Eenzaam in stad
Ds. W. van Vlastuin | Geen reacties | 01-10-2001| 00:00
Vraag
De laatste twee jaar voel ik me behoorlijk eenzaam. Een goed contact met mijn ouders heb ik nooit gehad. Alleen oppervlakkig kan er gesproken worden over bijvoorbeeld het weer. Met vragen kan ik al helemaal niet bij hen terecht. Op mijn 18e ben ik de deur uitgegaan naar een volledig nieuwe stad, een uur rijden van mijn ouders vandaan. In die nieuwe stad heb ik geprobeerd allemaal nieuwe contacten te krijgen. Kennissen heb ik genoeg. Maar geen vrienden.
Ook loop ik bij een psycholoog. Nu denk ik de laatste tijd veel aan zelfmoord. Ik weet dat het niet mag. Maar gedachten kunnen zich opdringen. Ik wil hier niet aan toegeven. Wel heb ik dringend mensen nodig waar ik op terug kan vallen. In mijn omgeving weten ze niet van mijn problemen. Ook mijn ouders heb ik maar een klein gedeelte verteld. Maar ze willen er verder niets van weten. Zijn er opvangadressen gastgezinnen of hebben jullie andere tips hoe ik dit aan moet pakken? Een psycholoog helpt niets. Uiteindelijk moet je het toch zelf doen.
Ik wacht met spanning af,
Lydia
Antwoord
Beste Lydia,
Er komt veel op je af en er gaat veel door je heen. De donkerheid en de duisternis overheerst en bedreigt je. Het leven is zo zwaar dat je er de zin niet meer van in kunt zien. Je vraagt je af wat je moet doen. Laat ik concreet zijn:
1. Je hebt iemand nodig die jou helemaal begrijpt. Dat is Iemand. We leven in de dagen voor Kerst. Dan denken wij aan de geboorte van de Heere Jezus Christus. Hij werd mens. Waarom? Om het menselijk lijden mee te maken en door te maken. Er is niemand die jou zo goed begrijpt als Hij. In al jouw benauwdheid is Hij benauwd (Jes. 63:9). Hij is in alle dingen verzocht geweest evenals jij (Hebr. 4:14-16). Hij staat niet boven jou, maar naast jou. Terwijl je aan de oogopslag van een psycholoog kunt merken dat hij je niet meer volgt, zul je dat bij Hem niet meemaken. Hij kent jou door en door. Hij weet van jouw nare gevoel en jouw duisternis en de verzoekingen. Hij heeft dat alles intens Zelf meegemaakt. Stort voor Hem uit je ganse hart. Je valt Hem niet tegen. Hij geeft moed en krachten, degenen die hopend op Hem wachten, die hoe het ook moog tegenlopen, gestadig op Zijn goedheid hopen. Dat is niet een muntje in een automaat, zodat het hele probleem in een keer is opgelost. Het betekent wel je nog benauwder zou zijn zonder Hem. Hij is in de oven van de beproeving en het lijden en de martelende eenzaamheid en de duivelse suggesties.
2. Vervolgens is het van het grootste belang dat je iemand opzoekt die je vertrouwt en aan wie je als mens je hele verhaal kwijt kunt. Ken je dan geen ouderling? Een predikant misschien? Of een oom of een tante? Kortom, iemand waar je respect voor hebt? Er zijn echt mensen aan wie je je verhaal kwijt kunt.
3. Er zijn onder christenen verschillende hulpverlenende instanties. Stichting De Schuilplaats (Veenendaal), of SGJ, of Gliagg/Eleos (Dordrecht). Ook van de gereformeerde gemeenten is er een bureau voor hulpverlening in Woerden.
4. In ieder geval is zelfmoord geen oplossing. Het is een ontvluchten van het probleem. Maar je maakt de problemen alleen maar groter. In de bijbel lezen we niet over zelfmoordenaars die naar de hemel gingen. Derhalve zet ik voor jou de deur niet op een kiertje. Dat lijkt hard, maar het is heilzaam bedoeld.
5. Probeer ook zelf je eigen probleem te doordenken. Hoe komt het dat jij geen vrienden hebt? Hoe komt het dat het leven zo zinloos voor je is? Zit er nog iets achter jouw verhaal? Houd dat in ieder geval niet achter. Het wegdrukken van de problemen is geen oplossing ervan. Dat belast je alleen maar zwaarder. Denk aan Psalm 32: Toen ik zweeg, werden mijn beenderen verouderd, mijn sap werd veranderd in zomerdroogten.
Beste Lydia, ik leef, bid en worstel met je mee. Wees Gode bevolen!
Je ds. W. van Vlastuin.
Dit artikel is beantwoord door
Ds. W. van Vlastuin
- Geboortedatum:06-03-1963
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Wezep
- Status:Inactief
