omdat je dan niet aan God overlaat wanneer je een kindje van Hem mag ontvangen of niet. Nu voel ik mij door mijn man als het ware gedwongen om de pil in te nemen om zodoende een zwangerschap tegen te houden. We praten hier bijna dagelijks over, omdat het mij zo raakt. Maar hij blijft bij zijn standpunt.
Antwoord
Beste vragensteller,
In een korte schets heb je heel veel verteld en ik vind je verhaal heel aangrijpend. Ik kan me voorstellen dat je met diepe gevoelens worstelt. Het is allemaal heel wat. Toch wil ik je graag iets meegeven in dit alles.
Je vertelt over jullie kind, jullie huwelijk, en jullie verschil van mening over de kinderwens, het gebruik van de pil, je studie, enzovoorts. Ik heb echter bij dit alles het idee dat jullie niet op de juiste frequentie met elkaar praten over deze dingen. Jullie hebben veel meegemaakt, en dat trekt diepe sporen - ongetwijfeld. Nu gaat het leven verder en nu komen er verschillen van mening. Als jullie elke dag hierover praten maar niet verder komen, dan zit je waarschijnlijk niet op het juist gespreksniveau. Jullie gevoels-frequenties zijn niet goed op elkaar afgesteld. Ik denk dat je er echt niet uit komt met allerlei gesprekken over mogelijkheden voor een kind en het afronden van een studie, over moedergevoel en vadergevoel. Ik denk dat jullie wat dieper moeten afsteken, naar het psychologische verhaal achter de vele feiten. Hebben jullie kunnen verwerken wat er allemaal in de afgelopen twee en een half jaar is gebeurd? Hoe sta jij als moeder, jonge vrouw, studente in dit alles - emotioneel. Hoe staat je man er in, ook emotioneel en psychisch? Kan je daarover praten met elkaar?
Het verschil van mening moet je echt op een diepere laag bespreken dan alleen de feiten. Zeker, daarin moet de principiële vraag gesteld worden voor Gods aangezicht - wat je samen biddend moet doen. Daarin moet ook gekeken worden naar praktische overwegingen omtrent de mogelijkheid voor een kind. Maar, daarin moet je ook proberen te komen tot de diepere lagen: hoe heb ik, hoe heb jij, hoe hebben wij de afgelopen tijd ervaren? Welke gevoelens hebben wij voor elkaar en wat verwachten we van de toekomst? Welke "moedergevoelens" heb ik, en hoe komt het dat zijn "vadergevoel" daar nog niet in mee kan komen. Kan ik mijn blokkades in beeld krijgen, en hoe zijn die daar gekomen? Die diepere lagen moeten open gaan, om tot elkaar te komen. Die weg moet je biddend gaan.
Maar, ik zou zeker jullie adviseren om anders ook met een deskundige gesprekken aan te gaan. Je staat aan de basis van je huwelijksleven, je gezinsleven, je maatschappelijke leven. Jullie situatie is best complex. Vertil je er niet aan. Als je er niet uit komt, probeer dan meer hulp te vragen dan dat ik je kan geven via Refoweb.
Vriendelijke groeten, Gods zegen!
Ds. A. Goedvree
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. Goedvree
- Geboortedatum:16-06-1970
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Hellouw
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wat ik me afvraag vraagstelster, kan het niet zo zijn dat je man je ook wil beschermen? Hij heeft ook gezien wat het de vorige keer allemaal met je deed (zwanger én studie) en hij wil dat misschien voorkomen? Ook dat je straks weer een studie moet afbreken? Jij kent je eigen man natuurlijk het beste maar dit was het eerste wat in mij opkwam toen ik je vraag las.
En ws als je straks twee kindjes heb je geen studie meer gaat doen!
Mevrouw, nu kan het zijn, dat het beeld dat uit uw briefje naar voren komt, de werkelijkheid geweld aan doet. Maar of dat nu wel of niet zo is; het is voor u (en hem?) een afschuwelijke situatie. Ten diepste komt u niet uit de verf.
Ik ben er heel verdrietig over (als man).
