Heere een centrale plaats
Ds. J.D. Heikamp | 39 reacties | 30-09-2010| 17:00
Vraag
Zijn ze er nog? Gezinnen, kinderen, vaders en moeders, echtparen waar de Heere een centrale plaats mag hebben? Bestaan ze nog steeds, die huizen waar je mag proeven dat de Heere aanwezig is? Zijn ze er nog, mannen en vrouwen die samen alles met de Heere overleggen? Zijn ze er nog die dit begeren om deze mensen te mogen ontmoeten? Zomaar een avondje verbondenheid voelen en de Heere groot maken. Ik bid de Heere of ik deze mensen mag ontmoeten! U en jullie ook?
Antwoord
Wanneer we zouden zeggen dat ze er niet meer zijn dan is het mogelijk om de Geest Gods te bedroeven. Dus daar moeten we zeer voorzichtig mee omgaan.
We komen pastoraal nog bij enkele gezinnen waar de vreze Gods wordt gevonden en beleefd. Meestal gaat het dan om een vader of moeder of een van de kinderen. We kennen een gezin waar de moeder in oprechtheid de Heere mag vrezen en dienen. Dat geeft veel beslag onder haar kinderen en haar echtgenoot. Er wordt veel bij het orgel gezongen, uit Gods Woord gelezen en er over gesproken. Waar vervuld wordt: waar liefde woont gebiedt de Heere Zijn zegen. Toch mogen we deze gezinnen niet romantiseren want de kinderen zijn ook stout en moeder is vanuit haar karakter niet altijd even geduldig. Deze godzalige moeder zei eens tegen mij: het lijkt hier soms het huisgezin van Jan Steen wel. Het zijn zalige momenten wanneer we samen in biddend opzien bij elkaar mogen zijn. Uit jouw vragen blijkt de praktijk dat het slechts weinig voorkomt. En dat is heel triest. Dat strekt niet tot Zijn eer.
Persoonlijk begeer ik deze kinderen Gods te mogen ontmoeten om ook van hen te leren de weg die de Heere met hen heeft gehouden. Dat sticht en maakt jaloers om geleid te worden in de gangen en wegen des Heeren. Je mag er met mij om bidden deze personen en gezinnen te mogen ontmoeten en van hart tot hart te spreken over de Heere en Zijn Gezalfde Koning. Want alles aan Deze Koning is begeerlijk. Omdat Hij Koning wil zijn over een doornenbos. Die zit vol met stekels, niet om aan te pakken. Zijn handen werden er voor doorboord. Tevens hebben Zijn doorboorde handen de prijs betaald voor de zonden van Zijn volk. Toegepast door de Heilige Geest in het hart schept verwondering en aanbidding. Vervuld met hart en mond om van Zijn liefde te getuigen voor een verloren zondaar, dat strekt tot Zijn eer. En daar gaat het om in spreken, zingen in het gezin en op gezelschappen. Waar het volk vergaderd is.
Onlangs was ik op de gezelschapsdag in Ede. Een paar honderd mensen waren samen te komen om te luisteren naar meditaties en gebed. In de pauzes en na de bijeenkomst werd er onder elkaar gesproken over de Heere en Zijn Woord. Zonder dat de mens centraal staat, maar alleen de Drieënige God.
Blijft de vraag over: hoe staat het er met jezelf voor op reis naar de eeuwigheid? Ben je zelf een leesbare bief van Christus? Mag je zelf getuigen: hoort eens wat God mij deed ondervinden, wat Hij gedaan heeft aan mijn geest? Zo krijg je weer enkele vragen terug op je eigen bordje en wat is daarop je antwoord?
Hartelijke groeten van één die zich thuis voelt bij hen die in Gods Woord genoemd worden te zijn: gasten en vreemdelingen.
Ds. J. D. Heikamp
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.D. Heikamp
- Geboortedatum:09-11-1939
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Staphorst
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Een prachtige bijdrage!
Was iedereen zich maar iets meer bewust van zijn of haar referentiekader en de (chirstelijke) bril waardoor ze zélf kijken!
Maar het intense gevoel, wat ik toen mocht beleven is er niet
Je moeder had/heeft ws een levende relatie met God, en je kan nog zoveel zingen, orgel spelen enz, maar hoe is je hart mag je weten gekocht en betaald te Zijn door Zijn kostbare bloed dan zing je echt anders en beleef je het anders
sluit me bij gerteke aan,
een etiket is er niet voor een christelijk gezin, het gaat er om of God de regiseur is van het gezin of dat Hij een bij rol heeft, is het religie, of is er een relatie met de Levende God!
Laten we dan niet te veel naar anderen kijken, maar de hand in eigen boezem steken of je nu het hebt over de wereld of Gods volk.
Het gaat erom: ken IK Hem, en mag Ik de gemeenschap met Hem ervaren.
Als we dat mogen kennen, dan zullen we beseffen dat we in een donkere tijd leven, in een wereld vol zonde.
Dan zullen we hier meer en meer vreemdeling worden, en de wereld[zonde] gaan haten en daarvan vlieden.
Maar wat belangrijker is, we zullen hoe meer we van dat Licht mogen ontvangen in ons eigen leven, hoe meer we de zonden in eigen leven gaan zien.
Hoe meer we als een bedelaar gaan leven aan Zijn Troon, dagelijks vragend om Genade [ vergeving].
Dan kom je erachter, als Hij Zijn Geest uitstort in ons leven, hoe GROOT EN HEILIG Hij is, en hoe klein en nietig en vol zonde wij zijn [oude mens].
Dan is het ook zo groot dat we ondanks onze eigen zonden, ook na ontvangen Genade, toch bij tijden de Gemeenschap met Hem mogen ervaren [nieuwe mens] in vergeving van de zonden.
Hoe meer Godskennis, hoe meer zelfkennis.
Hoe meer we Hem mogen leren kennen, hoe meer we ons zelf gaan veroordelen om onze [dagelijkse] zonden.
Dan leren we verstaan: als een ent in de Wijnstok.
En dan zullen we onze beleving dagelijks een zondaar blijven, en van Genade moeten leven, elk uur elk ogenblik.
Hartelijke groet
Alleen: Als "men" gaat vertellen hoe de Heere een mens bekeert, dan loop je het gevaar dat er verteld gaat worden hoe het altijd zou moeten gaan....
God gaat Zijn Eigen gang met ieder mens.
Als men vertelt hoe de Here HEN bekeerd heeft, dan wordt het persoonlijk. En waarschijnlijk herkennen de aanwezigen het verhaal, omdat God met hen dezelfde weg is gegaan. Maar dat is NIET de standaard waarop God elk mens bekeert!
Inderdaad kun je bij die mensen iets proeven van hoe goed de Here voor hen is. En daar kun je jaloers op worden, inderdaad. Maar ik ken ook mensen die absoluut niet op een "gezelschapsmanier" zijn bekeerd. En als je met die mensen spreekt over God dan proef je daar ook die "tere vreze des Heren" om het maar met een oude uitdrukking te zeggen.
Ik ken een man van in de 90. Hij was altijd zo minzaam en gunnend naar anderen. Nu is hij dementerend, en is hij mopperig geworden en al snel van slag. En dat hoor je weleens in de kerk, als hij iets niet kan volgen. Maar als je met hem spreekt over zijn God, dan wordt ie emotioneel en kan hij uren vertellen over Wie God voor hem is. Hij heeft niet in een nachthutje gezeten in de schaduw der moerbeziënbomen. Maar hij kent God wel als zijn Vader en hij wil niets liever dan zo snel mogelijk sterven en bij zijn God zijn.
Hoe bekeert de Here "een mens"? Op onze manier, zoals wij denken dat het moet? Nee, op ZIJN manier! En dat is de enig juiste manier!
Ik vind jaloezie een zonde tegen het tiende gebod. Je zult niet begeren wat van je naaste is. "Waarom dan niet, God?" "Nou mensenkind, omdat het in je aard zit om te blind te staren op zegeningen die ik aan je buurman geef en Ik wil graag dat je je concentreert op je relatie met Mij."
Hoe het dan een deugd is geworden om wel jaloers en begerig te mogen zijn op iemands bekering (zoals bv. Bergen doet), is mij een raadsel. Dat is een onbijbelse weg i.m.o.
De verklaring is vaak: het is heilige jaloersheid en niet dezelfde jaloersheid als in het tiende gebod. Dat zal best, maar gebruik dan een andere term als je het eigenlijk niet zo bedoelt. Of erken gewoon dat je begerig bent geweest voor het geestelijk 'bezit' van je naaste.
En als je niet de menselijke maatstaven hanteert, maar de Bijbelse maatstaven, dan zijn het er veel mer dan je denkt.
Elia dacht ook dat hij als enige overgebleven was, maar er waren er nog 7.000 die de knie voor Baäl niet gebogen hadden.
Ik merk en zie om me heen dat, waar vroeger 1 of 2 uit een gezin de Heere mochten kennen, er de laatste tijd steeds meer uit 1 gezin tot levend geloof komen. En dan zeg ik alleen maar heel eenvoudig, net als de engelen in de hemel: Hallelujah, Prijs de Heer.
Terecht dat u mij een aantal vragen terug geeft!
Die grote reis naar de eeuwigheid geld ook voor mij persoonlijk, ook al is er een verlangen om Gods kinderen hier te ontmoeten. Ik ben nu 57 en merk dat ik steeds meer los wordt gemaakt van deze wereld. En dat losmaken is enkel genade, want ik wil zo graag hier belangrijk wezen. Maar nu gaat de Heere een weg met mij die best wel zwaar is. Het alleen zijn, kinderen die niet meer in de kerk komen, en satan die precies weet wat er in mijn hart omgaat. Maar toch ! De Heere weet van me af. Als ik op me eigen leven kijk is het een onbegrijplijk wonder dat de Heere nog naar me om wil zien. Als ik in de stilte van de avond een wandeling maak, en het is donker, dan zijn er vaak heilige momenten. Ik spreek dan zachtjes met de Heere, en het voelt soms of ik lettterlijk wordt gedragen. Dit zijn wandelingen die ik voor geen goud of mensen zou willen missen. Dat zijn gesprekken die ook niet zijn te verwoorden, zo zoet en bijzonder.
En dan probeer je hier met de kinderen over te praten, maar ach, ze snappen je niet meer. En tot mijn schaamte doe ik het ook nog te weinig. En toch hoop ik dat ze aan mij kunnen merken en horen dat ik een ander leven begeer, en dat ik ook hen dat zo gun. Mijn bede is of de Heere mij vrijmoedigheid wil schenken om van Hem te getuigen, en hun mag vertellen dat Heere ook hun God wil zijn. Soms zij er momenten dat je het uit wil roepen: mensen bekeer je toch! Dat kan buiten wezen ,op je werk, of zomaar op straat.
Ik weet nog goed toen ik een jongen van ongeveer 10 jaar was, en ik had dingen gedaan die echt niet konden, dat mijn lieve moeder me boven riep op haar slaapkamer, en dat we samen op knieen gingen om vergeving te vragen. En dat heeft bij mij, niet van me zelf, toch indrukken nagelaten. Zo zou ook mij leven een biddend leven moeten zijn.
Maar toch komen er nog steeds vragen in mijn hart:, Heere is het wel echt, moet het werkelijk zo, of maak ik mij onnodige zorgen, moet ik gewoon maar geloven en vertrouwen dat het allemaal in order komt met me ziel.
Ik zou nog wel een poosje door kunnen gaan, niet omdat ik nu zo bijzonder ben, zeker niet, maar om de Heere groot te maken.
Met een hartelijke groet, van een mens die dit dit zware maar ook bijzondere leven niet zou willen missen!
HIJ IS IN CONTROL ...
en
HIJ werkt alles ook nog ten goede...
Dat betekend dat HIJ het werk doet
Want alles heeft een geestelijke route en uitkomst
Ook met uw kinderen
Laat twijfel niet toe ook als is de behoefte er
Laat het gewoon niet toe in uw gedachten
want het is niet van HEM
Koester het werk en gevoel van de Heilige Geest
Ik ervaar het als de Liefde van Christus
die stroomt en stroomt en stroomt.
je wil altijd meer en dat kan ook
spreek het uit tijdens een wandeling,
Niet alleen dat je anderen wil ontmoeten
maar dat je niveau waarop je geestelijke leven afspeelt
groter wordt en in Zijn Heiligheid toeneemt
Er zijn er zeker meer die dit op diverse niveau ervaren
Het klinkt misschien een beetje vreemd
maar ga anders eens evangeliseren
Op straat, op scholen, internaten, gevangenissen
En als je niet weet hoe vraag Hem eens hoe u Hem nog groter kan maken
Want er is genoeg werk. Misschien eens soep uitdelen bij de leger des heilspost. Overzie de mensen die door de tegenstander van HEM worden weggehaald. Wat een verdriet en u kunt daar ook aan bijdragen
Wees niet bevreesd, angstig of bang.
Het zijn wat verwoede pogingen van de tegenstander om u rot te laten voelen zodat u stopt of putterig in een hoek gaat zitten
Ga voor meer, Want Hij heeft overwonnen
Openbaring 12: 11 (Het Boek)
11 Onze broeders hebben hem overwonnen, doordat het Lam Zijn bloed voor hen gegeven heeft en doordat zij daar in hun spreken van hebben getuigd. Zij waren bereid hun leven ervoor te geven.
Mocht het tegen zitten denk aan,
Mij is gegeven alle macht op Hemel en Aarde (math 28 :18)
Want Hij is in Control!
Mooi he
Ik zal voor u bidden en God zegen toegewenst
Wat een indrukwekkend stukje ! Ik begrijp heel goed je eenzaamheid en vertwijfeling ! Fijn dat je het zo in de Handen van de HEERE mag leggen, maar vertwijfeling zal blijven, daar zijn wij zondig mens voor.
Het is geen kwestie van geloven dat God het in control heeft !
Wij mensen hebben met bestrijding te maken, nog het meest van wat in ons hart leeft. Ik wens je veel sterkte en de nabijheid van de Heere toe.
Hartelijke groet van Catherine
Bijzonder hoor dat zoveel mensen reageren met hun eigen mening,gedachten en meeleven met een ander. Een zegen toch dat er mensen zijn die voor je bidden! . Het is maar goed dat wij niet hoeven te oordelen over onze medemens.
Ik was enige jaren geleden werkzaam in een jeugdgevangenis als groepsleider.
Op een bepaalde dag werd er meisje binnengebracht voor opname. Een meid van 17 jaar, zwaar opgemaakt vol met piercings. Op straat zou je ze ontwijken zo brutaal keek ze uit de ogen. Ik kreeg met haar een gesprekje over haar leven. Ik weet niet meer precies wat de aanleiding was van haar opmerking, maar ze vertelde mij dat ze soms naar haar kamer (cel) ging om te bidden en uit haar bijbeltje te lezen! Wonderlijk toch, dat een kind van de straat, getippeld, drugs gebruikt, en mensen heeft mishandeld, zomaar zonder schaamte je verteld dat er een God is die gebeden wil verhoren.
Ja inderdaad, er was daar geen sprake van een vroom christen. Hebben wij zoveel vrijmoedigheid om dat aan een vreemde te vertellen dat we met al onze noden bij de Heere terecht kunnen!
Weer stof genoeg om over na te denken.
Een hartelijke groet van Eric
Met je verstand alleen geloven is kennisgeloof, dat is nog geen vertrouwen.
Als je niet op Jezus ziet dan ga je twijfelen en wanhopen en daar is ook alle reden toe. Als je niet volledig en alléén op Hem vertrouwt vind je ook geen rust.
Zoek het heil nooit in jezelf!
Is er een mogelijkheid om wat uit te wisselen, buitenom Refoweb? Een emailadres misschien?
Hartelijke groet,
Annah
We moeten even overleggen hoe we met elkaar in contact kunnen komen. Het lijkt me niet zo handig om onze emailadressen hier te vermelden.
Wat mij betreft kunnen we onze mobiel- nummers uitwisselen.
Vriendelijke groet,
Eric.
Je kunt ook via mijn mobiel je emailadres doorgegeven. 06- 46216222
Vriedelijke groet,
Eric
Herken je dat ook, het ene moment loop je als het ware in een donkere steeg en je roept tot God om troost en verhoring. Maar het lijkt of de hemel vandaag gesloten is.
O ja we weten goed te vertellen dat de wegen van de Heere ondoorgrondelijk zijn.Maar kunnen wij dat van harte onderstrepen. Mijn hart niet hoor.
En ja,we hebben zo onze (verborgen) verlanglijstjes nietwaar. Vooral lang gezond blijven, fijne sfeer in de gezinnen of relatie, een goed financieel plaatje, misschien wel een nieuwe relatie. Maar als we eerlijk zijn en we kijken naar ons zondige leven dan is het vaak beschamend wat wij allemaal durven te vragen.
Maar dit stukje blijft gelukking niet in de mineur stemming hangen.
Het is toch vaak gebeurt dat ik de Heere mocht danken dat mijn gebeden en verlangens niet zijn verhoord! Dat de uitkomst totaal anders uitviel dan ik verwachte, en.... het was nog beter ook.
En dat ervaar je alleen maar met die Goddelijke Genade. Ik kan het iedereen aanbevelen om die God te verbidden om zijn Genade.
Dat neemt niet weg dat bepaalde verlangens niet altijd uitkomen, maar dan zijn er soms momenten dat je welwillend wordt gemaakt. Heere doet u maar wat goed voor me is. En soms laat de Heere zich verbidden en laat op zijn tijd en Goddelijk wijze onze verlangens uitkomen.
Spurgeon schrijft een mooi stukje in "Dagboek voor huisgezin en binnenkamer"
Blz. 308 ,, Hun gebed kwam tot zijn heilige woning in den Hemel"
Met een hartelijke groet,
Eric
- 1
- 2