Rijke boodschap van het evangelie missen

B.S. van Groningen | 22 reacties | 20-05-2010| 10:59

Ik wil deze vraag graag stellen aan iemand van de Ger.Gem. Er zijn volgens mij al vaak soortgelijke vragen gesteld, maar ik kom er toch nog niet uit en zou het graag nog een keer duidelijk uitgelegd krijgen. Ik ben opgevoed in de Gereformeerde Gemeenten, waar ik nog steeds lid ben. Ik ga echter tegenwoordig vaak naar een PKN-gemeente, vanwege een aantal dingen die ik erg lastig vind in mijn eigen gemeente en waarover ik graag een reactie zou horen van u. In mijn gemeente krijgt de wet veel nadruk in de prediking, omdat de wet de tuchtmeester tot Christus is. Dat geloof ik. Ik geloof ook dat een mens moet inzien dat hij schuldig is, anders zou hij Christus niet nodig hebben. Ik mis echter de rijke boodschap van het evangelie. Naar mijn idee blijft het hangen in het feit dat de mens vanuit zichzelf nooit meer tot God kan komen. Dat zal God moeten doen en daarvoor is de prediking van de wet nodig. Dat geloof ik ook wel. Maar het is dus nodig dat ik inzie en voel hoe zondig ik ben. Er wordt ook gepreekt dat de mens zo hard en onwillig is en dat hij afgebroken moet worden. Nu is het zo dat ik wel een verlangen voel om voor God te leven. Ik probeer mijn leven daar ook naar in te richten, ook al lukt dat me nooit goed. En ik weet ook dat ik dat niet zelf zal kunnen en God daarin nodig heb. Ik bid Hem om Zijn hulp. Ik weet dat ik God nodig heb voor mijn behoud en ik weet dat ik zelf erg slecht ben. Ik beleef dat alleen vaak niet zo en ik merk zelfs dat ik het verstandelijk wel erg vind dat het zo is, maar dat niet zo vóél. Ik bid wel of God mij wil laten inzien en voelen wie ik ben, omdat ik dat blijkbaar nodig heb. Maar is dat wel goed en Bijbels? Kan ik op aarde wel volledig beseffen wie ik ben? We hadden laatst huisbezoek en toen vertelden de ouderlingen (die ik overigens erg waardeer en ik merk dat ze God liefhebben) iets uit hun eigen leven. Dat ze volledig afgebroken zijn en stilgezet. Heb ik dat ook nodig? Of handelt God in verschillende wegen? Bedrieg ik mijzelf als ik het verlangen wat ik voel aan God toeschrijf? Wanneer ben ik dan bekeerd en hoe moet dat dan?! Moet ik bidden of God me verbreekt? Of kan ik gewoon geloven dat Jezus ook voor mijn zonden is gestorven? Ik twijfel geen moment aan Zijn bestaan, Zijn liefde, Zijn lijden. En ik geloof dat Hij ook in mij wil wonen en mij als Zijn kind wil. Dat wil ik ook, maar wanneer ben ik dat dan ook echt? De reden dat ik vraag om een reactie van iemand van de Ger. Gem. is vanwege mijn opvoeding in deze gemeente. En ik voel toch dat er verschillen zijn tussen de PKN-gemeente waar ik nu vaak kerk en me erg thuisvoel en de Ger.Gem.-gemeente waarin ik opgroeid ben. Daarnaast bezorgt mijn kerkgang in de PKN voor moeilijkheden en discussies thuis. Al met al kom ik er niet uit en zou ik graag een stukje rust vinden hierin. Misschien moet ik anders naar de preek luisteren in mijn eigen gemeente? Het is een heel verhaal geworden. Alvast bedankt! Een 21-jarig meisje.

Best meisje van 21 jaar,

Helaas een wat late reactie. Door allerlei omstandigheden krijg je pas een maand later antwoord. Excuses.

Je hebt gelijk: dit soort vragen kom je regelmatig tegen, soms met enige nuancering, maar wel met dezelfde strekking. Ik wil proberen je antwoord te geven, maar met dit soort vragen zou een gesprek beter zijn, toch wil ik me niet onttrekken. Wel moet je wel beseffen, dat ik ouderling ben in de Gereformeerde Gemeente en daar heb jij nogal wat kritiek op. Op zich mag dat, maar jij zit in een andere gemeente en het is voor mij moeilijk te beoordelen of jouw reacties emotioneel, dan wel verstandelijk, of nog op een andere leest geschoeid zijn. Niet dat ik twijfel aan jouw opmerkingen, maar wanneer twee mensen naar dezelfde preek luisteren, kan dit een totaal andere uitwerking hebben. Zie de prediking van de Heere Jezus, vooral in Johannes 6 en ten aanzien van de gelijkenissen.

Ik volg jouw vraag op de voet: de Wet krijgt teveel aandacht, want hij is een tuchtmeester tot Christus. Dat is nu juist de bedoeling van de prediking van de Wet. Trouwens je vergeet nog een functie van de Wet: regel voor het leven, regel der dankbaarheid. Je gelooft dat de prediking van de wet nodig is, gelukkig. Maar ik ben het met je eens: er is meer. Dat de mens onwillig is en hard zijn bijbelse gegevens, niet speciaal voor de prediking in de Geref. Gem. Eigenlijk vertel je, dat je het verstandelijk met al deze zaken eens bent, maar het niet altijd voelt.

Dat is niet vreemd. Maar wring jezelf niet in allerlei bochten om te bereiken, wat je vanuit je zelf nooit kan en ook niet hoeft te bereiken. Als jij bidt of God je wil laten zien, dat je zondig bent omdat dit blijkbaar nodig is. Dat komt zo over van: ik bid er maar om, maar is het wel nodig? Wat je in ieder geval nodig hebt, is het licht van de Heilige Geest. Het is bijna Pinksteren. En van die Heilige Geest heeft de Heere Jezus gezegd: Die zal u overtuigen van zonde, gerechtigheid en oordeel. Dit is voluit Bijbels. En op de Pinksterdag bleek dat ook: de pijlen zijn door de preek van Petrus hard aangekomen. De harten werden doorstoken, doorpriemd.

Wat ik er positief vind in jouw vraag is het respect dat je hebt voor de ambtsdragers en dat je blijkt, dat ze de Heere liefhebben. Nu maak je wel een denkfout; wat zij meegemaakt hebben is Gods weg met hen. Gelukkig handelt God met ieder van Zijn kinderen vrijmachtig, soeverein.

Wat ik wel moeilijk vind, is jouw vraag: bedrieg ik mezelf, als ik het verlangen wat ik voel aan God toeschrijf? Beste 21-jarige, ik kan niet in jouw hart kijken. Maar ook voor jou en mij geldt: arglistig is het hart, meer dan enig ding. Echt, oprecht verlangen naar de Heere zoals in Psalm 42 staat: mijn ziel verlangt naar God, naar de levende God, dat is Zijn werk. Maar ons verlangen kan met zoveel bijbedoelingen zitten. Dat geldt in het natuurlijke, maar zeker ook in het geestelijke.

Ik heb een hekel aan schema’s, waaraan je moet voldoen, om bekeerd te worden. De Bijbel is daar veel korter en zakelijker in, maar wel eerlijk. Leven bij conclusie is hoogst gevaarlijk: of kan ik gewoon geloven dat Jezus ook voor mijn zonden is gestorven? Geloof is niet gewoon, maar een gave van God. Hij schenkt uit goedheid, zonder peil, ons ’t eeuwig zalig leven. Dat is geen conclusie, maar zoals het in Hebr. 11 staat: een vaste grond van de dingen, die men hoopt en een bewijs van de zaken, die je niet ziet.

Nu ga je tegenwoordig vaak naar een PKN-gemeente. Hoe wordt daar dan gepreekt? Wil je nu een bevestiging dat het zo diep niet moet zoals je bent opgevoed, of twijfel je aan de inhoud zoals je het in de PKN-gemeente hoort verkondigen? Je voelt je er thuis en toch kun je niet loskomen van je opvoeding? Dus toch twijfel? Spreekt je geweten? God is niet aan een kerkverband gebonden, maar er zijn helaas verschillen. Die kun je opblazen of kleineren. Je hebt thuis discussies over je kerkgang in de PKN en je wilt rust. Ik begrijp het niet goed. Je moet bij de Heere Jezus zijn voor ware rust. Hij zegt: “Komt allen tot Mij, die vermoeid en belast zijt, en IK ZAL u rustgeven.”

Ik begrijp dat je er zo niet uitkomt, maar je laatste zin is me uit het hart gegrepen. “Misschien moet ik anders naar de preek luisteren in mijn eigen gemeente.” Als je daar biddend mee begint, zal de Heere ook antwoord geven. Wanneer het verlangen van Hem is, dan zal Hij dat verlangen ook op Zijn tijd vervullen.

Nogmaals, is zou liever met je spreken, dan kan ik ook reageren op je antwoorden, op je gezichtsuitdrukking. Mailen blijft een hulpmiddel. Maar ik ben er wel van overtuigd, dat er in de Geref. Gem. ook nadrukkelijk wordt heengewezen naar Hem, Die alleen zaligen kan en wil en zal. Elke prediking van de wet die niet bij Christus brengt, is niet de juiste kennis van onze ellende. Wat God laat ons onze ellende niet zien, om ons daarin te laten, maar om ons naar Hem uit te drijven.

Rutherford, een Engelse Godgeleerde zei: hoeveel kennis van mijn zonde en ellende moet ik hebben? Zoveel, dat het mij uitdrijft tot Hem, De Grote Wetsvervuller. “Ik draag Uw heil’ge wet, die Gij de sterv’ling zet, in ’t binnenst ingewand.”

Ook van mij is het een heel verhaal geworden. Sterkte in je worsteling om totaal af te zien van je zelf en Hem nodig te krijgen tot een volkomen verzoening van alle zonden. Wanneer dat gebeurt, dan ben je daar zelf bij en hoef jij je niet af te vragen of het van jezelf is of van de Heere. Denk maar aan de Emmaüsgangers! Toen opende Hij hun ogen… Sterkte in alle opzichten.

Met een hartelijke groet,
B. S. van Groningen

Dit artikel is beantwoord door

B.S. van Groningen

• Geboortedatum:
  25-04-1951
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Hendrik-Ido-Ambacht
• Status:
  Inactief

120 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven