Obsessie voor afvallen
G. Hoogakker | 5 reacties | 07-03-2011| 18:00
Vraag
Ik ben een jonge vrouw van 22 jaar. Van jongs af aan ben ik aan de zware kant. In juli ben ik begonnen met lijnen, omdat ik echt te dik was (15 kg overgewicht). Tot mijn stomme verbazing bleek ik er best wel goed in te zijn en inmiddels ben ik ruimschoots binnen de grenzen van een gezond gewicht. Maar hoewel de weegschaal, mijn centimeter en mijn kledingmaat anders zeggen, voel ik mezelf nog steeds te dik. Ik merk dat ik niet goed weet hoe ik moet stoppen met afvallen, omdat het dalende getal op de weegschaal me een kick geeft en vanuit een diepe angst weer dik te zijn zoals ik altijd ben geweest. Ik voel me hier heel zondig over, omdat ik het idee heb dat ik een afgod aan het maken ben/heb gemaakt van mijn lichaam en dat mijn hang naar controle over mijn lichaam volledig in strijd is met God. Toch kan ik er niet mee stoppen. Is dit een probleem waarvoor ik hulp zou moeten zoeken? Ik ben namelijk bang dat als ik hulp zou zoeken ik niet serieus genomen zal worden, omdat ik geen ondergewicht heb, niet braak en geen laxeermiddelen gebruik. Toch zou ik heel graag van deze obsessie afkomen voor ik er nog dieper in wegzak. Alvast heel hartelijk bedankt voor de moeite.
Antwoord
Allereerst mijn excuses voor het late beantwoorden van je vraag. Ik vind het moedig van je dat je een ongezond patroon herkent bij jezelf en daarmee aan de slag wil gaan. De wil om te veranderen is stap één in de goede richting!
Zoals je zelf aangeeft, geeft het afvallen je een goed gevoel. Geeft het je zelfvertrouwen? Daarbij speelt de angst om dik te zijn. Welke gedachten spelen daarbij een rol? Zijn die gedachten reëel? Gedachten hebben invloed op je gevoel en daardoor op je gedrag. Bij jou speelt de gedachte "ik moet steeds meer afvallen anders wordt ik dik" een rol. Door deze gedachte wordt je angstig (gevoel) en ga je (te veel) afvallen (gedrag). Zo kunnen gedachten dus een grote rol spelen bij ongezond gedrag.
Je zegt dat je je zondig voelt over je gedrag. Zonde is: je doel missen, niet leven zoals God het bedoeld heeft. Je kunt je inderdaad afvragen of deze levensstijl past bij een leven met God. Praat erover met Hem! Belijd de dingen die je verkeerd doet en vraag Hem je te helpen. Het is goed om in te zien dat je dingen fout doet maar het helpt niet om jezelf een schuldcomplex aan te praten. Door het belijden van je fouten mag je de genade van God ontvangen.
Je vraagt of dit een probleem is waarvoor je hulp moet zoeken. Eigenlijk beantwoord je door het insturen van je verhaal deze vraag. Het is een probleem waar je mee zit, waar je vanaf wilt en waar je zelf niet uitkomt. Daarom raad ik je aan om in ieder geval iemand uit je omgeving die je vertrouwt je verhaal te vertellen. Misschien heb je iemand in de kerk waar je jouw verhaal aan kunt vertellen? Daarnaast adviseer ik om contact op te nemen met je huisarts of het maatschappelijk werk. Zij kunnen je verder helpen in het zoeken naar voor jou passende hulp. De angst die je hierbij hebt is niet reëel, deze dingen zijn geen voorwaarde om hulp te krijgen.
Ik hoop dat je hiermee verder kunt. Veel succes!
Hartelijke groet,
Germa Hoogakker
Dit artikel is beantwoord door
G. Hoogakker
- Geboortedatum:17-11-1984
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Elst (Gld.)
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Maatschappelijk werksterDit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wat erg dat je dit meemaakt,
maar het is al erg fijn dat je zelf ziet dat je met een eet probleem kampt.
Ik ben van de zelfde leeftijd als jij en heb dit ook meegemaakt toen toen ik 16 was..
Nu is er gelukkig een einde aan gekomen,
wel blijft het soms een strijd doordat mensen die van je houden
altijd een soort angst hebben dat je terug valt.
weet dus dat er ook voor jou zeker heel veel hoop is!
realiseer je ook..
dat hoe langer je wacht met het aanpakken van het probleem,
hoe langer het zal duren voordat je er vanaf bent!
Meis.. ik wens je heel veel sterkte, en bid voor je dat hier een einde aan mag komen.
u bent niet de enige die zich zorgen maken over hun gewicht ik ken nog andere meiden die daar ook bang voor zijn
ik ben zelf 16 jaar en heb veel dingen meegemaakt mijn broer die altijd dwars is en waar ik zelf altijd veel onder moest lijden en nog steeds hij is verschrikkelijk sterk en heeft mijn oudste broer al eens een arm om zijn keel geslagen of mijn moeder zo maar weg duwen of hij houd mij tegen naar mijn kamer doen en probeert de baas te spelen en ik heb ook geen vader die mij kan helpen mijn vader is van af 2001 gestorven en het leeft heel slecht thuis hij zet mij onder druk en ik zie er vaak tegen aan om naar huis te gaan en het voelt verschrikkelijk
en je denkt moet maaar weer verder maar bij mijn thuis kan ik het vaak wel uit huilen en ben misbruikt door mijn oudste broer maar door mijn pijn en verdriet heb ik God herkent die mij kracht gaf als ik maar op hem vertrouwde
Beste Erik,
Wat een vreselijk moeilijk leven heb jij...
Fijn dat je geleerd hebt op God te vertrouwen, ten diepste is Hij de enige werkelijke Hulp in het leven, maar zoek -naast en met Hem- ook menselijke hulp in al je zorgen, bv. maatschappelijk werk, wij (weduwe met zoons van jou leeftijd) hebben daar zelf ook veel geleerd om goed om te gaan met deze gezinssituatie, het verdriet, de zorgen en het dagelijks leven.
Veel sterkte toegewenst, ook voor je moeder.
Probeer gezond te leven en eten en daarnaast te sporten. Je houdt je lichaam dan mooi in vorm doordat je spieren sterker worden. Dit is belangrijker dan gewicht. Dan kan je ook gewoon weer je maaltijden nemen en eens een tussendoortje,zonder je schuldig te voelen. Daarnaast maak je lekker je hoofd leeg en krijgt er een goed gevoel van (endorfinen die vrij komen). Dus 1 a 2 keer per week naar de sportschool, een eind fietsen een groepssport en lekker een keertje baantjes trekken per week doen je echt goed!
