Zonden belijden aan de persoon

Geachte dominee, moet je altijd je zonden belijden aan de persoon waartegen je gezondigd hebt? Als ik bijvoorbeeld jaren terug iets gedaan heb wat niet mocht van mijn ouders, moet ik dat nu belijden? Ook al zou dat de relatie met mijn ouders erg schaden en hebben zij geen 'schade' van mijn zonden ondervonden? Bij voorbaat dank voor uw beantwoording.

Deze vraag bracht me op de woorden van Psalm 32: “Toen ik zweeg, werden mijn beenderen verouderd in mijn brullen de ganse dag , want Uw hand was dag en nacht  zwaar op mij. Mijn sap werd veranderd in zomerdroogte.” Hiermee wordt immers bedoeld het verzwijgen van je zonden. Dat kan je aan de grond houden. Bevrijding komt pas, zo zijn ook de woorden van Psalm 32, als jij je zonden hebt beleden. Belijdenis van zonden geeft openingen. Er is wel eens gezegd, dat de biechtstoel in de roomse kerk tot bevrijding was voor de persoon zelf, die met een bepaalde misstap naar de biecht kwam, omdat hij dan in ieder geval zijn verhaal kwijt kon. In ieder geval is schuld belijden de algemene regel, zeker in het christelijk geloof. We moeten al beginnen met schuld voor de Heere te belijden. We hebben daarbij het ontdekkend licht van de Heilige Geest nodig, het gebed van Psalm 139!

De zonen van Jakob hadden hun zonden verzwegen,  nadat zij op een gemene manier Jozef verkocht hadden en daarna zelfs vader Jakob belogen, maar de Heere maakte die zonden later met de hongersnood toch openbaar. Opvallend is ook dat na die zonden van die broers, Juda direct daarna weer in een grote zonden valt met zijn schoondochter Thamar (Genesis 38). Zijn zonden wordt wel heel snel openbaar gemaakt. Het werd zo openbaar voor iedereen, niet alleen voor zijn vader en moeder (Genesis 38), maar ook voor de eigen kring, dat hij eigenlijk de dood verdiend had.

Als kinderen deden we vroeger  natuurlijk wel eens verkeerde dingen,  stiekem,  en probeerden we die te verbergen voor onze ouders. Als je een nauw geweten hebt, kwam je toch met je verhaal, dat je verkeerd gedaan had.  Nu kan het zijn dat je toch een bepaald iets verzwegen hebt, dat je eigenlijk had moeten belijden. Moet je nu na jaren vertellen, wat er toen gebeurd is? Ik weet natuurlijk niet wat er gebeurd is. Achteraf komen de dingen nog wel eens wat anders te liggen. Je kunt bijvoorbeeld je hoofd schudden over wat je toen gedaan had. Hoe dom was ik toch, dat ik zulke dingen deed. Eerlijkheid  duurt immers wel het langst. Is er dan geen ruimte om dat gewoon ontspannen te zeggen? We hoeven ons toch niet mooier voor te doen dan we zijn? Zo zou je dat ook naar je ouders alsnog kunnen zeggen.

Het feit dat je nu die vraag stelt,  zou kunnen betekenen dat je er echt meezit. Dat zou ook kunnen betekenen dat ook andere relaties daarin betrokken zijn, die wel een open of verborgen wond hebben gegeven in jouw leven of dat van je ouders. Schuld belijden doen we niet graag, want dan moeten we vertellen wat er bij ons is misgegaan. Maar belijden is een noodzakelijk iets. De Heere Jezus heeft toch heel duidelijk gezegd dat we elkaar onze zonden moeten belijden (Mattheus 18). De Bijbel geeft aan dat het beste is, om de zaken voor God en voor elkaar te belijden. Zo heeft Johannes ook gezegd: “Indien wij onze zonden belijden. Hij is getrouw en rechtvaardig dat Hij ons de zonden vergeeft ons reinigt van alle ongerechtigheid (1 Johannes 1:9).”

Zonden niet belijden aan elkaar kan niet alleen verhoudingen verkrampen, maar ook onszelf beschadigen. Veel psychische verkramping komt voort uit het feit dat er geen open verhouding naar de Heere is en ook niet naar elkaar. Dat verkeerde verhoudingen naar elkaar verzieken, heeft vaak ziekte en overspannenheid tot gevolg. De Heere houdt daarin eigenlijk ons al de spiegel voor dat we niet recht tegenover elkaar staan en dat we daardoor krassen op onze ziel oplopen. Zeker geldt dat, als we ons toch gesteld weten voor het aangezicht van God.  Zonden belijden voor God geeft ruimte. Zonden belijden aan elkaar,  geeft ruimte in je leven, voor de ander en  ook voor je zelf. Er is een opvallende tekst in Jakobus: “Belijdt elkaar de misdaden en bidt voor elkaar,  opdat gij gezond wordt…” ( Jakobus 5:16a). Daarin wordt dus een direct verband gelegd tussen dingen, die onderling verkeerd liggen en ziekte. Ja inderdaad,  een breuk in familierelaties kan ziekmakend zijn voor elkaar. Breuken in relaties met vrienden eveneens. Maar je moet bedenken dat liefde tot de ouders (het vijfde gebod) het eerste gebod is van de naastenliefde en dat geeft op de duur nog meer in psychisch of geestelijk opzicht pijn.    

Een echt goed antwoord op deze vraag  is eigenlijk wel  wat moeilijk, omdat je niet noemt de aard van wat je verkeerd hebt gedaan. Het kan zijn dat er ook andere (familie)relaties bij betrokken waren. In ieder geval is eerlijkheid , oprechtheid, maar ook voorzichtigheid geboden. Zo is mijn veronderstelling, zonder dat ik wil gaan gissen naar de aard van je zonde tegenover je ouders. Ik kan hierdoor dus die dingen niet echt concreet aanwijzen, omdat er zoveel soorten van dingen zijn die afstand hebben gemaakt in de relatie van kinderen en ouders.

Verder bedenk ook dat, wanneer je een zaak blijft verzwijgen, dit nog wel eens een verborgen afstand kan scheppen tussen jou  en je ouders voor het heden.  Daarom lijkt het me wel gewenst om zo open mogelijk de dingen te bespreken. 

Je spreekt ook nog over het schaden van de relatie tussen jou en je ouders: ik geloof dat je, wanneer je als ouders ziet dat je kind erg verkeerd heeft gehandeld, wel verdriet hierover hebt, maar tegelijk ook dat je toch ook in datgene wat bij je kinderen verkeerd ging en gaat,  vaak je eigen zonden terugziet. Hoe bitter de zonde ook is,  dat hoeft daarom van de kant van de ouders de relatie met je kinderen niet te schaden. Wanneer je ouders zichzelf kennen, dan weten ze ook van hun eigen zwakheden. Als je eerlijk bent naar je ouders toe, zal dat juist niet de relatie beschadigen, maar zal dat eerder m.i. de relatie kunnen  verdiepen.

Veel wijsheid en kracht hierin. Laat het gebed daarbij niet ontbreken (Jakobus 1:5).
Lunteren,

Ds. P. Molenaar