Uit elkaar groeien

Ds. P.C. van Keulen | 7 reacties | 03-02-2011| 16:00

Ik ben getrouwd met een man die destijds niets aan het geloof deed (wel kerkelijk opgevoed). Ik dacht dat ik het goed deed door afstand te nemen en af te spreken dat we afzonderlijk van elkaar ons zouden verdiepen in de kerk/het geloof en voor ons zelf de keuze te maken. Dit omdat het me bijna onmogelijk lijkt om je hele leven voor een ander "naar de kerk etc." te gaan en dit toch een eigen keuze zou moeten zijn. Gesprekken met ouders en predikant volgden en het leek erop dat het de eigen keuze van mijn man werd. Hij volgde catechisatie en deed belijdenis tot grote vreugde van familie en mijzelf. Ik was veel in de weer met het samen lezen (Bijbel en andere goede boeken) en bidden en nam daarin veel initiatief. Teveel denk ik nu, want ik heb onbewust m'n ogen gesloten voor wat ik niet wilde zien. Gezelligheid was/is er vrijwel altijd bij ons, maar diepgaande gesprekken nooit, terwijl ik daar wel naar op zoek ben. Mijn man vindt dit overbodig, simpelweg omdat hij aangeeft dat het hem weinig/niets zal interesseren. Als ik hem niet herinner aan het Bijbellezen etc. gebeurt het niet. In de kerk slaapt hij vrijwel altijd. Bij goede gesprekken loopt hij weg. Ik vroeg het hem op de man af een poos geleden en hij gaf aan dat het hem inderdaad niets deed. Hij gelooft best dat God bestaat, maar zelf heeft hij er niet zoveel mee. Zo groeien we langzaam uit elkaar terwijl hij verwoede pogingen doet om me vast te houden en het gezellig te maken, zonder geloof. Ik ga me meer en meer afsluiten. Ik zit niet erg lekker in m'n vel en ben ook op zoek in het geloof. Maar dit bespreek ik niet met m’n man, omdat ik er geen reactie op krijg. Ik heb het gevoel dat ik aan het verdwalen ben. Scheiden mag niet zonder overspel. Maar dit kan toch ook niet? (dit speelt al behoorlijk lang, misschien wel altijd al) Ik hoop dat iemand me kan helpen!

Beste vragensteller,
 
Aan de ene kant doet uw man verwoede pogingen om u vast te houden en het gezellig te maken, maar aan de andere kant, als het op geloofszaken aankomt, voelt u zich steeds meer en meer alleen staan. De vreugde die er bij u was toen hij belijdenis deed is van lieverlee weggeëbt en u constateert ook dat u meer en meer uit elkaar groeit, uzelf afsluit en niet lekker in uw vel zit.
 
Eigenlijk zou ik voor de duidelijkheid nog een aantal vragen willen stellen om meer inzicht te krijgen met betrekking tot de situatie.

Houdt u nog van uw man? Dat ik deze vraag stel komt omdat u over scheiden spreekt. Daar kunnen verschillen zijn binnen het huwelijk, maar wanneer de liefde ontbreekt is er een zeer wezenlijk aspect niet meer aanwezig.

U heeft ook verwoede pogingen gedaan om geloofszaken te bespreken, maar de reacties daarop waren voor u diep teleurstellend met alle gevolgen van dien. Deze gevolgen kunnen relationeel zijn weerslag vinden alsook persoonlijk. U geeft aan dat u geloofszaken niet meer bespreekt met uw man; hij heeft te kennen gegeven dat hij er niet veel mee heeft, dat het hem weinig interesseert, terwijl u daar juist grote behoefte aan heeft.
 
Zonder aan de problematiek iets af te doen kunt u als het goed is met uw geloofsvragen terecht bij uw predikant of de (wijk)ouderling. Sluit u voor hen niet af; het doet goed als er naast God ook iemand is die naar u luistert, met u spreekt, en niet wegloopt, maar naast u loopt op de weg die u gaat. Schroom niet om één van bovengenoemde personen in te schakelen. Ik denk aan Hanna, al was het bij haar een heel andere situatie; hoe zal ook zij zich alleen, eenzaam, onbegrepen en verdrietig gevoeld hebben toen zij met E'lkana niet op één lijn zat: "Ben ik u niet beter dan tien zonen? Wie kon haar helpen? Natuurlijk, God! Bij Hem zocht ze het ook, maar daar was ook de priester Eli, en ondanks dat hij de zaak eerst verkeerd beoordeelde werd deze ambtsdrager door God gebruikt om Hanna op te beuren.
 
Blijf zo ook bezig voor uw man, loop God voor hem aan. Het is u misschien wel bekend dat er gezegd wordt: als je niet meer met je kinderen over de Heere kunt spreken, spreek dan met de Heere over je kinderen. Laat het in uw geval ook zo zijn, spreek met de Heere over uw man, leg uw nood maar steeds voor Hem neer. Leef ook uw man voor in geloofszaken, blijf hem herinneren aan het Bijbellezen, zodat hij het levendmakende woord/Woord onder ogen blijft houden. Wij kunnen geen mensen bekeren, daar kom je achter, dat kan alleen God door het zaad van de wedergeboorte, hetwelk is Gods woord, maar God kan wel een mens als middel gebruiken om het hart te openen en dat er acht geslagen mag worden op hetgeen de Heere zegt, zo was het ook bij Lydia, en dat zo de ogen mogen open gaan voor de genade van God in Jezus Christus en we niet doorslapen in onze verlorenheid.
 
Door de omstandigheden is er ook heel wat scheef gegroeid in uw relatie. Ook hiervoor is het goed om hulp te zoeken; zou u dit ook niet eens kunnen bespreken met uw predikant of ouderling als eerste stap? Ik ken uw man niet en weet ook niet of hij bereid is om in de toekomst aan jullie relatie te werken; ook weet ik niet of uw man het relatieprobleem dat u hebt wel echt inziet en beseft (mannen steken vaak anders in elkaar), daarom treedt met deze zaken ook naar 'buiten', want anders gaat het steeds meer en meer van binnen zijn weerslag krijgen met alle gevolgen van dien.
 
U mag elkaar nog hebben, u bent in de echt verbonden met God als Getuige. Er waren ook andere getuigen op het gemeentehuis, u weet dat is niet zonder betekenis. Betrek dit ook eens op de grote Getuige, de Almachtige, Die ons in de Bijbel laat horen: "" man en vrouw schiep Hij hen en zegende hen." Zoek het bovenal bij God Die daarbij ook de middelen wil zegenen.
 
Veel sterkte toegewenst en Gods zegen.
 
Ds. P. C. van Keulen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.C. van Keulen

• Geboortedatum:
  17-06-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Bodegraven
• Status:
  Actief

140 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven