Doodongelukkig
dr. J. van der Wal | 12 reacties | 23-06-2010| 13:54
Vraag
Ik ben een jonge vrouw. Ik voel mij zo verschrikkelijk eenzaam. Ik heb bijna niemand die naar mij omkijkt. Het contact met mijn ouders verloopt heel moeizaam en bij ons thuis is er bijna altijd ruzie. De momenten dat het goed gaat, zijn er maar weinig. Mijn andere familieleden zijn volgens mij niet eenzaam. Ik ben de eenzaamste. Ik trek mij heel erg terug en zit heel veel op mijn kamer. Vaak moet ik huilen. Ik zie het leven soms ook niet meer zitten en heb geregeld gedachten over de dood. Ik zie de dood als een bevrijding. Ik durf er echt met niemand over te praten, ook omdat ik weet dat het mischien wel allemaal aan mezelf ligt. Ik kan ook geen goed contact meer maken met mijn gezin na alles wat er is gebeurd. Ik krijg vaak te horen dat ik gek en dom ben. Mijn ouders zitten soms ook achter me aan en willen dat ik meer onderneem. Ik wil dat wel, maar kan het gewoon niet. Ik ben zo dood, zo moe en leeg in mezelf. Ik zit met zoveel problemen dat ik er soms niet van kan slapen. Het komt er op neer dat ik me eigenlijk doodongelukkig voel. Ik zie geen uitzicht en heb het gevoel dat het leven me niks meer brengt dan ongeluk op ongeluk. Alles wat ik doe is een grote vergissing en ik voel me tot een ellendig leven veroordeeld. Als ik het probeer te beteren, mislukt alles. Ik heb er gewoon geen kracht meer voor. Ik heb wel vriendinnen (gehad), maar die hebben bijna allemaal verkering en zien niet meer naar me om. Ik heb het idee dat ze denken dat het allemaal wel goed gaat, want aan de buitenkant zie je het niet zo snel, omdat ik me afsluit. Ik verlang heel erg naar een relatie. Ik heb nog nooit verkering gehad, maar wel contact met jongens die alleen op lichamelijk contact uit waren. Dat waren verschrikkelijk eenzame ervaringen waar ik met veel pijn op terugkijk. Ik heb zo veel spijt. Ik durf me niet te geven, me niet open te stellen. Ik wil zo graag een goed gesprek met iemand voeren, maar als ik een gesprek heb, voel ik me verschrikkelijk zenuwachtig. Ik heb wel een fijne jeugd gehad, maar in ons gezin is er veel gebeurd en er is veel verdriet. Mijn ouders hebben het ook niet makkelijk. Het lijkt wel of God een vloek uitspreekt over ons gezin en vooral over mij. Het leven is een kwelling voor mij. Ik begrijp wel dat u me hier vast niet in kunt helpen. Ik heb christelijke hulp gehad, maar ik werd gewoon aan mijn lot overgelaten. Daarom hoef ik nu nooit meer hulp, ik zie dat niet meer zitten. Het is erop, of eronder. Ik heb nog een korte tijd, want het leven zal me leren of ik het aankan. Mijn hoop is nog alleen op God. Hij alleen kan mij nog redden van mijn verschrikkelijk eenzame en ellendige bestaan. Ik zie uit naar de dag dat alles voorbij zal zijn. Zou u mij advies willen geven in wat ik moet doen?
Antwoord
Je stelt je voor als "een jonge vrouw". Mooi is dat tegen de achtergrond van je verhaal en je vraag. Want in die aanduiding “jong” zit een belofte van ouder worden. Houd dat vast!
Ik wil mijn antwoord kort houden, want je bent op. Je verhaal schreeuwt om een echt gesprek met een goede hulpverlener. Wat je vertelt is namelijk één aaneenschakeling van signalen van een forse depressie: vermoeidheid, een negatief zelfbeeld, suïcidale gedachten, geen verwachting meer, een opeenstapeling van problemen, enz.
Je hebt kennelijk een teleurstelling opgelopen met een christelijke hulpverlener en daarom wil je daar nu niet meer heen. In jouw omstandigheden is dat iets waar je niet gemakkelijk overheen stapt, dat snap ik. Toch adviseer ik je dringend om niet op grond van die negatieve ervaring het hoofd te laten hangen. Naäman werd ook pas beter bij de zevende keer dat hij zich onderdompelde in de Jordaan en niet meteen bij de eerste keer. Vind je dit een gekke vergelijking? Als die maar duidelijk is.
Kortom, zet de stap naar de hulpverlening! Bespreek je situatie bijv. met je huisarts en vraag die om een verwijzing. Hij of zij kent waarschijnlijk de mogelijkheden in je omgeving. Ga hier niet lang over nadenken, maar maak een afspraak bij de eerste de beste gelegenheid en houd je daaraan.
Je zegt gelukkig dat je je hoop op God hebt gevestigd. Houd ook dat vast en wees ermee werkzaam. Spreek je uit voor Hem in het gebed en zoek pastorale hulp bij je predikant, of andere ambtsdrager waar je vertrouwen in hebt.
Kortom, kom uit je isolement en ga in gesprek met pastoraat en hulpverlening! Ik ken je niet, maar zal voor je bidden dat God je hiervoor de moed geeft.
Met vriendelijke groet,
Jan van der Wal
Dit artikel is beantwoord door
dr. J. van der Wal
- Geboortedatum:31-01-1955
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Dordrecht
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Voormalig directeur Eleos en divisiemanager De Hoop.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Dan ben je aan het goede adres want alleen HIJ kan je redden, en je bevrijden van elke vloek die er uitgesproken is over je leven door jezelf of door anderen (je kan niks, je bent niks waard)
Ik zou hier graag eens met je over door willen mailen, (ik ga helaas alleen vrijdag al op vakantie) want je moet bij God zijn, en Zijn belofte;s over je leven gaan leren zien, en dat gaan belijden en niet ik kan niks, (Je hebt niet meer dan Mijn genade nodig, want kracht wordt zichtbaar in zwakheid 2 kor 12) ik ben niks, (Jij bent zo kostbaar in Mijn ogen, zo waardevol, en Ik houd zo veel van je dat Ik de mensheid geef in ruil voor jou jes 43)
Ik zie er naar uit dat alles voorbij is (Mijn plan met jullie staat vast – spreekt de HEER. Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk: Ik zal je een hoopvolle toekomst geven jer 29:11)
Ik wil je aanraden om (als je daar tijd voor hebt) een bijbelschool te volgen om zo je indentieit in Christus te leren ontdekken
kijk eens op http://www.schoolforharvest.nl/ je mag me ook mailen evangelie@live.nl,
Lees je bijbel en ga er de belofte's uithalen, en maak je die eigen, en breng alles bij Hem bij het kruis, en laat het daar achter en stop met jezelf veroordelen.
Goeds zegen, ik bid voor je
Je verhaal had het mijne kunnen zijn; alleen dan van een aantal jaar geleden. Ik was ook erg depressief door allerlei zaken in ons gezin, was erg gesloten, ontzettend eenzaam en zag geen uitweg meer.
Dankzij twee goede en fijne christelijke hulpverleners heb ik uit het dal omhoog mogen klimmen. Daar heb ik ook geleerd me open te stellen voor anderen; kwetsbaar te zijn. Doordat ik dat leerde heb ik ook mijn man mogen ontmoeten en durfde ik écht contact met hem aan te gaan.
De hulpverleningsperiode was een intens zware periode maar het heeft me zoveel opgeleverd! Dat gun ik ook jou. Zet nogmaals de stap. Alsjeblieft! Blijf niet alleen lopen met deze donkerheid. Er zijn echt fijne en betrokken hulpverleners die je kunnen helpen. Ga sowieso naar je huisarts met de vraag om antidepressiva. Dat kan al de eerste stap in de goede richting zijn.
Veel sterkte toegewenst!
Ik heb je relaas gelezen en het greep me aan. Best wel wat zaken uit jouw verhaal herken ik uit mijn eigen ervaringen. Bij deze wil ik je m'n email-adres geven zodat je, als je dat wilt, contact met mij op kunt nemen.
Nee, ik verwacht niet jouw problemen op te lossen, maar ik kan je misschien wel met bepaalde zaken helpen. Al is het maar 'het goede gesprek' dat je wilt.
Wat ik je kan bieden is bijv. het volgende:
-praten over problemen: heb wat kennis van psychologie en wat ervaring
-praten over neutrale onderwerpen: gevolg minder eenzaamheid
-praten over andere zaken, gewoon gezellig: geeft een beter gevoel
-voor mijn part gaan we eens wat leuks doen ofzo.
Als ik dus wat voor je kan betekenen (en dat denk ik dus) zou ik dat mooi vinden. Ik geen ervaring met dit soort contact, maar dat wil natuurlijk nog niet zeggen dat ik het dan maar niet zou moeten aanbieden/proberen. Baat het niet dan schaad het niet denk ik dan maar zo.
Hoedanook: hier heb je in ieder geval mijn email-adres en dan moet je maar even kijken wat je er mee doet. Ik wil het je in ieder geval aangeboden hebben.
Davinci_83@live.nl
Groetjes, Davinci
Allereerst is inderdaad hulp zoeken een goed advies. En doe dat zowel in de hulpverlening als pastoraal. Laat je pastoraal helpen door een ouderling, predikant of ander kind van God waar je op vertrouwen kunt. Kies iemand die jou het meeste aanspreekt en bel hem/haar op (al heb je nog nooit eerder met hem/haar gesproken). Vraag om een persoonlijk en vertrouwelijk gesprek met zo iemand. Ik vertrouw op God, en doe jij dat zelf ook, dat Hij degene op jou pad zal zetten die je bijzonder graag wil helpen! Vooral kinderen van God die zelf diepe wegen gegaan zijn kunnen je troost bieden vanuit Gods Woord (2 Kor 1:3-4).
Daarnaast zou ik je zelf graag nog een Bijbelse troost willen meegeven. De voorzienigheid Gods gaat zelfs over of een haar van ons hoofd grijs wordt, afvalt of wat anders (Matth. 10:29-31). Zo weet de Heere ook van al je moeite en problemen tot het kleinste detail toe. Niets gaat aan Hem voorbij, Hij weet het, en het gebeurd onder Zijn voorzienig bestel. Breng dit in het gebed tot de Heere zoals David in Psalm 39 dat ook doet. Als je deze Psalm mag lezen zul je zien dat het een spiegel is van je leven momenteel en je ziet ook wat David daar mee doet. Hij pleit daarmee bij de Heere, hij ziet het als kastijdingen van Hem. En God kastijd Zijn kinderen, die Hij niet kastijd zijn bastaarden (Hebr. 12:5-7) ! Met als doel om zoals David tot Hem te komen. Het is tot Gods eer om onze zorgen bij Hem te brengen. De Heere Jezus zegt dat in de binnenkamer onze Vader is en daar al op ons wacht (Matth. 6:6)! En lees daarna Psalm 40 de eerste 6 verzen eens. Daar zie je David opgericht door God uit het stof. Dat doet de Heere nu nog, want Hij is de onveranderlijke!
Ik ben niet de vragenstelster, maar wil toch even reageren.
Wat een ontzettend sympathiek gebaar dat je op deze manier hulp wilt bieden. Zo bescheiden en oprecht. Lief van jou, hoor!
Ik wil een paar dingen zeggen als "oudere" echtgenote, moeder die ook veel verdriet, gemis ziekte mee gemaakt heeft in haar leven. Maaaaaaar ik heb mogen leren ervaren, hoe donker ooit Gods weg mag wezen, Hij ziet in gunst op die Hem vrezen. ik ging vaak bijna kopje onder in mn leven, maar nooit helemaal.
daarnaast mocht ik goede medicijnen krijgen( die ik NOOIT wilde) een kleine hoeveelheid antidepressivia, en echt ik ben er nu al weer lang van af. maar het was goed, ik kon mijn ziektebeeld angsten gemis verdriet veel beter beheersen. Dat vraagt ook inzet van jezelf. en Gebed lieve meis. bid ook mede voor je ouders die het zoals je zelf zegt niet gemakkelijk hebben of/en hebben gehad. soms gaan dingen in het leven zo, je snapt niet waarom? later kun je toch Gods hand in alles leren zien. ik moest dit mee maken/ leren omdat. maar zover ben je nu (nog) niet nu kijk je er niet overheen. wat fijn pak het voorzichtig aan de hulpvaardige vriendschap van Davinci. al zal het voor jou weer(opnieuw) spanning geven iets nieuws niet vertrouwt. maar probeer om uit je isolement te kruipen voorzichtig in je eigen tempo, maar wel voorwaarts. ik wil je graag helpen, als je dat wilt. en als je dat neit wilt is dat ook goed, ik bedoel jou keuze!! ik wens je heel veel sterkte en lieve echte vrienden, hoeven er niet veel te zijn, maar echt oprecht eerlijk en trouw. waarvan je weet daar kan ik mijn hart op tafel leggen, zonder dat het ooit ergens anders terecht komt. heel veel sterkte ook je ouders. en liefs. Gods nabijheid. Rianne ejrtenbrinke@hotmail.com
Wat mooi dat je de tegenslagen in je leven nu zo mag gebruiken om een ander -door zo'n mooie reactie- wellicht tot zegen te zijn! God keert alles ten goede, om ons (weer) naar Zich toe te trekken, troostvol om te weten!
Vraagstelster:
Ik heb grote bewondering voor je dat als je je zó ongelukkig voelt je tóch de moed neemt om deze vraag te stellen! De vergelijking met Na-aman vind ik heel mooi en toepasselijk.
Jezus zegt: "Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven. "
Dit zijn niet zomaar woorden, dit is een belofte van God Zelf, dat is heel rijk!
Zoek professionele psychische en pastorale hulp en geloof Zijn troostrijk Woord!
Maar het geeft je wel de ruimte en tijd om Hem te zoeken, die dit alles aanschouwt. Heel veel sterkte !
Maar als aanvulling. Gods brengt soms daarnaast ook mensen op ons spoor om tot een hand en een voet te zijn. een mens heeft nu eenmaal wel mensen nodig.
Het was niet goed dat de mens alleen zij, Ik zal hem een hulpe tegenover hem stellen.
En dan hebben we zeker in deze indivuduele ik gerichte maatschapppij elkaar soms heel hard nodig. denk ook ad gemeente (kerkelijk) t is niet altijd zo lange na niet, maar het hoort het lichaam te zijn van Christus. als 1 lid lijd lijden alle leden mee. ze zijn er nog hoor. maar worden schaarser in de wereld, ook de wereld vd kerk. HELAAS!!! t zou anders moeten zijn. maar de wereklijk is nu zo.
Gisteren werd een oom van mij 98 jaar, hij heeft geen kinderen, is weduwnaar, mijn man en ik waren de enigen die op zijn verjaardag kwamen ! Terwijl er vele nichten en neven zijn, maar ze hadden allemaal een koe gekocht, een stuk land, enfin, je weet het wel.
