Trouwen en direct de kinderzegen
Kand. G.A. van Ginkel | 30 reacties | 05-08-2010| 12:00
Vraag
Ik heb een heel aantal vragen en antwoorden gelezen op Refoweb. Ik begrijp echter het volgende niet. Waarom wordt het in zekere zin afgekeurd als jonge stellen/echtparen aangeven dat ze in het begin van hun huwelijk graag samen zijn, hoewel ze toch ook echt hopen dat God hun huwelijk wil zegenen met kinderen? Er wordt direct gesteld dat trouwen en de kinderzegen bij elkaar horen, zodat je er zonder uitzondering voor open moet staan om binnen een jaar vader of moeder te worden. Ik ben zelf bijna negen maanden getrouwd. Mijn vrouw en ik hebben een behoorlijk moeilijke verkeringstijd gehad en vinden het erg fijn om nu samen te zijn. Daarnaast hebben we samen een probleem dat met name mij (als man) periodes van grote neerslachtigheid bezorgd. Ik voel me dan ook (nog) niet bekwaam om een kind goed op te kunnen voeden. Het is niet zo dat we voorbehoedsmiddelen gebruiken, maar we proberen toch wel ons verstand te gebruiken. Een kind wat na een periode van samen zijn geboren zou worden, is toch ook nog steeds een zegen van God? Die zegen heb je dan toch niet genomen/gepakt doordat je in het begin rekening hebt gehouden met het vermijden van een zwangerschap? Het vreemde vind ik dat echtparen die geen kinderen krijgen God in zekere zin 'een handje mogen helpen' door bijvoorbeeld een IVF-behandeling, terwijl echtparen die in zekere mate verantwoord om willen gaan met het krijgen van kinderen 'vermanend' worden toegesproken.
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Je bent nog maar betrekkelijk kort getrouwd. Je wilt graag elkaar genieten. Je sluit daarbij God niet uit. Je wilt Hem erkennen in je huwelijk. Je wilt God niet voor de voeten lopen als het gaat om de (mogelijke) kinderzegen. Je wilt het gewoon goed doen. Tegenover Hem, en tegenover elkaar. Maar...
Je loopt aan tegen (gevestigde) opvattingen en (merkwaardige) praktijken van mensen; kerkmensen. Je wordt ook bepaald bij je eigen (vermeende of werkelijke) beperkingen. Wat is nu goed?
Elkaar genieten, ook lichamelijk is niet verkeerd; integendeel. Althans binnen het huwelijk. Maar daar hebben we het dan ook over. "Geniet het leven, met de vrouw die je liefhebt. Je aangename steengeitje. Laat u haar borsten te allen tijde dronken maken!" Woorden uit Spreuken en Prediker. Daar staat voorwaar niet niks. Ja, 't is waar, broeder Paulus zegt: "Het is goed geen vrouw aan te raken!", om je des te meer te kunnen wijden aan de dienst van de Heere. Het één lijkt haaks op het ander te staan. Hoe moet je dat zien? Paulus is sterk gericht op het geestelijke genieten; Salomo is daarnaast sterk gericht op het lichamelijke genieten. Het één sluit het ander niet uit. Maar 't gaat er altijd om dat we spreken en handelen voor Gods aangezicht, met dankzegging en lofprijzing.
De woorden van de wijze Salomo maken in ieder geval duidelijk dat het genieten van elkaar niet "vies" of besmet is en ook zeker niet onmiddellijk verbonden moet worden met de gedachte aan het krijgen van kinderen.
Doe wat je doet voor het aangezicht van God. Verheug je coram Deo. Geef het alles over aan Hem. Geef jezelf over! Hij weet wat Hij doet. Ook als Hij je de kinderzegen geeft of juist onthoudt.
En, kijk niet teveel naar mensen. Mensen denken soms vreemd, spreken soms raar en handelen soms merkwaardig. (Wij dus ook!) Mensen zijn altijd bezig grenzen te verleggen; God buiten te sluiten. Heel geraffineerd, juist ook door Hem in te sluiten in onze beperkingen, systematieken, opvattingen. Ook over het huwelijksleven. We zetten God naar de hand. Maar Hij blijft ondertussen de Onverzettelijke, die Zich niet laat manipuleren. Het ware huwelijksleven voltrekt zich in gehoorzaamheid aan Hem. God heeft het voor het zeggen. "Och schonkt Gij ons de hulp van Uw Geest, om Uw Woord te verstaan!"
Tenslotte. Twee is beter dan één. Drie is beter dan twee. Als de derde de Eerste is. En de Laatste.
Kand. G. A. van Ginkel
Dit artikel is beantwoord door
Kand. G.A. van Ginkel
- Geboortedatum:13-01-1958
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Maartensdijk
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Pastoraal werk te Veen, Wijk (bij Heusden) en Groenekan.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het lijkt me helemaal een zaak tussen jullie en God, en niemand anders.
Het is echt bizar hoe we elkaar in de reformatorische gezindte in een keurslijf dwingen. In Kolossenzen 2:11-23 lees ik een scherpe veroordeling van dit gedrag.
Dat is mbt kinderen krijgen niet anders dan wanneer dat je bijv. een huis koopt.
Dan kijk je toch ook wanneer dat het beste uitkomt en of het kan ja of nee?
De vergelijking kind en huis is misschien een beetje raar maar eigenlijk is het vreemd dat we over het één heel makkelijk zelf beslissen en het andere (soms) volledig uit handen geven.
Vraag naar God's leiding in je leven en God heeft het zo geschapen dat je op een natuurlijke manier ervoor kan zorgen om niet zwanger te worden.
Als je dan toch zwanger wordt is het duidelijk dat God's wil anders is dan de jouwe.
Dat betekent dus niet automatisch een daaraan gekoppelde kinderplicht/zegen.
Die kan daaruit wel voortkomen. Wanneer wij in de vrijheid van Christus zijn gekomen en ons verstand gebruiken (Paulus wijst daar b.v. ook op)
Kor 14,15:
Hoe staat het dan? Ik zal bidden met mijn geest, maar ook bidden met mijn verstand; ik zal lofzingen met mijn geest, maar ook lofzingen met mijn verstand.
Ef1,8:
welke Hij ons overvloedig heeft bewezen in alle wijsheid en verstand, ..............
dan komen wij met dit onderwerp nooit in de problemen.
Aldus weg met alle redenatie en vooral verwachtingen van mensen!!
Deze plichten of verwachtingen worden vaak uitgesproken door hen die in het verleden wettisch geleefd hebben en dit nu ook van anderen verwachten. Want waar zouden zij nu de vrijheid vandaan halen om het wat anders te doen dan dat wij het (gedwongen??) gedaan hebben.
Laat uw handelen (al dan geen kinderen direct) altijd in gezamenlijkheid met de Heere genomen zijn.
Herkenbare vraag trouwens.
@vraagsteller: Hoe en wanneer kinderen (en hoeveel) is inderdaad een zaak tussen jullie tweeën en God. Maar ik hou van praktisch en nuchter denken.
De komst van een kind verandert je relatie drastisch, ik denk dat dat algemeen voor ieder echtpaar geldt. Je levert wat in (vrijheid, flexibiliteit, soms nachtrust) en je krijgt er wat (heel veel) voor terug (kinderen geven zóveel vreugde!). Dat is soms leuk en soms ook niet (wie kan zijn of haar kind(eren) niet af en toe achter het behang plakken?).
Als je aangeeft zelf een moeilijke verkeringsperiode te hebben gehad, dan moet je je van deze verandering in je relatie bewust zijn. Want de kinderzegen is weliswaar een grote, maar ook onomkeerbare zegen.
Waardevolle reactie!
Nu heb ik ook een lichamelijke beperking waar ik en tijdens de zwangerschap en daarna erg veel last van had, en kreeg ik na 1,5 jaar de ziekte van Pfeiffer erbij.
Wat ik erg jammer vind is dat er in onze kringen( ik ben GG) weinig wordt vertelt over de consequenties van 'het' ouders worden.
Maar we zeggen wel "nu ff niet hoor, wacht maar even met die zegen, en als ík er klaar voor ben dan willen we die zegen wel"
ziekten of dat soort dingen even buiten beschouwing gelaten hé?!
Catherine, tuurlijk kan je geen kinderen op bestelling krijgen.
Als je het even probeert tegen te houden en er daarna wel aan toe bent dan is daarmee nog niet gezegt dat je verwacht dat meteen je wensen vervuld worden.
Een persoonlijke ontboezeming: mijn vrouw was bij meerdere van onze kinderen zwanger van de eerste 'poging'. Ofwel wij zijn samen uiterst vruchtbaar. Inmiddels heb ik door een fysieke beperking niet meer de energie die ik pak 'm beet 10 jaar geleden wel had. Ons laatste kind, waar we overigens dolgelukkig mee zijn, gaf ons af en toe het gevoel van 'one too many'.
Simpele kansberekening leert ons dat de kans dat mijn vrouw een eventueel volgende keer weer snel zwanger zou zijn, erg groot is. Net zo'n kansberekening dat als ik met 180 en teveel drank op over een provinciale weg scheur, de kans groot is dat ik me doodrijd. Als je begrijpt wat ik bedoel: je verstand heb je niet voor niets van de Heere ontvangen.
In biddend opzien naar de Heere hebben wij het rationele besluit genomen: er komen geen kinderen meer.
Het is wat persoonlijk, ik hoop dat het bijdraagt aan de beeldvorming over dit gevoelige onderwerp.
Als ik om me heen kijk zie ik zoveel mensen om allerlei redenen nog geen kinderen willen; we zijn er niet klaar voor, eerst van elkaar genieten, enz. enz. Dat vind ik in reformatorisch nederland eigelijk heel raar! Wij hebben er ook vier in 7 jaar gekregen, dus ik weet waar je het over hebt; we zijn ook redelijk vruchtbaar, zeg maar!
Soms denk ik echt "wie ben je dan om als mens even te beslissen wanneer je die zegen wilt ontvangen?!" Want als er dan een kindje komt, of ze zwanger zijn hebben ze het allemaal opeens wel over de kinderzegen! Persoonlijk bevreemd mij dat echt!
@ naam; het is idd best pittig zo af en toe; zeker als ze zoals bij ons redelijk veel medische zorg nodig hebben; maar het is idd zo dat de Heer je leven leidt, en dat het zó bijzonder is dat Hij je kinderen toevertrouwd!! En dan krijg je ook alles wat je nodig hebt!
Ik geloof wel dat God geeft wat nodig is als je ondanks dat je het probeert tegen te houden toch zwanger wordt maar als je je verstand niet gebruikt denk ik niet dat je er blind vanuit kan gaan dat God alles wel even in orde maakt voor je.
In het algemeen is het zo dat als je onverstandig te werk gaat de dingen gewoon mis gaan.
Zelf kom ik uit een groot gezin waar met name mijn moeder het totaal niet aan kon, ook al vroeg ze elke dag om kracht.
Ook in de opvoeding heeft dit diepe sporen nagelaten die ook nu nog steeds doorwerken.
Menselijk gesproken hadden er een heleboel dingen voorkomen kunnen worden.
Hetzelfde zie ik in de rest van mijn familie gebeuren.
Ik vind het heel belangrijk dat je er klaar voor bent om kinderen te krijgen.
Dat doen we toch ook met allerlei andere zaken in het leven.
Dan begin je ook niet lukraak ergens aan maar kijk je, voor zover je het zien kan of het verantwoord is.
Ik geloof dat God van ons verwacht dat wij voor 100% onze eigen verantwoording nemen en we ons tegelijk voor 100% afhankelijk van Hem weten, dat Hij ons leven leid DOOR onze eigen verantwoordelijkheid heen.
Als je om allerlei egoïstische redenen nog geen kinderen wilt, zoals bijv. eerst nog een paar jaar lekker op vakantie gaan en wat van de wereld zien enzo, dat is natuurlijk heel iets anders.
De bijbel laat ons heel vrij in die keus, in die tijd kregen moeders om de 3-4 jaar een kind. Dit kwam door het lange en frequente borstvoeding geven, wat nu niet meer gebeurt. Nergens lees je ook in de bijbel van grote gezinnen van 1 vrouw. Alleen Hannah, die had er 6.
Ik geloof ook niet dat je materiallistisch moet zijn, maar wel kijken of dat je het lichamelijk/psychisch aankan. Ik zelf zou nu wel graag een tweede willen maar lichamelijk kan ik dat nog niet. Ik heb ook de verantwoording voor mijn man en zoon.
Dus van elkaar genieten is helemaal geoorlooft en geen egoïsme.
- 1
- 2
