Genuanceerd denken

Ds. M.W. Muilwijk | Geen reacties | 16-11-2010| 18:00

Aan meneer Muilwijk. Zojuist heb ik wat reacties van u gelezen op Refoweb. Het valt me op dat u zo genuanceerd denkt en anderen ook de nuances wilt laten zien. Mag ik u vragen hoe u zo bent geworden? Ik wil ook heel graag genuanceerd denken en me gedragen tegenover anderen, maar naar mezelf toe ben ik erg ongenuanceerd en streng. Ik vind al snel dat ik iets niet goed heb aangepakt en dat het lijden wat me dan overkomt mijn eigen schuld is i.p.v. dat ik vertrouw op het feit dat God alle dingen (al het lijden) mee laat werken ten goede voor degenen die Hem liefhebben, waaronder ik. Hoe kan ik hier beter mee omgaan? Alvast hartelijk dank!

Beste vragensteller/-ster,
 
Allereerst mijn excuses dat de vraag wat lang is blijven liggen: door drukte is het er even tussendoor geschoten. Tegelijk is het misschien wel goed dat ik pas op dit moment de vraag beantwoord, want daarmee blijf ik voor mijzelf met twee benen op de grond staan.

U wijst erop dat u mijn reacties genuanceerd vindt en dat u herkent dat ik anderen nuances wil laten zien. Ik ben eerlijk met te zeggen dat dit soms ook wel anders is: in gesprekken of uitspraken kan ik soms ook heel ongenuanceerd zijn, zoals ook in de afgelopen week ik tot mijn schande moest vaststellen. Dat brengt mij ertoe eerst goed na te denken, voordat ik iets zeg of schrijf.

Dus als ik genuanceerd denk, heb ik dat in de eerste plaats niet van mijzelf. Het is mijn verlangen en streven om in alles wat ik zeg, het Woord van God recht te doen. Het gaat erom dat wij God met een oprecht hart en een rein geweten kunnen dienen: dat geweten mag ook niet worden belast met geboden die niet uit de Bijbel kunnen worden afgeleid of daarop gebaseerd. Dan schaden wij de christelijke vrijheid van een ander. Het kan namelijk zo zijn dat iemand in oprechtheid en vreze des Heeren ergens geen problemen mee heeft, waar wij in onze traditie wel tegen zijn. Ik probeer te vragen naar de beweegreden ergens van: als die in oprechtheid is en met vreze des Heeren, wie ben ik er dan kwaad van te spreken. Waarschijnlijk is het deze manier van denken die ertoe leidt dat ik genuanceerd overkom en anderen de nuances laat zien.

Deze manier van denken is een proces geweest van heel vaak mijn neus stoten: van mijzelf ben ik niet zo genuanceerd en daarom komt dit ook wel eens naar boven. Juist op het punt van nuances struikel ik heel vaak en ben ik heel vaak gestruikeld. Dat brengt schade aan een naaste toe en schande over mijzelf, waarvoor ik steeds weer vergeving moest en moet vragen.

Dit zijn wat overwegingen van mijn kant en misschien dat u hier al iets mee kunt. Met enige voorzichtigheid denk ik dat God Zijn kinderen wel eens laat struikelen om hen te leren dat ze afhankelijk van Hem moeten leven en naar Hem moeten luisteren. Het is enigszins vergelijkbaar met een kind dat niet aan de hete kachel moet zitten, omdat het zich dan brandt. Binnen bepaalde grenzen kan het wel eens leerzaam zijn dat je het kind deze hitte laat voelen als ouders om te laten merken dat het kind echt naar jou moet luisteren.

Wat u zegt... “Ik vind al snel dat ik iets niet goed heb aangepakt en dat het lijden wat me dan overkomt mijn eigen schuld is i.p.v. dat ik vertrouw op het feit dat God alle dingen (al het lijden) mee laat werken ten goede voor degenen die Hem liefhebben”... hoeft elkaar niet helemaal uit te sluiten. Wie God als Vader in Jezus Christus kent, weet dat Hij voor ons zorgt, maar dat neemt niet weg dat wij wel eens heel diep kunnen ervaren dat wij van Hem zijn afgeweken. David is door de zonde met Bathseba door een zeer diep dal heengegaan: hij verloor vier kinderen! Dat is zijn klacht aan het einde van de geschiedenis met Absalom (2 Sam. 18 (einde) en begin 19): “Mijn zoon Absalom, dat ik in uw plaats gestorven ware.”

Ik herken namelijk wat u zegt dat u streng bent voor uzelf: dat probeer ik voor mijzelf ook te zijn. Ik maak mijzelf ook veel verwijten, maar wel om mijzelf zuiver voor alle naasten en voor God te bewaren: “Nauw en nauwkeurig voor mijzelf, maar binnen de Bijbelse grenzen ruim voor een ander.”
 
Concluderend en voorzichtig uw laatste vraag beantwoordend, het gaat erom ons denken te oefenen binnen de bijbelse kaders en christelijke vrijheid: dat kan nuances geven. Dat kan alleen in steile afhankelijkheid van onze God en Vader in Jezus Christus en in biddend lezen van Zijn Woord (“Maak mij Uwe wegen door Uw Woord en Geest bekend”). Dat is vallen en opstaan in het geestelijke zin. Bevraag de anderen op zijn/haar beweegredenen en oefen je eigen beweegredenen in de zuiverheid van Gods wil.
 
Ik hoop dat dit een beetje antwoord op je worsteling is: ik ga hier en daar wat breder, maar probeer dingen in een helder kader te plaatsen.
 
Hartelijke groet,
M. W. Muilwijk

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M.W. Muilwijk

• Geboortedatum:
  23-12-1980
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Aalst
• Status:
  Actief

146 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven