Verliefdheid bij autisten
C. M. Chr. Rots - de Weger | 9 reacties | 18-11-2010| 17:30
Vraag
Ik wil weleens weten hoe het zit qua emoties bij autisten. Ik heb geleerd dat die mensen geen of weinig emoties hebben. Toch zijn er genoeg die wel trouwen. Verliefd zijn is toch ook een emotie?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Geen idee waar jij je wijsheden vandaan haalt. Natuurlijk hebben mensen met een autistische aard gevoelens en kennen ze emoties. Mogelijk uiten zij ze anders dan andere mensen… maar dan is er nog steeds de vraag wat normaal is bij het uiten van emoties!
Verliefdheid heeft met emoties te maken, maar zeker ook minstens zoveel met het maken van rationele keuzes. Trouwen kun je vanuit verschillende motieven doen...
Wat is de reden van je vraag? Daar ben ìk dan weer benieuwd naar!
Een hartelijke groet,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Bij mijn partner (Asperger) was het zo dat de wederkerigheid in de relatie ontbrak. Later vermeldde hij ook met me getrouwd te zijn onder het motto "Och, je probeert eens wat"... Als ik hem vroeg of hij van me hield was zijn antwoord steevast van wel. Hij gaf er alleen geen handen en voeten aan. Later, toen ons huwelijk al totaal was vastgelopen en ik in een burnout belandde, verklaarde hij eigenlijk niet eens te weten wat liefde is. Hoe dat voelt of zo. Hij had ook nooit aandacht voor mijn zorgen, praatte alleen over zijn eigen dingen, en was zeer gefocust op zijn werk. Toen ik wegens een dreigende vroeggeboorte in het ziekenhuis belandde kwam hij slechts eenmaal op bezoek, met wat oude kleren die hij op zolder in een zak had gevonden. Dat ze niet pasten maakte hem niet uit. Hij had aan zijn ''zorgplicht'' voldaan. Hij was op zolder aan het hobbyen, en toen mijn vraag vanuit het ziekenhuis kwam om kleding mee te nemen, viel zijn oog op die zak. Het kwam niet in hem op in de slaapkamer iets uit de kledingkast te nemen. Regelmatig kwam hij niet opdagen als dat wel was afgesproken, want zijn baas had hem nodig. Hij kon eenvoudigweg maar niet wennen aan de ''plichten'' die de huwelijkse staat met zich meebrengen. Hij stond nog steeds in de vrijgezellenstand. Ik kon hem niet voor de kids laten zorgen omdat hij ze totaal over het hoofd zag. Hij leek ook nergens door ontroerd te raken waar het zijn relatie met mij en de kinderen betrof. Hij ervaarde ons als een deel van het meubilair. Toen ik weg ging vond hij dat vreselijk, want opeens viel een deel van zijn vertrouwde stekkie weg.
Mijn man had emoties. Hij kon huilen bij het kijken naar een mooie film, maar altijd op momenten die op mij -als zeer gevoelig mens- helemaal geen indruk maakten. Zijn gevoelens volgden onbegrijpelijke, kronkelige wegen.
Hij kon zich heel druk maken om een openstaande deur, maar niet om medische zaken betreffende zijn vrouw en kinderen. Toen hij in het ziekenhuis lag bezocht ik hem met de kinderen. Eigenlijk vond hij dat maar verspilling van benzine. Was mijn man een freak? Nou nee. Iedereen kende hem als een aardige jongen met een vlotte babbel. In de basis IS het ook een aardige jongen. Hij legt alleen zijn prioriteiten ergens anders, en heeft niet door dat dat sociaal gezien niet klopt. Daar moet je als partner tegen kunnen. En ik kon dat niet.
Hopelijk geeft dit verhaal je een beetje een beeld van hoe het leven met een auti KAN zijn. Ze hebben emoties, maar die beleven ze gewoon heel anders.
Sinds bekend werd dat mijn man Asperger had, na onderzoek door de GGZ tijdens mijn burnout, ben ik me daarin gaan verdiepen. Ik wilde hem zo graag begrijpen. Zie je, ik neem mijn eigen gevoelens niet als maatstaf voor wat ''normaal'' is, noch mijn eigen sociale inzichten.
Jij zult waarschijnlijk genoeg momenten hebben gehad waarop je dacht: "Is iedereen nou zo idioot of ben ik niet normaal??" Trouwens, ik kreeg dat gevoel op den duur ook hoor :-).
Mensen met een autistische stoornis en ''normale'' mensen kunnen heel vaak elkaars eiland niet vinden. Ik ben weggegaan om genoeg mentale energie over te houden om er voor mijn kinderen te zijn. De spanning valt weg, en dat voelen ze. Het was voor mijn man ook een opluchting dat hij zich niet meer zo ''verplicht'' hoefde te voelen. Sinds we gescheiden zijn is hij een stuk prettiger in de omgang. Het klinkt krom, maar dat is ook veel waard. Voor de kinderen is het in ieder geval een stuk aangenamer geworden. Ze zijn op hun manier dol op hun vader, en zéker trots op wat hij allemaal doet in zijn werk!
Ik ben geen krachtpatser. Ik weet wat begrenzingen zijn. Maar ik hou van mensen, auti of niet. Want alzo lief heeft God de wereld gehad.... Dank U Vader. U maakt geen onderscheid!
Ik vind het heel moedig dat je er zo open over durft te schrijven!
Zelf durf ik dat niet, maar de eenzaamheid die je als partner van een auti KAN voelen, gaat heel, heel diep!!
Ach, als je net verkering hebt denk je, dat komt wel goed, dat verander ik nog wel. Als je een tijd getrouwd bent, weet je, er is NIETS te veranderen aan de ander, dat hoeft ook niet, maar beter is om er mee te leren leven. God vraagt van ons geen eeuwigdurende verliefdheid, maar wel TROUW !
HJRL heel veel sterkte in alles!!
Iemand met een diagnose mag er net zo zijn als iemand zonder diagnose!
Catherine, ik, heb ook veel respect voor jou. Dat je als moeder daar eerlijk in ben geweest.
Het druist tegen jezelf in, dat ervaar ik ook met ons kind, het liefst wil je niet dat de ander weet van de zorgen.
Maar toch ben ik ook voorstander van openheid en sturing, zodat een autist ook een stabiele relatie kan hebben, waar hij/zij ook zichzelf mag zijn.