Maagverkleinende operatie

Ds. K. van den Geest | Geen reacties | 06-07-2010| 17:00

Ik was vroeger al dikker dan andere meisjes van mijn leeftijd. Niet overdreven, maar dikker dan het gemiddelde meisje. Na het overlijden van mijn moeder -ik was toen tien jaar- ging ik meer snoepen. Toen het misbruik en de mishandeling door mijn vader begonnen, ben ik nog meer mijn troost gaan zoeken in eten. Nu ben ik getrouwd en heb ik geen contact meer met mijn vader.

Ik loop  al een tijdje te tobben met mijn gezondheid: te hoge bezinking in het bloed, last van gewrichten, enzovoorts. Volgens de internist ben ik een wandelende tijdbom. Mijn BMI is nu 44! Ik word nu doorgestuurd naar een andere arts om te kijken of een maagverkleinende operatie uitkomst kan bieden. Ik zie dit als een hulpmiddel en niet als een oplossing. Ik heb al verschillende diëten gevolgd, maar zonder goed resultaat. Psychisch heb ik alles weer behoorlijk op de rit. Nu zit ik erg te twijfelen of zo'n operatie in Bijbels opzicht mag.

Over dit probleem heb ik even moeten nadenken en informatie moeten zoeken. Het is in die zin complex, dat er sprake is van een verleden van misbruik door de vader, na overlijden van de moeder. Vader zocht zijn troost op een zeer slechte en beschadigende manier! Zo beschadigend, dat de vraagstelster zelf haar toevlucht zocht in eten en snoepen. Het valt op, dat zij toch tot een goede verwerking is gekomen en zegt dat zij “psychisch alles weer behoorlijk op de rit” heeft. Mag ik hieruit afleiden, dat zij hulp van een psycholoog of psychiater heeft ingeschakeld? Dat is in ieder geval een zeer verstandige keuze geweest, die haar weer nieuw zelfvertrouwen heeft gebracht. Ondanks haar overgewicht kan zij weer positief over zichzelf denken, en dat is een zegen van God te noemen!

Wat zijn vervolgens de voors en tegens van een maagverkleinende operatie? Zij zegt dat het geen oplossing is maar een ‘hulpmiddel’. Bedoelt zij: een laatste redmiddel? Omdat andere middelen hebben gefaald, rest niets anders meer dan deze keuze? Als dat zo is, kan ik niet zeggen dat een dergelijke operatie bijbels gezien ongeoorloofd zou zijn. Integendeel, waarom zou je niet alles mogen aanwenden om je gezondheid te verbeteren? Daarvoor zijn we als mensen toch verantwoordelijk: goede zorg voor het leven dat God je geschonken heeft! Dan doe je alles wat kan als het gaat om de medische mogelijkheden die we vandaag hebben in onze westerse wereld, mogelijkheden die we zeker als zegeningen van God de Schepper onder dankzegging mogen aanvaarden (I Tim. 4:4-5)!

Zeker zijn er met betrekking tot medische ingrepen ethische grenzen. Welke kunnen dat zijn? Sommige christenen vinden het lastig om hierin eigen keuzes te maken, omdat ze uitgaan van een bepaalde opvatting over Gods voorzienigheid (Heid. Cat. zondag 10: ook gezondheid en ziekte zijn in Gods hand). Ik deel deze opvatting niet, omdat je nooit de Goddelijke soevereiniteit en de menselijke verantwoordelijkheid tegen elkaar mag uitspelen, alsof het om een tegenstelling zou gaan. Hierin zou ik willen verwijzen naar Deuteronomium 29:29 (vertaling NBG 1951): “De verborgen dingen zijn voor de HEERE, onze God, maar de geopenbaarde zijn voor ons en onze kinderen voor altijd, opdat wij al de woorden dezer wet volbrengen” (in de NBV gaat het om vers 28, vanwege een iets andere telling van de verzen). Dit betekent: wij moeten ons richten naar wat God ons geopenbaard heeft, zijn Woord en Wet. Dat is onze verantwoordelijkheid, en wij kunnen niet speculeren over wat ons niet geopenbaard is, namelijk de “verborgen dingen”, datgene waarover God zijn plan en besluiten heeft. M.a.w.: wij mogen ziekte of gezondheidsrisico’s bestrijden en hoeven ons niet te laten weerhouden over iets wat we niet weten: of het God behaagt dat we in de toekomst wel of niet gezond zullen zijn. Afgaand op wat ons wel geopenbaard is, Gods wil en wet, moeten we dus een eigen afweging maken onder inwerking van de Heilige Geest van God, die ons inzicht geeft in Gods Woord en wijsheid om beslissingen te nemen. Dan moet ik zeggen, dat vanuit Gods Woord geen aanwijzingen te bedenken zijn, waarom deze operatie niet geoorloofd zou zijn.

Wel moeten we, in datzelfde licht, een afweging maken over de risico’s. Ik ben geen medicus, daarom heb ik hierbij informatie afgedrukt van een website (die de vraagstelster ongetwijfeld overigens zelf ook al zal kennen).

“Vooral volwassenen die ouder zijn dan 45 jaar, die een Body Mass Index hebben van meer dan 50, een te hoge bloeddruk hebben en een grote kans hebben op vorming van bloedpropjes in de longen lopen het grootste risico om te overlijden na de operatie. Het bleek dat mannen bovendien een groter risico lopen dan vrouwen. Uit onderzoek blijkt dat mensen uit de hoogste risicogroep, die het maximale aantal risicofactoren hadden een zes keer grotere kans hadden op overlijden dan patiënten uit de laagste risicogroep.

Het opvallende van het nieuwe onderzoek is dat de mensen die het meest aan zo’n operatie hebben ook het grootste risico hebben. Deze groep zou er het meest van op vooruit gaan, aangezien zij een veel grotere kans hebben om te overlijden aan hun huidige gezondheidssituatie. Uit onderzoek blijkt zelfs dat het aantal doden veel lager is onder mensen uit de hoogste risicogroep die wel een maagverkleining hebben ondergaan dan onder de mensen die dit niet hebben gedaan.

Als juist mensen uit de hoge risicogroep maagverkleiningen zouden moeten ondergaan, wat is dan de toegevoegde waarde van de nieuwe indeling? Het kan chirurgen helpen hun patiënten beter voor te lichten over de persoonlijke risico’s. Het geeft misschien zelfs nog een extra reden voor mensen uit de laagste risicogroep de operatie te ondergaan, vóórdat de ernstige gezondheidsproblemen die overgewicht met zich mee brengt zich manifesteren.

Toekomstig onderzoek zal de positieve en negatieve consequenties van gewichtsoperaties verder moeten onderzoeken. Belangrijk daarbij is dat er ook gekeken moet worden of de risicofactoren ook gedeeltelijk verkleind kunnen worden vóór de operatie. Mensen die er over denken een operatie te ondergaan worden geadviseerd goed te bespreken met hun arts wat de persoonlijke risico’s zijn. En dan moet je zelf maar beslissen” (bron: www.gezonderafvallen.nl).

Een christelijke afweging betekent m.i., dat je je in ieder geval optimaal laat voorlichten door deskundige medici over eventuele risico’s, en voor- en nadelen. Mijn advies zou zijn: het is goed om maatregelen te (laten) nemen als je gezondheid ernstig bedreigd wordt, in dit geval door overgewicht. Als deze maatregelen betekenen, dat het risico op overlijden groter is bij operatie dan bij niet-opereren, dan is het duidelijk. Maar als de kans op verbetering door de operatie groter is en de gezondheidsvoordelen aanmerkelijk zijn, dan is duidelijk wat je moet doen en mag doen in het licht van de verantwoordelijkheid die God je gegeven heeft. Ik wens je wijsheid en leiding van Gods Geest hierin.

Ds. K. van den Geest

Dit artikel is beantwoord door

Ds. K. van den Geest

• Geboortedatum:
  12-10-1957
• Kerkelijke gezindte:
  Nederlandse Gereformeerde Kerken
• Woon/standplaats:
  Deventer
• Status:
  Actief

127 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven