Te veel nadenken

C. M. Chr. Rots - de Weger | 3 reacties | 04-10-2010| 16:19

Aan Marijke Rots. Ik ben een meisje van begin twintig. Sinds ongeveer een jaar woon ik op mezelf en heb ik werk in de buurt. Enerzijds ben ik blij dat ik werk heb, het geeft me een goed gevoel als ik nuttig bezig ben en anderen help. Aan de andere kant is het werk dat ik doe eigenlijk onder mijn niveau. Dat geeft mij een gevoel van onrust. Ik voel me vreselijk opgejaagd als ik 's avonds alleen thuis ben. Ik kan mijn gedachten gewoon niet stilzetten. Het gekke is dat ik er niet toe kan komen om iets te doen. Ik zit op de bank, weet in m'n achterhoofd dat ik nog allerlei dingen moet doen (huishoudelijk en administratief) en voel me aan het einde van de avond een beetje schuldig, omdat ik me er gewoon niet toe kan zetten. Ik ben redelijk intelligent, haalde altijd hoge cijfers op school, maar het lijkt alsof het er nu gewoon niet uit kan komen. Ik merk ook heel sterk dat ik mijn eigenwaarde ontleen aan mijn succes. En eerlijk gezegd voel ik me niet echt succesvol, als ik kijk wat mijn vroegere klasgenoten op mijn leeftijd nu bereikt hebben. Misschien had ik dat -met mijn intelligentie- ook kunnen bereiken, maar het lastige is dat ik nooit wist wat ik wilde. Nu kom ik daar steeds meer achter. Om me beter te voelen -ik voel dat ik gewoon toe ben aan een nieuwe uitdaging- heb ik me ingeschreven voor een deeltijdstudie die mij echt heel interessant lijkt. Ik heb daar ook veel zin in! Maar, aan de andere kant voel ik me bang. Kan ik het wel? Gaat het niet (weer) tegenvallen? En belangrijker: kan ik me er toe blijven zetten, ook als ik het moeilijk vind, of als ik een vak niet zo heel interessant vind? Ik wil de opleiding waar ik bijna mee ga starten absoluut afmaken. Anders ga ik af als een gieter voor familie/vrienden en kom ik over als iemand die niet weet wat ze wil. Ik wil succesvol zijn, tenminste een HBO-titel halen. Daar wil ik voor gaan! En dan is er nog iets: een jongen die ik erg leuk vind, blijkt mij ook leuk te vinden. Ik vind dat heel bijzonder, vind mezelf helemaal niet zo leuk en snap echt niet wat hij blijkbaar zo leuk aan mij vindt. Als het uitloopt op verkering (die kans ik zeker aanwezig heb ik gemerkt) kan ik dan aan zijn verwachtingen voldoen? Wil ik überhaupt wel verkering? Hij is echt leuk, maar ik merk steeds dat als jongens mij leuk vinden en ze 'te dichtbij' komen, dat ik er dan voor terugschrik. Met name voor het lichamelijke contact ben ik bang, het zoenen enzo. Ik heb nog nooit verkering gehad en ik vind het 'eng', al lijkt het me ook fijn om iemand te hebben die naast je staat, bij je is en die ik zelf ook kan helpen. Tot zover iets over mijn achtergrond. Dan zal ik nu proberen mijn vraag/vragen te formuleren. Ik weet -verstandelijk- dat ik een piekeraar ben, dat ik soms een beetje te veel nadenk over mezelf (dat ik mezelf niet succesvol en zelfverzekerd vind), over de toekomst, over studie/beroep, etcetera. Ik moet meer relativeren, dat weet ik. Maar heeft u concrete tips hoe ik dat moet doen? Wat kan ik doen aan mijn angst voor de toekomst? Wat moet ik doen als ik bang ben voor alles, eigenlijk liever wil slapen om zodoende nergens meer over te hoeven piekeren? Mijn verhaal klinkt misschien wat chaotisch, maar ik zou het heel fijn vinden als u mijn vraag wilt beantwoorden. Hartelijk bedankt alvast!

Beste vraagsteller,

Tja, een heel verhaal… Wie zei het ook al weer: elke reis begint met de eerste stap. Als je je dat nu eens voorneemt!

Heb je overdag hard gewerkt, dan mag je best ’s avonds ontspannen. Zijn er toch zaken die gedaan moeten… maak er een lijstje van en doe één ding (of twee dingen) per avond. Zodat je aan het eind van de avond niet met een schuldgevoel maar juist voldaan naar bed gaat. Alles kan toch niet, en hóéft ook niet!

Wat die studie betreft: een diploma is een heel eind weg! De eerste stap is je afvragen welke studie je wilt gaan doen. Daarna meld je je aan en start het propedeusejaar. Gaat dat goed, dan bekijk je volgend jaar of je verder gaat. Lukt de studie niet, of moet je regelmatig tentamens voor verschillende vakken herkansen dan kun je te zijner tijd besluiten of je er mee door moet gaan. Er zullen in iedere studie interessante en minder interessante vakken voorkomen! Voor het ene vak moet je harder knokken dan voor het andere… Stoppen is geen schande. Erkennen dat iets niet lukt, waar je je voor hebt ingezet, ook niet. Allicht ben je ervaringen rijker geworden!

“Afgaan”, zoals je dat noemt, is misschien vervelend maar zeker geen schande! Datzelfde geldt voor je werk: waarom heb je een baan “onder je niveau”? Óf hij past bij je, óf je hebt de vrijheid om te gaan solliciteren, toch?

Eigenwaarde en succes… je hebt waarde als kind van God! Als Zijn schepsel. Met gaven en talenten. Ga op zoek naar hoe je die in kunt zetten! Maar bedenk daarbij dat je gaven hébt, je bént ze niet. Dat je de dingen zo goed mogelijk wilt doen is een prima streven, maar als je je eigen lat zo hoog legt dat je er niet meer bij kunt doe je iets fout! Goed  is goed genoeg: perfect is meestal te veel van het goede!
 
Verkering: hetzelfde verhaal! Geef liefde een kans… ga niet beginnen met piekeren over mislukkingen, want dan kun je er beter niet eens aan beginnen! “Het draait misschien op verkering uit”, zoals je zegt: onzin! Jij maakt keuzes! Je wilt, of je wilt niet. Heus waar, je bent geen slachtoffer van de omstandigheden! Als jij verkering wilt met deze aardige jongeman, leer hem dan in ieder geval beter kennen! Maak een praatje met hem, ga eens wandelen… geef jezelf (en hém) de káns! Lichamelijk contact is níét de eerste stap, maar komt een heel eind verder op het pad en pas ‘aan bod’, als je (samen) daarvoor kiest! De eerste zoen is fijn als je er aan toe bent, maar het is geen verplichting of zoiets!

Ooit gehoord van het lied “Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heeren hand. Moedig sla ik dus de ogen, naar het onbekende land”? Als je “gaat met God”, je aan Hem toevertrouwt, hoef je nooit beschaamd uit te komen! Ik weet, dat is niet gemakkelijk. Ik weet ook, dat de tekst van een ander oud lied wáár is: “ga niet alleen door ´t leven, die last is u te zwaar…”! Zoek de volledige teksten maar op en hang ze boven je bed of op je badkamerspiegel, zodat je ze dagelijks ziet.
 
Tot slot: wat jij “relativeren” noemt, noem ik “vertrouwen hebben in”! Ik wens je veel van dat vertrouwen toe: Gode bevolen!

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1541 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven