Geloof en God doen mij niks meer
drs. ing. P.L.D. Visser | 4 reacties | 21-03-2011| 15:00
Vraag
Ik kom uit een reformatorisch gezin en ben dus van jongs af aan opgegroeid met de Bijbel en naar de kerk gaan. Nu heb ik periodes gehad waarin ik twijfelde aan het bestaan van God. Later was ik er weer zeker van dat God wel zou bestaan en dat de Bijbel op waarheid berust. Inmiddels begin ik steeds meer een hekel te krijgen aan alle 'opgelegde' dingen die bij het reformatorisch-zijn horen. Ook de kritiek die geleverd wordt als je iets anders denkt of doet en wat er eigenlijk niet mag zijn, vind ik erg vervelend. Ik heb steeds meer het gevoel dat het geloof en God mij niks meer doen en mijn hart niet meer kunnen bereiken. Nu heb ik een dominee eens horen zeggen dat, als je je overgeeft aan de verharding, het een verloren zaak is, omdat het niet meer bij je binnenkomt. Dit gevoel overheerst heel erg. Nu zou ik het liefst uit de kerk gaan en niet meer geloven. Maar ook dat vind ik erg moeilijk. Ik ben vooral bang dat er iets erg zal gebeuren of dat ik snel zal overlijden. Tegelijkertijd voel ik me zo nep als ik in de kerk zit en voelt het huichelachtig. Ik weet niet goed wat ik moet doen... Kan ik beter blijven gaan om mijn geweten te sussen of is het beter om op deze manier niet meer te gaan? Het klinkt misschien gek, maar ik kan me ook niet voorstellen dat God het goed vindt dat ik op deze manier in de kerk blijf zitten.
De zorgverzekeringen van Care4Life
Waarom overstappen naar de Care4Life zorgverzekering? Lees hier over onze principiële uitsluitingen.
U bent al verzekerd vanaf € 149,10 per maand.
Antwoord
Beste vragensteller of vragenstelster,
Je verhaal doet me denken aan een schip zonder roer: het is aan de willekeur van de golven overgeleverd en er is geen hoop op het binnenlopen in een veilige haven. Het schip is in nood en er moet snel redding komen!
Wat mij vooral opvalt is de grote rol die het gevoel speelt in je beschrijving van je levensreis tot nu toe. Nu eens "twijfel" je aan het bestaan van God, dan weer meen je "zeker te weten" dat Hij er is. Je kreeg een "hekel" aan alle eisen bij het reformatorisch-zijn horen. Je hebt het "gevoel" dat het geloof en God je niets meer doen, zoals je ook het "gevoel" hebt dat je je aan verharding dreigt over te geven. Je bent "bang, voelt je nep" en "voelt je huichelachtig". Je kunt je ook "niet voorstellen" dat God het goed vindt dat je op deze manier in de kerk blijft zitten.
Het "gevoel" heeft op een stevige manier de overhand in jouw leven. Nu lijkt het of ons gevoel autonoom is, dat wil zeggen: geheel zelfstandig in en over ons heen komt. Maar is dat ook zo? Gevoelens komen voort uit gedachten. En gedachten hebben weer alles te maken met onze wil. Wanneer jij twijfelt aan de Bijbel komt dat doordat je de gedachte hebt dat andere systemen en andere kennisbronnen meer te vertrouwen zijn. Die gedachte wordt ons opgedrongen in het moderne leven van alle dag: betrouwbare kennis haal je uit de wetenschap en niet uit een oud boek als de Bijbel, wordt ons op allerlei manieren wijs gemaakt. Of, op een iets andere manier: wat je voelt is wáár en goed. Ga maar af op je gevoel, leef maar authentiek, dus in overeenstemming met je diepste gevoelens. Dat die diepste gevoelens ook ergens vandaan komen en dat die gevoelens sinds het paradijs niet meer te vertrouwen zijn, dáár is geen oog voor.
Hoe gaat dat dan, dat twijfel zaaien? Bijvoorbeeld zo: wonderen kunnen volgens het moderne denken niet, hoewel die bewering niet te bewijzen is. Als je die gedachte toch overneemt omdat je je wilt uitleveren aan dit moderne denken is het logisch dat je twijfels over de Bijbel krijgt. De kernbeslissing die vooraf gaat aan al onze gevoelens moet dus zijn: waar stel je je vertrouwen op, wie of wat volg je? Wil je luisteren met de stem van de Goede Herder, of wil je je uitleveren aan de Mensenmoordenaar Van Het Begin?
Nu heb je ook gesproken over de rol van de reformatorische gezindte. Je kreeg een hekel aan "opgelegde dingen", en je stoort je aan de kritiek die wordt gegeven op gedrag dat afwijkt van de norm. Ik weet niet aan welk gedrag je dan precies denkt. In ieder geval is het belangrijk om te onderscheiden tussen de gereformeerde gezindte en God zoals Hij Zich in de Heere Jezus laat kennen. Christus valt niet samen met alles wat in de gereformeerde gezindte leeft en voor waar wordt gehouden. Ik denk dat er in de gereformeerde gezindte zelfs nogal wat zaken spelen die zelfs op gespannen voet staan met wat God geopenbaard heeft in Zijn woord. Zo kan er een verlammend denken zijn vanuit de uitverkiezing in plaats vanuit de werkelijkheid van de prediking van het Evangelie. Er is een doffe berusting te constateren als het gaat om het "onbekeerd-zijn", terwijl de Schrift ons nergens daarin voorgaat.
Er is een schrikbarende onschriftuurlijke kerkelijke verdeeldheid waardoor het getuigenis naar buiten toe ernstig wordt gehinderd. Er zijn allerlei gewoonten en gebruiken die worden opgelegd aan mensen, waarvoor er in de Schrift geen grond bestaat. De leer kan aangeboden worden als een dor en droog systeem van "hoe God een mens bekeert", terwijl de bewogenheid van Christus en Gods zoekende liefde niet meer aan de orde komt. De Heere Jezus Zelf kreeg nogal wat kritiek over Zich heen, toen Hij zich afwijkend gedroeg. Hij at met tollenaren en zondaren. Vastte niet als de anderen en gebruikte ook wijn als drank. Hij stond toe dat Zijn discipelen aren plukten op de sabbat en genas op die dag ook de zieken. Allemaal zaken waar Hij kritiek en afwijzing door te verwerken kreeg. Het is zaak voor jou om zorgvuldig te luisteren wat de Heere zegt in Zijn woord. Vraag en zoek eerlijk naar Bijbelse onderbouwing van zaken die van jou verwacht worden.
Over in ieder geval één ding hoef je niet in onzekerheid te verkeren. Je vraagt je af of je nog wel naar de kerk moet gaan op de manier waarop jij er innerlijk aan toe bent. Juist als je er aan toe bent zoals jij moet je je plek in de kerk niet leeg laten. Als zelfs Christus Zelf naar de synagoge en tempel ging "naar Zijn gewoonte", dan moet jij niet achter blijven. Zoek de prediking waar het Woord echt open gaat. Waarin je door hoort klinken dat God de Bewogen God is en dat Hij om Christus wil op zoek is naar verloren zonen en dochters. Ook naar jou!
Met hartelijke groet,
Ds. P. L. D. Visser
Dit artikel is beantwoord door
drs. ing. P.L.D. Visser
- Geboortedatum:29-07-1969
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Ouderkerk a/d Amstel
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
En als je anders denkt dan val je buiten de boot. Een andere mening is per definitie fout. En waarom? Ja, dat weet men zelf vaak ook niet..........
Vraagsteller: Zoek een kerk op waar je niet zo wordt ingepeperd met allerlei uiterlijkheden, maar waar Gods Woord wordt verkondigd! De boodschap dat er genade is voor zondaren die in geloof tot Hem vluchten. Een andere boodschap is er niet.....!
Ik wens je Gods zegen en bid je toe dat je al zoekende zult vinden, de Here belooft het Zelf: Zoek Mij en leef!!
1. Je gelooft soms dat God niet bestaat. In je laatste zin vraag je je af of Hij het niet goed vindt dat je zo in de kerk zit. Dus je gelooft wel in God.
2. Je gevoel is soms weg en je bent bang dat er gauw iets ergs zou kunnen gebeuren. Daarbij kwam bij mij even de gedachte omhoog of je misschien een beetje depressief bent. Ook dan kan je gevoel vlak zijn, kunnen God en Zijn Woord ver weg lijken en kun je angstige gedachten hebben over de toekomst. Misschien moet je dat even nagaan bij jezelf en/of kun je er met iemand over praten.
3. Je vraag is niet vreemd en je bent niet de enige die er mee loopt. Ds. Visscher schreef hierover in de Daniël: "Zelfs Gods kinderen lopen wel eens met deze vraag. Zou God wel bestaan? Zou God wel van mij afweten? De atheïst moeten we niet te ver weg zoeken. Iemand als Bunyan heeft er ook mee geworsteld. En vele anderen worstelen er vandaaag nog mee. Laten we niet denken dat we aan wezenlijke dingen nooit twijfelen. Dat is helaas wel het geval. Toch is er een medicijn tegen dergelijke zaken. Onlangs las ik in de Redelijke Godsdienst van á Brakel. Hij schreef een heel hoofdstuk over Godontkenning. Hij ziet het als 'een meer algemene kwelling van de gelovigen'. Hij wijst ook de weg om deze twijfel te boven te komen: Christus is de Zoon van God. Door het geloof daarin worden onze twijfels overwonnen"
4. Je ervaart te veel wetjes en regeltjes. Misschien zie je te weinig van het ware leven met de Heere. Bedenk dat er in elk kerkverband in alle tijden en plaatsen ware gelovigen zijn én mensen die niet oprecht met hun hart geloven.
Misschien gaat er te weinig geur van de gelovigen uit. Misschien zie je te weinig van Gods liefde in hen terug. Dit is echt heel erg en daar moeten we ons schuldig over voelen. Maar dit geeft jou niet het recht om God daar de schuld van te geven. Lees in je Bijbel. Ook daar lees je van veel gelovigen die allerlei misstanden tegen kwamen in hun tijd. Zoals ook de dominee al schreef, zélfs de Heere Jezus had hier mee te maken. Tóch bleef Hij naar de synagoge gaan. Fouten en gebreken binnen kerken geven ons geen vrijbrief om ons van God af te keren. we zijn persoonlijk verantwoordelijk.
5. Probeer positief te luisteren naar de preek. Lees in je Bijbel. Daarin komt de Heere tot jou. "Hij is gekomen tot de Zijnen", dat zijn wij, de gemeente, mensen die onder Zijn Woord leven, dat ben jij dus ook!! Hij waarschuwt wel wat er gebeurd als we Zijn roepstem naast ons neerleggen. Maar Zijn nodiging is er. Aan Hem ligt het niet. Bedenk wat Hem dit gekost heeft, om deze genade te kunnen schenken. De Heere Jezus gaf Zijn leven. Voor zúlke mensen, die er zo'n puinhoop van maken. Mensen die steeds weer van Hem afkeren.
Zo komt God ook tot jou. Denk hier over na en leg het niet naast je neer. Hij heeft ook jouw behoud op het oog. Dat heeft Hij je beloofd bij je doop! En God kan niet liegen!
