Geen seksueel contact meer met vrouw

Ik weet uit ervaring dat dit een erg zwaar te dragen situatie kan zijn. Ik heb jarenlang in een zelfde situatie gezeten. Feitelijk zit ik er nog steeds in maar God mij heeft geholpen het te accepteren en me vrij gemaakt van de invloed die het op mijn leven had. Hij heeft het ten goede gekeerd en ik kan nu zelfs zeggen dat ik er achteraf blij mee ben, niet om deze situatie op zich uiteraard, maar wel om hoe het mij veel dichter tot mijn Heere heeft gebracht en me afhankelijker van Hem heeft gemaakt. Daarom wil ik graag wat er over zeggen.
Ik blijf liever anoniem voor bescherming van mijn vrouw en kinderen, vandaar de naam 'Ano'.

Ik lees dat sommigen menen dat de Bijbel hier geen antwoord op heeft. Ze hebben het verkeerd. De Bijbel heeft een antwoord. De Bijbel is geen boek van regeltjes: in dit geval A doe zo en zo en in geval B doe zo en zo. In het Oude Testament wordt verteld hoe God zich keer op keer onfermt over Israël dat weerbarstig is. Er wordt verteld van de Messias die zal komen om genezing te brengen. In het Nieuwe Testament wordt verteld dat deze Messias is gekomen om het verlorene te zoeken en om zondaars te verlossen. Er wordt verteld hoe hij het dat heeft gedaan: door zijn leven te geven voor mij en te sterven aan het kruis, mijn zonde wegdragende. Op de derde dag is hij opgestaan uit de doden, en met hem zal iedereen opstaan die in Hem gelooft en zijn of haar hoop alleen op Hem stelt. Deze zullen bij Hem zijn in het nieuwe Jeruzalem dat spoedig komen zal.
Hierin ligt het voorbeeld, waartoe ook Paulus en de anderen telkens toe oproepen: barmhartigheid en ontferming. Konkreter kan het niet. Dat kan ik echter niet uit mijzelf, dat kan ik alleen door te steunen op Christus in geloof. En hier is kennis voor nodig van Hem (en geloof).

Opmerkelijk is dat er in de reacties veel over de schuldvraag wordt gesproken. De een zegt de vrouw is de schuld, de ander zegt dat de man wel iets zal hebben gedaan dat dit heeft veroorzaakt. Bij mij was dat niet anders. Net als bij Job zijn er altijd 'vrienden' die je kunnen vertellen dat je het zelf wel zult hebben veroorzaakt.

Soms kunnen er inderdaad duidelijke oorzaken aan te wijzen zijn, soms ook niet. Deze zijn echter nooit de kern van het probleem maar een aanleiding en het gevolg van een dieper probleem: onze gebroken aard. Mijn vrouw en ik zijn beide gevallen mensen zijn, zondaars, onbekwaam tot enig goed, beide gevangen van ons vlees. Mijn vrouw had moeite met haar gevoelens en ik met de mijne en onze gevoelens waren tegenstrijdig.

Om als man en vrouw samen tot een oplossing te komen (in wat voor probleem dan ook) is het nodig dat je erkent dat je allebei een gevallen mens bent (niet alleen in theorie, maar werkelijk). Vervolgens dien je je dan gezamelijk tegen het probleem richten, en niet tegen elkaar. Niet opkomen voor je eigen 'rechten' maar je richten op het probleem en proberen de ander te steunen in zijn of haar zwakheid.

Helaas zijn niet altijd beide daar toe in staat. Vaak zelfs geen van beide.
Na een moeilijke periode in ons huwelijk vertelde mijn vrouw me dat ze niet meer van mij hield en geen sexualiteit of intimiteit kon opbrengen. Ze wist niet of het ooit veranderen zou. Ze zei ook dat dit in veel meer huwelijken het geval is. Ze wenste me een andere, betere vrouw toe.
Daar stond ik. Het is alsof je geliefde het uitmaakt in de verkeringstijd, met het verschil dat dit voor het leven is, zonder hoop op verandering. Van scheiden is nooit sprake geweest, ik zou het niet willen, ik had haar trouw beloofd voor het leven voor het aangezicht van God. Bovendien zou ik het nooit willen voor mijn kinderen.
Het deed enorm veel pijn, dag en nacht, met mijn vrouw zo dichtbij en toch ontoegankelijk.

Achteraf was het juiste geweest als ik had gedaan wat staat in Ef 5:28-29 "Alzo zijn de mannen schuldig hun eigen vrouwen lief te hebben, gelijk hun eigen lichamen. Die zijn eigen vrouw liefheeft, die heeft zichzelf lief. Want niemand heeft ooit zijn eigen vlees gehaat, maar hij voedt het, en onderhoudt het, gelijkerwijs ook de Heere de Gemeente".
Stel je voor dat mijn voet ernstig beschadigd is zodat ik er niet meer op kan lopen. Ga ik het dan forceren en tegen mijn voet zeggen dat het zijn plicht moet doen en ga ik er toch op lopen? Nee, ik behandel het voorzichtig en ontzie het, voor zolang als nodig is, indien nodig levenslang.

Zo hoor ik met mijn vrouw te doen: ze is beschadigt en ik dien voorzichtig met haar omgaan. En ik heb het nog geen eens over beschadigingen die kunnen komen door beschadigende ervaringen. De ergste beschadiging die we allemaal hebben is aangeboren: onze erfzonde, tot op het bot zondig en verloren, gevallen mensen, onbekwaam tot enig goed, gevangenen van ons vlees.

Ef 5: 25 is nog sterker: "Gij mannen, hebt uw eigen vrouwen lief, gelijk ook Christus de Gemeente liefgehad heeft, en Zichzelven voor haar heeft overgegeven". Ik behoor mezelf weg te cijferen en me voor haar over te geven, in het bijzonder voor haar zwakten, zoals mijn Heiland Jezus Christus heeft gedaan voor mij. Jezus is niet gekomen om te oordelen maar om het verlorene te zoeken. Straks zal Hij terugkomen om te oordelen, nu is nog de tijd het verlorene te zoeken en de zwakken te steunen. En dat betreft niet alleen 'geloof voor later', maar ook barmhartigheid voor nu.

Het is echter makkelijker barmhartig te zijn voor een vreemde op afstand. Het is zoveel moeilijker barhmartig te zijn voor iemand die je zeer naast is en je pijn doet.
Ik was gevangen in mijn vlees en kon dit niet accepteren. Ik kon geen afstand doen van mijn verlangens. Ik heb op allerlei mogelijke manieren geprobeerd mijn zin door ze zetten. Ik kende wel wat versen die beter in mijn straatje pasten. Ik heb er God veel om gebeden. God heeft dit gelukkig niet verhoord want zoals Jacobus zegt: "Gij bidt, en gij ontvangt niet, omdat gij kwalijk bidt, opdat gij het in uw wellusten doorbrengen zoudt." (Jac 4:2)

Dit heeft zo enige jaren voort geduurd met veel verzoekingen totdat God mijn wil gebroken had en mijn leven ook op andere gebieden instorte. Details hierover zijn in deze context niet van belang maar het bracht mij eindelijk in de positie: "Heere ik geef het op, wat ik nastreef leidt tot niets, ik kan niets goed doen. Leert U mij wat ik doen zal".

Ik heb toen alle dingen die ik begeerde en nastreefde opgegeven. Luc 12:31 werd centraal voor mij: "Zoekt het Koninkrijk Gods, en al deze dingen zullen u toegeworpen worden." Vanaf die dag had ik slechts één begeerte: Mijn Heere beter te leren kennen. Mijn Bijbelstudie dat op een laag pitje was komen te staan werd weer mijn hoogste prioriteit. Door dit geestelijk voedsel werd ik gesterkt en gecorrigeerd. Het duurde niet lang of al mijn ketenen vielen van mij af, God nam ze weg. Ik leerde mezelf te verloochenen. Ik kon iedereen die mij onrecht had gedaan van harte vergeven. Ik kon liefhebben en geven zonder iets terug te verwachten. Ik heb geleerd de situatie te accepteren zoals die is en probeer mijn vrouw lief te hebben zoals Jezus mij lief heeft.

God heeft dit gezegend in vele dingen en ons vele dingen toegeworpen en doet dat nog steeds. Boven alles heeft Hij mij veel inzicht geschonken over Zichzelf en Zijn geliefde zoon Jezus Christus door de Bijbel. Hij is mijn schat in de akker, mijn kostbare parel (Matt 13:44)
Jac 4:8 is waar: "Nadert tot God, en Hij zal tot u naderen."

Het klinkt nu misschien alsof ik volleerd hierin ben. Het is verre van dat. Ik ga aan de hand van mijn Heiland en houd mijn blik gericht op Hem door de Bijbel en door gebed en ga stap voor stap elke dag. Zonder hem kan ik niets. Hij is de wijnstok, ik ben een rank, ik kan geen vrucht dragen van mezelf. In Hem ben ik machtig, buiten Hem ben ik zwak. (1 Cor 12:10)
Ik weet dat dingen te missen in dit leven niet erg zijn. De wereld zegt van wel en dat je niet zonder kunt maar de wereld heeft ongelijk. Paulus zegt "Want ik houd het daarvoor, dat het lijden dezes tegenwoordigen tijds niet is te waarderen tegen de heerlijkheid, die aan ons zal geopenbaard worden." (Rom 1 :8)

Sexualiteit en intimiteit zijn onderdeel van het huwelijk en door God gegeven. In deze gevallen wereld echter zijn vele dingen kapot. Zoals iemand invalide kan worden en een mens hiermee moet leren leven, zo kan ook een huwelijk invalide worden en rest mij niets dan hiermee te leren leven en het beste er van proberen te maken naar mijn vermogen. God kan genezing brengen en zal zeker niet vertoeven, hij zal dat haastelijk doen voor Zijn kinderen. Hij kan echter ook wat nog beters geven en je wat beters leren.

Laat het los en richt je op de Heere in plaats van op je behoeftes. Hierin ligt een grotere verzadiging van al je behoeftes. Op dit fundament komt een veel mooier bouwwerk tot stand.

Mijn huwelijk is overigens nu goed alhoewel er littekens zijn gebleven.

Sterkte.

Dag Ano, ik hoop dat vragensteller je zeer waardevolle bijdrage leest. Jouw verhaal is het mijne. Alleen heb ik nooit op mijn rechten gestaan. Inderdaad kan dit alleen volgehouden worden als we geheel worden afgebroken. Maar dat is zo pijnlijk. Ik wens het mijn vijand niet toe. Ik omarm je als een broeder in lijden. Moge de Heer maar spoedig komen! Ook de vragensteller gegroet.

Wat een ontzettend waardevolle reactie Ano!! Bedankt dat je dit wilt delen.
Mijn genade is u genoeg... (2 Kor.12:9) welk kruis het ook is, het is altijd waar.

ano, hjrl en vragensteller,
ik kan mij er als vrouw niks bij voorstellen waarom een vrouw blijvend geen seksueel contact meer zou willen, mits er lichamelijke belemmeringen zijn natuurlijk. Hjrl wat jij zei over een rabbijn, geldt mijn inziens ook bij ons. Je kunt je tot een ouderling wenden en die kan je vrouw ook op haar huwelijkse plichten wijzen die ze als christen heeft.. het zijn natuurlijk geen echte plichten waar je een consequentie aan kunt verbinden, maar wel wenselijke plichten die je elkander niet kunt ontzeggen. Houden van is niet alleen maar een verliefde gevoelskwestie, maar voornamelijk een WILSkwestie, dit met name in periodes dat het niet zo lekker loopt. Ik vind toch dat de vrouwen in kwestie zich er te makkelijk bij neer leggen met een: ik hou niet meer van je... ik denk dat als de wil er is om van de ander te houden, je dit met Gods hulp ook kan. Als de vrouwelijke partners in kwestie ook christen zijn vind ik dat zij het als christen ook meer hun best zouden moeten doen. Als daarvoor eerst dingen uitgesproken moeten worden, spreek ze dan eerst uit. Er zijn ook wel momenten dat ik een hekel heb aan mijn man (bv bij ruzies) en ik dan ook geen zin heb met hem te slapen, maar ik vraag God dan om ons weer liefde voor elkaar te geven, want uit mijzelf lukt dat niet altijd, en tot nu toe is dit steeds verhoord.

Beste Ankie1975 je schrijft: >>Je kunt je tot een ouderling wenden en die kan je vrouw ook op haar huwelijkse plichten wijzen die ze als christen heeft.. het zijn natuurlijk geen echte plichten waar je een consequentie aan kunt verbinden, maar wel wenselijke plichten die je elkander niet kunt ontzeggen.

Beste Ankie1975 je schrijft: >>Je kunt je tot een ouderling wenden en die kan je vrouw ook op haar huwelijkse plichten wijzen die ze als christen heeft.. het zijn natuurlijk geen echte plichten waar je een consequentie aan kunt verbinden, maar wel wenselijke plichten die je elkander niet kunt ontzeggen.

@hjrl ? wat bedoel je precies met de herhaling van mijn woorden?
ik bedoel dus te zeggen dat een ouderling de vrouw in kwestie natuurlijk niet kan dwingen tot seksueel verkeer.... maar wel in liefde terecht kan wijzen dat je je in een huwelijk niet elkaar behoort te ontrekken

Ankie, aangezien de kwestie al jaren speelt zullen de dingen die hier in één of twee dagen tijd even neergezet worden vast allemaal wel aan de orde geweest zijn.
Je kunt er wel op blijven hameren dat de vrouw haar echtelijke plichten moet nakomen en hulp moet gaan zoeken (vind ik ook hoor) maar hier zijn wel mannen aan het woord, en hoe zij Bijbels met de situatie om kunnen gaan.
De voor de hand liggende dingen hebben ze vast wel geprobeerd lijkt mij.
Uit het verhaal van Ano blijkt (nadat hij het op alle mogelijke manieren geprobeerd heeft) christelijke liefde, onbaatzuchtig, zonder er iets voor terug te verwachten...zo wil God dat wij elkaar liefhebben, ook als de ander dat niet doet.

Zeg kilejan, dan zijn we het uiteindelijk toch nog eens!! ;)

Beste Ankie1975 inloggen lukte niet, nadat er maar een deel van mijn zinnen doorkwam. De aanvulling was, dat een ouderling wel liefdevol kan vertellen wat bijbels en volgens de Heere is; maar dat als de vrouw dan nog niet liefdevol bewogen wordt de andere partner in de koude blijft staan. Juist, omdat in Islam en Jodendom daarmee bewezen is dat het huwelijk reeds is be-eindigd. In het Christendom moet men blijven liefhebben, ook als het niet wederkerig is. TOT DE DOOD. Dat is vol te houden als iemand zoals Ano een heel sterke band krijgt met de Heer. => Maar het blijft een onverkwikkelijk gegeven, dat één van de echtelieden MISBRUIK kan maken van die oproep van 70x7 keer vergeven. De vrouw van vragensteller heeft haar man veel pijn gedaan en ze heeft er (in)direct mee te maken als hij over de schreef ging. Mijn vrouw heeft er ook mee te maken, dat er al meer dan 10 jaar geen schot in kwam.

Beste Ankie1975 je schrijft: >>Je kunt je tot een ouderling wenden en die kan je vrouw ook op haar huwelijkse plichten wijzen die ze als christen heeft.. het zijn natuurlijk geen echte plichten waar je een consequentie aan kunt verbinden, maar wel wenselijke plichten die je elkander niet kunt ontzeggen.

@ Ano, ontroerend dat je zo je verhaal wilde delen met ons, ook heel leerzaam! Wat een verdriet, maar wat ook een vreugde. Gisteren deze vraag met mijn man besproken, het is ook goed om hier (ook als het goed gaat) samen over te praten. Ik vroeg hem wat hij in dat geval zou doen. Hij gaf aan niet de weigering tot omgang kwalijk te nemen, maar het niet willen praten over het waarom? Als je maar een reden weet, een oorzaak. Ook al gaat die oorzaak dan niet over of weg, maar als het gesprek wordt geblokkeerd ga je kapot. Dan is het ook niet meer mogelijk om op een normale manier met elkaar om te gaan. Inderdaad een aanval van de duivel op het huwelijk, zoals Ano verwoorde. Heerlijk dat jij daar een weg in hebt gevonden, helaas zal dat niet voor iedereen zijn weggelegt. En het lijkt me ook niet goed om dan in dit geval de vrouw buiten beschouwing te laten als zijnde een aanval van de duivel. Ze houdt wel haar verantwoording voor het "ja" wat ze heeft gegeven aan haar man en mag daar ook op worden aangesproken al ze zich daar niet aan houdt. Zelfs als we onze kinderen iets weigeren, geven we nog een reden, waarom ze het niet krijgen. Weten van een reden, kan begrip voor de situatie creëren.

Dag Zandkasteel, net als Ano heb ik de reden ook te horen gekregen. Maar het helpt me niet verder. Misschien dat als het over een niet kunnen (ipv een niet willen) van de kant van de ander betreft; dat je het een plek kunt geven. Bij mij neemt mijn vrouw me mijn handicap kwalijk en wijst ze me als man en vader van de kinderen af. Ik kan alleen wachten tot de dood tussenbeide komt.

hjrl
wat ik niet begrijp... je schrijft dat je vrouw je als man en vader van je kinderen afwijst..
om welke reden blijft ze dan nog bij jou? Is dat puur omdat je volgens de bijbel niet mag scheiden?
Of houdt ze ergens toch nog van je?

Dat weet ik niet. Niet vanuit bijbelse invalshoek. Het huwelijkscontact stopte om de bestaande kinderen niet in het nauw te laten komen door evt nog meer kinderen. Verder is er in de familie een jongen met Down. Misschien blijft ze omdat ze denkt niet alleen voor de kinderen (financieel) te kunnen zorgen als alles gesplitst moet worden. Maar voor haar is het alsof ze voor de gek werd gehouden door mijn ouders en mij. Dat ze erin werd geluisd........Vreselijk! (ook voor mij om dit te horen te krijgen).

Vreselijk zo'n situatie... en ook heel erg om niet precies te weten waar het probleem ligt. Wat bedoel je precies met dat ze het gevoel heeft dat ze erin werd geluisd... bedoel je dat zij niet van je handicap wist? Heeft ze dit dan niet gemerkt voor jullie trouwden? Je schrijft dat de gemeenschap stopte, omdat ze bang was om weer zwanger te worden... Ja, daar kan ik me iets bij voorstellen, zeker als jullie een kind met het Down-syndroom hebben.... dan heeft ze het met de opvoeding ook al zwaar. Maar zijn jullie dan zo tegen voorbehoedsmiddelen, dat jullie er een slecht huwelijk daarvoor op de koop toe nemen?.. (als mijn conclusie fout is, dan mijn excuses, dit is hoe ik de situatie nu begrijp). Ik denk dat niet alleen het gebrek aan seksueel contact een probleem is, maar met name het gebrek aan communicatie. Ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk dit kan zijn. Ik word zelf ook altijd erg emotioneel als mij iets dwars zit en dan komt het er ook niet altijd uit en mijn man is ook niet zo'n gevoelsprater. Niet lachen hoor, maar wij hebben heel wat ruzies over de mail uitgepraat... omdat wij ons dan beter konden uiten... misschien is het ook een idee voor jou om jouw gevoelens in een brief te uiten en haar te vragen een brief terug te schrijven. Ik denk dat er heel veel onverwerkt verdriet bij jullie beide zit. Vraag haar ook om vergeving bij dingen waar je haar hebt gekwetst en laat haar vooral veel merken dat je van haar houdt. Dit heb ik mijn man ook gevraagd... hij zegt dit ook weinig, als man en vrouw heb je bevestiging nodig. Voordat je haar die brief te lezen geeft, bidt God of Hij haar hart wil openen en zij jou begrijpt. En ergens zal er bij jouw vrouw toch nog wel liefde zitten denk ik, ik neem aan dat ze vrijwillig met je getrouwd is...

Zij, noch ik wisten dat er bij mij een stoornis aanwezig was. Maar de praktijk van het huwelijk en vaderschap wurmde het probleem naar de oppervlakte. Nu meent ze dat ze erin geluisd is. Mijn ouders hebben het moeten weten meent ze. Niet wijzelf een kind met Down, maar in de familie

Pas na en door huwelijk kwam er een probleem aan het licht. Na onderzoek bleek het asperger. De confrontatie daarmee werd bij haar tot het gevoel: erin geluisd te zijn door mij en mij ouders. School en ouders hadden het toch moeten zien/merken?! Kind met Down is niet in ons gen. Wel in onze familie. Anticonceptie was een geloofsprobleem. Nu niet meer. Maar ondanks dat is er toch geen omgang. Dank voor je lieve reactie.

Pas na en door huwelijk kwam er een probleem aan het licht. Na onderzoek bleek het asperger. De confrontatie daarmee werd bij haar tot het gevoel: erin geluisd te zijn door mij en mij ouders. School en ouders hadden het toch moeten zien/merken?! Kind met Down is niet in ons gen. Wel in onze familie. Anticonceptie was een geloofsprobleem. Nu niet meer. Maar ondanks dat is er toch geen omgang. Dank voor je lieve reactie.

Pas na en door huwelijk kwam er een probleem aan het licht. Na onderzoek bleek het asperger. De confrontatie daarmee werd bij haar tot het gevoel: erin geluisd te zijn door mij en mij ouders. School en ouders hadden het toch moeten zien/merken?! Kind met Down is niet in ons gen. Wel in onze familie. Anticonceptie was een geloofsprobleem. Nu niet meer. Maar ondanks dat is er toch geen omgang. Dank voor je lieve reactie.

ik kan me het verdriet van jouw vrouw ook heel goed voorstellen.. .heb net opgezocht wat het inhoudt om asperger te hebben (wist het wel ongeveer) en vind het inderdaad ook wel vreemd dat je ouders dit niet hebben ontdekt. Misschien wilden ze de confrontatie ook niet aan, of misschien (ik weet je leeftijd niet) werd er vroeger ook niet zo op gelet als tegenwoordig. Maar dan nog is het niet fair om het jou te verwijten, jij kan er ook niks aan doen dat jouw ouders het niet opgemerkt hebben of het niet hebben laten onderzoeken. Als je wilt kunnen we prive verder mailen, vind het niet erg prettig om allerlei prive dingen hier te schrijven (tja had ik me ook maar niet met mijn eigen naam moeten aanmelden) en lijkt me voor jou ook niet. ankieselles@hotmail.com