Verliefdheid bij autisten

Hallo vragensteller, ik kan je een antwoord geven vanuit mijn eigen situatie. Het is dus geen beschrijving van gevoelens bij auti's in het algemeen. Ook autistische mensen hebben hun eigen basiskarakter, dat kleur geeft aan hun stoornis.
Bij mijn partner (Asperger) was het zo dat de wederkerigheid in de relatie ontbrak. Later vermeldde hij ook met me getrouwd te zijn onder het motto "Och, je probeert eens wat"... Als ik hem vroeg of hij van me hield was zijn antwoord steevast van wel. Hij gaf er alleen geen handen en voeten aan. Later, toen ons huwelijk al totaal was vastgelopen en ik in een burnout belandde, verklaarde hij eigenlijk niet eens te weten wat liefde is. Hoe dat voelt of zo. Hij had ook nooit aandacht voor mijn zorgen, praatte alleen over zijn eigen dingen, en was zeer gefocust op zijn werk. Toen ik wegens een dreigende vroeggeboorte in het ziekenhuis belandde kwam hij slechts eenmaal op bezoek, met wat oude kleren die hij op zolder in een zak had gevonden. Dat ze niet pasten maakte hem niet uit. Hij had aan zijn ''zorgplicht'' voldaan. Hij was op zolder aan het hobbyen, en toen mijn vraag vanuit het ziekenhuis kwam om kleding mee te nemen, viel zijn oog op die zak. Het kwam niet in hem op in de slaapkamer iets uit de kledingkast te nemen. Regelmatig kwam hij niet opdagen als dat wel was afgesproken, want zijn baas had hem nodig. Hij kon eenvoudigweg maar niet wennen aan de ''plichten'' die de huwelijkse staat met zich meebrengen. Hij stond nog steeds in de vrijgezellenstand. Ik kon hem niet voor de kids laten zorgen omdat hij ze totaal over het hoofd zag. Hij leek ook nergens door ontroerd te raken waar het zijn relatie met mij en de kinderen betrof. Hij ervaarde ons als een deel van het meubilair. Toen ik weg ging vond hij dat vreselijk, want opeens viel een deel van zijn vertrouwde stekkie weg.
Mijn man had emoties. Hij kon huilen bij het kijken naar een mooie film, maar altijd op momenten die op mij -als zeer gevoelig mens- helemaal geen indruk maakten. Zijn gevoelens volgden onbegrijpelijke, kronkelige wegen.
Hij kon zich heel druk maken om een openstaande deur, maar niet om medische zaken betreffende zijn vrouw en kinderen. Toen hij in het ziekenhuis lag bezocht ik hem met de kinderen. Eigenlijk vond hij dat maar verspilling van benzine. Was mijn man een freak? Nou nee. Iedereen kende hem als een aardige jongen met een vlotte babbel. In de basis IS het ook een aardige jongen. Hij legt alleen zijn prioriteiten ergens anders, en heeft niet door dat dat sociaal gezien niet klopt. Daar moet je als partner tegen kunnen. En ik kon dat niet.
Hopelijk geeft dit verhaal je een beetje een beeld van hoe het leven met een auti KAN zijn. Ze hebben emoties, maar die beleven ze gewoon heel anders.

Dag Jedi, ik ben een Asperger van 45 en weet het pas sedert 2003. Je hebt een zwaar leven gehad met de ervaring die je hier beschrijft. Goed dat je schrijft KAN in de voorlaatste regel. Gelukkig kan iemand met een aan autisme verwante stoornis doorheen de jaren ook veel leren. Echte liefde hebben we wel.

Daar ben ik blij om hjrl. ELK mens is in staat om echte liefde te ervaren, hoezeer verborgen ook.
Sinds bekend werd dat mijn man Asperger had, na onderzoek door de GGZ tijdens mijn burnout, ben ik me daarin gaan verdiepen. Ik wilde hem zo graag begrijpen. Zie je, ik neem mijn eigen gevoelens niet als maatstaf voor wat ''normaal'' is, noch mijn eigen sociale inzichten.
Jij zult waarschijnlijk genoeg momenten hebben gehad waarop je dacht: "Is iedereen nou zo idioot of ben ik niet normaal??" Trouwens, ik kreeg dat gevoel op den duur ook hoor :-).
Mensen met een autistische stoornis en ''normale'' mensen kunnen heel vaak elkaars eiland niet vinden. Ik ben weggegaan om genoeg mentale energie over te houden om er voor mijn kinderen te zijn. De spanning valt weg, en dat voelen ze. Het was voor mijn man ook een opluchting dat hij zich niet meer zo ''verplicht'' hoefde te voelen. Sinds we gescheiden zijn is hij een stuk prettiger in de omgang. Het klinkt krom, maar dat is ook veel waard. Voor de kinderen is het in ieder geval een stuk aangenamer geworden. Ze zijn op hun manier dol op hun vader, en zéker trots op wat hij allemaal doet in zijn werk!
Ik ben geen krachtpatser. Ik weet wat begrenzingen zijn. Maar ik hou van mensen, auti of niet. Want alzo lief heeft God de wereld gehad.... Dank U Vader. U maakt geen onderscheid!

Dag Jedi, gelukkig kwam het bij ons niet tot scheiding. Maar ik kan me goed indenken (als Asperger) dat onze echtgenotes heel erg kunnen mee-lijden door ons syndroom. Ik ben blij, dat het goed gaat met jullie. En ook dat je geloof een levend geloof is. vriendelijke groet

Ik herken de gevoelens die je beschrijft Jedi!
Ik vind het heel moedig dat je er zo open over durft te schrijven!
Zelf durf ik dat niet, maar de eenzaamheid die je als partner van een auti KAN voelen, gaat heel, heel diep!!

@Jedi: wat schrijf je open over je verdriet ! Ik herken het allemaal zo goed ! 1 van mijn getrouwde kinderen is auti. Toen hij nog verkering had en thuis woonde, kon ik het een beetje aansturen, maar eenmaal getrouwd moest ik het uiteraard loslaten. Mijn tenen stonden soms krom in mijn schoenen ! Nu is mijn schoondochter niet de zachtheid zelve, zal ik maar zeggen, dus ik heb wat keren moeten aanhoren hoe hun ruzies gingen over de meest kleine dingen, die hij niet nagekomen was. Ik mocht me er niet mee bemoeien van mijn schoondochter, dat deed is dus ook niet, maar het zweet stond op mn rug, dat kan ik je vertellen. Ik vond het zo erg voor hem. Hij snapte gewoon niet wat zij bedoelde. Zij legde het verkeerd aan hem uit. Ik had haar tijdens de verkeringstijd al gezegd dat zij vooral DUIDELIJK moest zijn. Ik wens je heel veel sterkte

Mijn vrouw is wel boos op mijn moeder (en overleden vader) dat ze haar niet waarschuwden. Ze hadden het volgens mijn vrouw intuiitief moeten weten. Pas na 10 haar huwelijk kwam de diagnose.

@hjrl: in het begin van de verkering van mijn zoon, heb ik het voorzichtig aan mijn schoondochter verteld. Had mijn zoon haar niet gezegd dat hij diagnose PDDNos had ? Nee dus ! Ze was me op dat moment erg dankbaar, ik heb tegen haar gezegd dat hij mogelijk soms bot kon reageren, maar dat hij daar niets aan kon doen. Later ging zij zich afzetten tegen deze diagnose, alsof wij dit bedacht hadden ! Ik kan de stukken van de psych laten zien. Maar nee, ze zou het zelf wel uitzoeken, met alle gevolgen van dien. Het voorkomt m.i. veel leed.
Ach, als je net verkering hebt denk je, dat komt wel goed, dat verander ik nog wel. Als je een tijd getrouwd bent, weet je, er is NIETS te veranderen aan de ander, dat hoeft ook niet, maar beter is om er mee te leren leven. God vraagt van ons geen eeuwigdurende verliefdheid, maar wel TROUW !

Precies, juist die trouw vraagt veel gebed! Er zijn momenten dat je er finaal door kan zitten, maar ook momenten dat je toch mag voelen dat je leven bestuurd wordt en dat God overal van af weet.

HJRL heel veel sterkte in alles!!
Iemand met een diagnose mag er net zo zijn als iemand zonder diagnose!

Catherine, ik, heb ook veel respect voor jou. Dat je als moeder daar eerlijk in ben geweest.
Het druist tegen jezelf in, dat ervaar ik ook met ons kind, het liefst wil je niet dat de ander weet van de zorgen.
Maar toch ben ik ook voorstander van openheid en sturing, zodat een autist ook een stabiele relatie kan hebben, waar hij/zij ook zichzelf mag zijn.