Probleem met mijn ouders
J.M. Strijbis | 3 reacties | 15-06-2010| 13:30
Vraag
Ik heb een probleem met mijn ouders. Nu mijn oudere broers en zussen uit huis zijn gegaan door hun huwelijk ben ik vaak alleen thuis met mijn ouders. Dit is vaak ongezellig, omdat mijn ouders vaak zeggen dat ik rustig moet zijn, of dat ik over wat meer inhoudelijke dingen moet gaan praten. Ook krijg ik wekelijks verwijten naar mijn hoofd zoals: "Je moet wat meer open naar ons zijn, je verbergt dingen voor ons." Ik ben best gesloten en hou sommige persoonlijke dingen graag voor mezelf. Dit heeft ook te maken met mijn verleden. Ik werd vaak genegeerd en er werd eigenlijk niet op iets ingegaan, of op een negatieve manier. Ook willen mijn ouders dat ik altijd doorgeef waar ik ben. Dat wil ik niet, omdat ik me dan gebonden voel aan een schema waar ik niet meer vanaf kan wijken en ze vinden vaak dat ik teveel weg ben. Ik wil me vrij voelen, omdat ik studeer en daar van wil genieten. Soms kan het echt tot erge conflicten leiden, waarin ik maar toegeef om de lieve vrede wil en omdat ik geen zin heb in gezeur.
Antwoord
Beste vragenstell(st)er,
Als ik het goed lees zit je met een probleem dat zijn oorzaak in het verleden heeft en in de tweede plaats in het feit dat je de jongste bent. Er is onbegrip voor elkaar en vanuit je ouders gezien komt hun opstelling waarschijnlijk voort uit een grote zorg voor jou. Je bent hun jongste en in die zin heb je altijd al een aparte positie gehad en die zul je altijd houden. Mogelijk ben je extra beschermd door je ouders en nu hun aandacht alleen nog maar op jou gericht kan worden, merk je dat des te sterker. Ondertussen ben je ouder geworden en vinden je ouders het maar lastig om te zien dat je het nodig hebt om zelfstandig te zijn/worden.
Misschien is het lastig en niet raadzaam om dit zelf te doen, maar een goed gesprek met je ouders lijkt me nodig. Hierin moet bereidheid uitgesproken worden om naar elkaar te luisteren. De derde in het gesprek zal m.i. iemand moeten zijn, waar je ouders 'ontzag' voor hebben. Iemand met een zekere autoriteit.
Vragen die aan de orde moeten/kunnen komen: Waar gaat het goed? Waar gaat het verkeerd? Waar loop je beiden tegenaan? Welke verwachtingen heb je van elkaar?
Wat zegt de Heere in Zijn Woord? (ik denk o.a. aan Psalm 78, het Spreukenboek, Deut. 4 en 5, Efeze 6, 1 Johannes, etc.) Hoeveel ruimte wil je elkaar geven? (jij dus ook om je ouders, ouders te laten zijn). Welke afspraken maak je met elkaar? Hoe gaan wel met elkaar om als het niet gaat zoals we afspreken? Wanneer blikken we even rustig terug? Etc., etc.
Zoek iemand die voor jullie beiden vertrouwd is, maar praat er wel over. Op deze manier leef je en loop je langs elkaar heen, terwijl dit m.i. niet nodig is.
Heel veel sterkte er mee en ik hoop dat jullie er samen uitkomen.
Groetjes,
J. M. Strijbis
Dit artikel is beantwoord door
J.M. Strijbis
- Geboortedatum:16-06-1956
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Gouda
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Docent(opleider) Driestar Hogeschool
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik ben het met dominerik eens. Licht inderdaad aan je leeftijd en je moet het wel echt zelf zien zitten!
Maar dat kan heerlijk zijn en kun je 'op afstand' gaan werken aan een betere relatie.
Omdat je nog studeerd kan dat misschien ook een stageplaats zijn; eventjes afstand.
Praat je er ook met broers/ zussen over: probeer dat in ieder geval.
Bij de andere kinderen speelt dit helemaal niet. Die vertellen gewoon waar ze heen gaan en als het iets is wat wij wellicht niet goed kunnen keuren, zeggen ze het toch en praten we er ook over. Als ze volwassen zijn, mogen ze hun eigen keuzes maken, maar accepteren dat wij anders er over denken.
Misschien kom jij stiekem voor hen over, omdat je gesloten bent ? Geen zin in gezeur, dat klinkt nogal puberaal. Ofwel je doet gewoon waar je zin in hebt en zegt niks, of accepteert de mening van je ouders. Als je het tenminste leefbaar wilt houden. Misschien moet je eens proberen het van hun kant te bekijken ?
