Geloofsleven vlakker door antidepressiva

Ds. P.C. van Keulen | 10 reacties | 03-07-2010| 15:05

Ik ben een jarenlange gebruiker van antidepressiva. Kan het zijn dat je geloofsleven hierdoor vlakker wordt, of zelfs op het nulpunt uitkomt? De preken in de kerk en de Bijbel zeggen me eigenlijk niets meer, terwijl dit anders zou moeten zijn. Wat kon ik vol zijn van de liefde van Christus, omdat Hij eerst mij heeft liefgehad en mijn zonden heeft gewassen in Zijn bloed. Mag iemand deze vraag beantwoorden die deze worsteling kent?

Beste vragensteller,

Laat ik mogen beginnen met te zeggen: Hij, Die in u/jou een goed werk begonnen is zal dat ook voleinden, want Hij laat nooit los wat Zijn hand begonnen is. En natuurlijk kan daarover wel eens twijfel en aanvechting zijn, wat ik hier nu verder buiten beschouwing laat, maar toespitsend op jouw vraag zou ik willen zeggen: hoe vlak ons geloofsleven ook is, en al komt het op een nulpunt, toch is het een machtig en krachtig woord of niet?

Ik vroeg me af of je geloofsleven wel tot een nulpunt is gekomen, want als je gevraagd zou worden of God tot je gesproken heeft, dan zou je, ondanks alles, toch niet durven ontkennen dat Hij dat gedaan heeft of wel?

Maar ja, voorheen was je zo vol van de liefde van Christus, zo vol van dat alles reinigende bloed van Hem, en nu is dat zo anders. Nee, niet dat de liefde van Christus minder geworden is, of dat de kracht van Zijn bloed afgenomen is, maar de geloofsbeleving daarvan is zo minder geworden, afgenomen. Dit kan te maken hebben met antidepressiva, het kan je gevoelens afvlakken, waarbij wel moet worden opgemerkt dat het depressief zijn zelf je gevoelens van voorheen ook zo kunnen afvlakken.

Bij een (zware) depressie is de lucht donker in de natuur en is de zon met de helderheid en warme gloed op aarde heel wat minder of zelfs weg. Zo kan het ook in het geloofsleven zijn, in het geloof beleven, dat de Zon van de gerechtigheid en de warme gloed daarvan, Die je eens zo vol deed zijn (in vuur en vlam zette) heel wat minder geworden is, richting het nulpunt gaat. Welk een worsteling kan dat met zich meebrengen, welk een gedachten!

De ‘worsteling’ met jezelf: als de preken in de kerk en de Bijbel mij eigenlijk niets meer zeggen, ben ik daar dan niet zelf de oorzaak van? Schiet mijn gebedsleven niet tekort? Ben ik na die liefde van Christus in mijn leven niet lauw bezig geweest? Ik ben wel godsdienstig bezig maar mijn hart is er niet bij. Zijn mijn zonden er de oorzaak van dat…?

De ‘worsteling’ met God: Hij heeft mij verlaten, Hij heeft mij vergeten. Met zo’n onheilige als ik van mijzelf ben in gedachten, woorden en werken, is het geen wonder dat het zo vlak is in mijn leven, zal Hij met mij nog wel te maken willen hebben? Hoort Hij mijn gebeden nog wel? Wil Hij mij nog wel horen?

Ik denk dat bovenstaande ‘worstelingen’ nog uit te breiden zijn, die kunnen persoonlijk verschillen, maar waar ze alle één in zijn dat is dat je zo veel met jezelf bezig kunt zijn, dat je eigen levensboek het haast voor het zeggen heeft en het Boek des Levens aan de zijlijn is komen te staan, ondanks dat je er in leest en ondanks dat je je onder de prediking vanuit dat Boek begeeft. Misschien pik je er ook wel alleen het negatieve uit op met betrekking tot jezelf, en dat de doorbraak van het Licht er maar niet wil zijn, zoals je zo graag zou willen.

Moet je dan maar bij de pakken gaan neerzitten? Nee, ondanks depressieve gevoelens, ondanks antidepressiva, hoe moeilijk het misschien ook is, doe dat niet. Blijf je hulp bij Hem zoeken, neem de zware pakken op en blijf er mee naar Hem toe gaan, blijf met Hem in gesprek, laat Zijn spreken tot je blijven komen. Als je in de kerk bent zie dan dat de kanselbijbel hoger ligt dan jij zit, laat het zo het hoogste Woord hebben in je leven: Gij zijt verlost, God heeft u welgedaan! Niets kan je daarvan scheiden, ook niet de macht van de depressie, ook niet antidepressiva.

Als je in de kerk (ook thuis) je Bijbel voor je hebt liggen of in je handen hebt zie dan hoe dicht het Woord bij je hart is, en laat het een beeld zijn van God Die niet van je hart geweken is! Ook al gevoelen we het niet door omstandigheden, Hij is het Die tot je hart zegt: “Want bergen zullen wijken, en heuvelen wankelen; maar Mijn goedertierenheid zal van u niet wijken, en het verbond Mijns vredes zal niet wankelen, zegt de HEERE, uw Ontfermer.”

Tenslotte zou ik nog willen opmerken dat ik hoop dat je als jarenlange gebruiker van antidepressiva ook professionele hulp hebt gezocht en in gesprek bent, in gesprek kunt zijn over de zaken die je (niet) bezig houden, onder andere zoals je in je vraag weergeeft.

Ik wens je heel veel sterkte toe.

Ds. P. C. van Keulen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.C. van Keulen

• Geboortedatum:
  17-06-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Bodegraven
• Status:
  Actief

140 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven