Relatie beëindigd

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 02-11-2010| 13:00

Ik heb een aantal maanden een relatie gehad met een jongen die iets ouder is dan ik. Deze relatie is twee maanden geleden door hem beëindigd en ik ben er op zijn zachtst gezegd gebroken door. Tot op de dag vandaag slaap, eet, en werk ik niet meer optimaal. Lichamelijk voel ik me soms een wrak. Mensen uit mijn omgeving doen mij niet meer zoveel. Ik probeer vrolijk en begripvol te zijn en interesse te tonen in de ander, maar eigenlijk zet ik een masker op terwijl ik dit diep van binnen helemaal niet zo wil zijn en nooit zo ben geweest. Op die momenten voel ik me extra ongelukkig. Elke dag trek ik mezelf terug op een plaats waar ik mijn verdriet los kan laten, maar het lucht nooit op. Het lijkt zelfs steeds erger te worden. Niemand uit mijn omgeving is op de hoogte hoe ik dagelijks rouw. Op de een of andere manier wil ik dit niet kenbaar maken, maar ik voel me verschrikkelijk eenzaam met dit lijden. Vanaf het begin af aan heb ik dit in gebed bij de Heere gelegd en talloze keren heb ik om Zijn hulp gevraagd. Ik mis die jongen zo erg dat ik het eigenlijk niet onder woorden kan brengen. We hebben iets gekregen op het moment dat het door allerlei factoren van buitenaf voor ons erg moeilijk werd gemaakt. We zaten beide in een van de drukste tijden van ons leven en zagen elkaar daardoor heel weinig. Mijn vriend, die ik ervaarde als een warme, eerlijke en nette jongen, veranderde door dit alles in een zakelijk en terughoudend, overwerkt, uitgeput persoon. Daardoor werd ik erg onzeker omdat ik mij als vrouw niet geliefd voelde. Ik miste zijn liefde, de leuke attenties, de romantische momenten. Ook stelde hij mij niet voor aan familieleden die ik nog nooit gezien had en moest ik zelf aan hen vertellen wie ik was. Door deze broer-zus ontstane relatie werd ik erg onzeker en piekerde ik me suf. Mijn vriend gaf eerlijk toe dat hij een negatieve associatie met mij had opgebouwd, doordat ik een soort stoorzender voor hem werd die hem van zijn werk afhield. Hij vond het niet eerlijk en terecht dat ik onder de situatie te lijden had. Als oorzaak van de kwakkelende relatie gaf hij ook terecht aan moeite te met onze 'geloofsverschillen'. Ik ben nooit zo heel erg duidelijk geweest waar ik nu precies stond in opvattingen die het geloof aangaan. Ik heb veel vanzelfsprekendheden geleerd en aanvaard binnen 'de beschermde wereld', maar de dingen nooit echt zelf onderzocht. Mijn vriend, niet afkomstig uit de reformatorische hoek, was veel met bijbelonderzoek bezig en heel zeker in bepaalde opvattingen, en stelde kritische vragen waar ik geen antwoord op wist. Ik voelde mij ongelooflijk dom, wat mijn toch al gezonken eigenwaarde niet bepaald ten goede kwam. Ik heb nooit echt duidelijk gemaakt hoeveel moeite en verdriet dit mij gekost heeft en we hebben er nooit eerlijk over kunnen praten. Daar heb ik erg veel spijt van. Voor hem werd het nu allemaal erg onduidelijk waar ik nu precies stond. Na verloop van tijd is het uitgeraakt. Ik voel en voelde mij afgescheurd. Ondanks de belangstelling van andere jongens heb ik totaal geen behoefte een andere relatie te beginnen. Want ik heb zeer sterk het idee dat dit allemaal niet had hoeven gebeuren. Maar tegelijkertijd ben ik ook heel bang dat ik mezelf daarin bedrieg. Dat de relatie is uitgegaan is misschien ook wel volkomen terecht. We hebben samen nooit gebeden tot groei en verdieping van onze relatie, maar dachten alleen aan de 'lol'. Ondanks dit weet ik helemaal niet wat ik nu moet beginnen. Het liefst wil ik voorzichtig contact opnemen en de dingen eerlijk bespreken om de mogelijkheid te onderzoeken of het mogelijk is weer dichter bij elkaar te komen. We hadden een enorm sterke binding in het begin. Maar is dit verstandig? En zo ja, hoe moet ik dit aanpakken? Mag ik de Heere bidden om weer nader tot elkaar te komen? Of ga ik dan in tegen de weg die God voor mij gekozen heeft? Maar de mens heeft toch ook zijn verantwoordelijkheden: bid en werkt! Een 26-jarige.

Beste vraagsteller,

Lees je eigen lange brief een kritisch door. Zie je dan dat je het meest met jezelf en je eigen standpunten bezig bent? Daar is niks mis mee: waarschijnlijk is je leven tot voor kort zo verlopen dat je niet zoveel na hoefde denken over het leven zelf. Door de relatie die gestrand is word je nu echter teruggeworpen op jezelf.

In geloof mag je dan zeggen “werp al uw bekommernissen op Hem”, maar dan moet daar wel geloof zijn in de zin van een bewuste keuze vóór Hem en vertrouwen óp Hem (oneerbiedig gezegd: God is geen vuilniszak waarin je van alles weggooit en die wel opgehaald wordt wanneer hij aan de straat is gezet!). Ga dus eerst eens met jezelf aan de slag: wat verwacht jij van het leven? Welke plaats heeft God daarin? Je geloof? De kerk/gemeente waar je lid van bent?

Als je liever niet met anderen praat (met een vriendin bijvoorbeeld, of een zus), schrijf dan je gedachten op. Maak er Bijbelstudies bij, zoals bijvoorbeeld over de bekende teksten uit 1 Korinthe 13 over de liefde, of uit Galaten 5 over de vruchten van het geloof. Lees eens een boek over verschillende vrouwen uit Bijbel, over hoe zij in het leven stonden. Dat verzet je gedachten die nu gefocust lijken op de –in mijn ogen- onmogelijkheid van een hernieuwde relatie met deze bewuste jongeman. Laat die relatie maar gewoon even helemaal los. Als jullie voor elkaar bestemd zijn komt dat vanzelf wel weer goed (makkelijk gezegd, hè?). Je moet nu echt eerst nadenken over jezelf, over de verwachtingen die jij van het leven hebt. Waarom houd je de dingen voor jezelf, praat je met niemand over je gevoelens? Het kan zo heerlijk opluchten om eens te praten... of te schrijven! Dat is voorlopig al genoeg “bidden en werken” voor jou, lijkt me! (Ja, bidden en werken horen bij elkaar. En verantwoordelijkheden heb je zeker in het leven: iedere gemaakte keuze heeft zijn consequentie waarnaar je in volwassenheid moet handelen. Maar die dingen hebben een ander karakter dan –als ik het zo mag zeggen- God voor je eigen karretje te spannen!).

Nog zo’n vraag: waarom wil je glimlachend en begripvol naar anderen zijn/blijven terwijl je verdriet hebt? Heeft dat met je geloofsachtergrond te maken? Misschien is het ‘nut’ van de uitgegane verkering wel het feit dat je gedwongen wordt om jezelf vragen te stellen! Schrijf me nog maar eens!

Gode bevolen,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1541 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven