Kinderen van zwager
Ds. M.W. Muilwijk | 49 reacties | 10-05-2010| 13:00
Vraag
Onze zwager en (schoon)zus hebben drie kinderen, die naar onze mening niet worden aangepakt. Ze krijgen steeds hun zin zodra ze gaan protesteren. Zelf klagen ze als ouders altijd over hun kinderen, eigenlijk horen we zelden een leuk verhaal. Zodra een ander wat van hun kinderen zegt, voelen ze zich vreselijk aangevallen. Als één van hun kinderen ons of een kind van ons pijn doet door onbehouwen gedrag zeggen ze daar nauwelijks iets van, of ze luisteren gewoon niet. Als onze kinderen een ander pijn doen, moeten ze excuus aanbieden en treden wij op. Ik vind het nu zielig voor onze kinderen dat tegen hen altijd strenger wordt gedaan, terwijl hun nichten en neef zo vaak doordrammen en hun zin krijgen. Ik ga steeds meer tegen de zondagen opzien als we met z'n allen bij opa en oma zijn. Wij ergeren ons aan het zeurderige, verwende gedrag van onze nichten en neefjes, zelfs zo dat we geneigd zijn er zelf wat van te zeggen. Alleen is de vrede dan gelijk geschonden, want ze zien het echt als een aanval. "Wacht maar tot jullie kinderen wat groter zijn", zeggen ze dan. Hoe moeten wij hier mee omgaan? Wij voeden onze kinderen ook niet perfect op, daar gaat het niet om, maar wij willen wel een gezellige zondagmiddag, liefst zonder gedram en gezeur. Aan de 'andere kant' van onze familie zijn er nooit problemen met nichten en neven, iedereen voedt zijn eigen kinderen op en als de ouder even iets niet ziet, voeden we elkaars kinderen op. Moeten we het gedrag gewoon maar accepteren? We hebben namelijk het idee dat onze zwager en (schoon)zus er zelf ook totaal niet gelukkig mee zijn. Kunnen we op een tactvolle manier hulp bieden zonder betweterig of bemoeierig over te komen?
Antwoord
Beste vragenstellers,
U beschrijft een hele vervelende situatie, die u hoe dan ook niet kunt accepteren. Hoewel ik zelf geen kinderen heb en als docent in een iets andere verhouding tot kinderen sta en dan alleen nog maar tot pubers van 12-16 jaar, zal ik proberen er iets over te zeggen.
Ik begon met te zeggen dat u deze situatie niet kunt accepteren. De reden dat ik dit zeg, is dat u dit gedrag niet kunt accepteren en wel om twee redenen. De eerste reden signaleert u zelf al. Uw zwager en (schoon)zus zijn er inderdaad zelf niet gelukkig mee, want u zegt zelf dat zij altijd klagen over hun kinderen en eigenlijk nooit een leuk verhaal over hen hebben. Dat roept bij mij verontrusting op, omdat ik me dan de vraag stel of er niet een verstoring ligt in het beleven van vreugde aan de kinderen en het geven van liefde aan deze kinderen: hoe moeilijk dat ook is, ik ben van mening dat dit erg belangrijk is. Bovendien, het feit dat ze zich aangevallen voelen en zich verdedigen op het moment dat u iets van het gedrag zegt, wekt bij mij de indruk dat ze een gevoel van onbehagen proberen te verbloemen en verhullen.
De tweede reden is, dat u een situatie van onrecht verwoordt. Uw kinderen mogen geen pijn doen, maar ook geen pijn gedaan worden. Uw kinderen moet ook recht gedaan worden, als hun onrecht wordt gedaan om de eenvoudige reden dat het miskennen van onrecht tot wraak- en destructief gedrag leidt: dit is ernstiger dan op het eerste gezicht gedacht wordt. Ik ben dit op het spoor gekomen door een cursus die ik voor mijn werk als docent op de middelbare school moest volgen: het erkennen van recht leidt tot rechtvaardig gedrag. Dat hebben u kinderen nodig. Daarom adviseer ik in de eerste plaats de situatie niet te laten rusten: dat mag mijns inziens in geen geval.
In de tweede plaats is het belangrijk met je zwager en (schoon)zus in gesprek te gaan. Heel belangrijk daarbij is naast hen te gaan staan en niet tegenover of boven hen te gaan staan. Daarmee bedoel ik dat zij zich ook begrepen voelen en niet dat ze zich ter verantwoording geroepen of aangevallen voelen. Dit kunnen jullie doen door hun gevoel van onbehagen te erkennen. Durf eerlijk tegen hen te zeggen: “wij willen met jullie praten, want wij zien dat jullie je ook niet prettig voelen bij het gedrag van je kinderen.” Door in het gesprek naast hen te gaan staan, kun je vertrouwen wekken dat het jullie er ook om gaat hen te helpen en samen te komen tot een prettige sfeer op zondagmiddag.
Overigens zeg ik dit in theorie allemaal iets makkelijker dan het in praktijk zal werken. Jullie zwager en (schoon)zus moeten zich willen laten helpen en in hun behandeling van hun kinderen zal een verandering moeten komen: vooral dit zal niet makkelijk zijn. Misschien dat jullie zwager en (schoon)zus zichzelf opsluiten in hun gevoel van onbehagen en dat naar jullie toe niet willen erkennen. Probeer dus echt naast hen te gaan staan en samen dingen te doen: samen een probleem aanpakken, zonder een gevoel te kweken dat jullie wel even zullen zeggen hoe het moet. Dat vereist zoeken en tasten. De meest belangrijke weg is ook de lijn naar God: ook in deze praktische dingen wil God Zijn bijstand laten zien. Het belijden van onmacht tot deze dingen naar God toe geeft juist de ruimte en de vrijmoedigheid om stappen te nemen. De bede om Zijn bijstand in jullie onmacht geeft openheid naar de naaste in zulke moeilijke gesprekken als deze.
Samenvattend, ga met hen in gesprek en erken allereerst hun eigen gevoel van onbehagen: doe dat in de weg van ook jullie eigen onmacht en de weg van het gebed om tact, kracht en een oplossing.
Ik hoop dat het jullie iets helpen mag: ook excuses dat het antwoord wat lang heeft gelegen. Jullie hadden dit vast eerder willen weten.
Hartelijke groet,
M. W. Muilwijk
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M.W. Muilwijk
- Geboortedatum:23-12-1980
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Aalst
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Of toch niet? Misschien denken “ze” wel weer dat jullie veel te streng zijn en helemaal niets toelaten in de opvoeding en hebben “ze” hetzelfde probleem en zien ook tegen de zondagmiddag op.
Je hebt allemaal je eigen referentiekader, je eigen waarden en normen, je eigen keuzes voor wat je al dan niet toelaat in de opvoeding! Dat betekent niet dat jullie opvoeding goed is, en die van je zwager en (schoon) zus verkeerd omdat ze meer of minder toelaten en de kinderen net even wat zeurderiger zijn.
Dat jullie het ineens zielig vinden dat je wél streng optreedt, zegt evenveel over jullie eigen normen en waarden, dan die van je zwager en (schoon)zus. Waarom is streng optreden in bijzijn van een stel tolerante ouders ineens zielig? Dan zou het ook zielig zijn in afwezigheid van deze ouders toch?
Wellicht leren deze inconsequente ouders nog iets van jullie opvoeding, dus van ‘zieligheid’ is volgens mij geen sprake. Als je toch gewoon bij je eigen opvoeding blijft, is er toch geen reden om dat in bepaalde omgevingen zielig te gaan vinden?
Ik vraag me af: waar ligt de grootste ergernis, bij de kinderen of bij de ouders? Het grappige is dat de kinderen er zelf geen enkel probleem mee hebben, die spelen om dit soort “problemen” echt niet meer of minder, het zijn de ouders die het problematisch maken!
Jullie treden op………. zij blijkbaar niet of minder of anders……. Welnu, de slechtste gewoonte die een mens kan hebben, is zich met de gewoonten van anderen te bemoeien.
onze kinderen verschillen ook veel met die van m'n zus, en als ze dan niet luisteren en die van m'n zus wel, vind ik dat ook lastig, maar ja, je hebt niet altijd alles onder controle...en onze kinderen hebben een andere aanpak nodig dan die van m'n zus of anderen, dat is voor ieder kind/gezin verschillend!
Het is de toon die de muziek maakt. Oftewel: het is de kunst het niet als bemoeizucht te laten klinken. Ik zou zelf gewoon aangeven dat ik het lastig vind om erover te praten, maar dat ik het in het belang van de kinderen wel aan de orde wil stellen. Dat je problemen voorziet (of wellicht dat de kinderen daar zelf ook al eens over begonnen zijn).
Klopt dat er niet staat of de kinderen er problemen mee hebben, dat heb ik ook niet gezegd; integendeel: de kinderen hebben er juist geen problemen mee!
Ik wil het probleem ook niet onderschatten, maar als ik de vraag zo lees dan komt het over alsof alles nogal breed uitgemeten wordt. Daarbij lees ik helemaal niets over slaan, dat maak je er zelf van! Onbehouwen gedrag vind ik iets anders dan slaan.
Bovendien; welke ouder voelt zich niet aangevallen wanneer er kritiek op de opvoeding wordt gegeven. Iedereen zal zijn/haar best doen om de opvoeding te doen slagen en de één gaat het wat makkelijker af dan de ander, bovendien is het ene kind het andere ook niet. Kritiek daarop krijgen zal voor deze vragenstelster evenzogoed als ‘aanval’ overkomen, zoals dat ook voor haar zwager en zwager en (schoon)zus geldt. Dat heeft volgens mij niets te maken met verbloemen van gevoelens.
Daarom moet je heel erg voorzichtig in zijn; voor je het weet maak je meer stuk dan je aanvankelijk had bedoeld.
Ik stel me zo voor dat het iedere zondagmiddag weer problemen oplevert…níet omdat die problemen er werkelijk zijn, maar omdat je er naar toe gaat met de nodige reserves, alles wordt die middag op een weegschaal gelegd en dan is het al erg moeilijk het goed te doen. Misschien daarom zou het een idee zijn de kinderen eens een zondagmiddag uit te besteden en alleen te gaan. Dan neemt al een groot stuk irritatie weg en kan best verhelderend zijn.
Verder zou ik het misschien nog voorzichtiger aanpakken: Joh, ik heb de indruk dat je de kinderen niet zo de baas kunt of dat je opvoeden een hele kluif vindt, is dat zo? Sterkt ermee in ieder geval.
Je vindt het jammer dat ik het zo goed lijk te weten en vraagt je af hóe ik dit weet. In jouw beleving is het “een typische gevalletje: “kinderen zijn de baas”.
Dat zal ik dan ook maar beantwoorden met dezelfde wedervraag; hoe weet jij dat?
Jouw woorden wijzen op grotere kennis van de situatie dan de mijne, want jij kunt het met 4 woordjes af, klaar…. situatie geanalyseerd! Mijn petje af, ik kan dat niet.
Wanneer je mij wilt verwijten dat ik het allemaal goed weet vind ik dat prima; maar maak je er zelf dan alsjeblieft niet evenzogoed schuldig aan. In dat geval zou het je sieren als je alleen je eigen visie geeft, daarin ben je geheel vrij. Ik toch ook?
Jammer dat je telkens zo reageert, want de pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet. Lees nou nog eens goed wat ik heb geschreven!
"Ze krijgen steeds hun zin zodra ze gaan protesteren. "
"zo vaak doordrammen en hun zin krijgen."
"Kunnen we op een tactvolle manier hulp bieden zonder betweterig of bemoeierig over te komen?"
Dit vind ik een sympathieke vraag hoor, ze willen juist niet bemoeierig zijn blijkbaar.
ik zou er eerlijk gezegd niet aan moeten denken dat zoiets aan me gevraagd zou worden...
En zeker niet als ik echt problemen met de kinderen zou hebben,
je relatie met hen moet toch wel heel goed zijn, wil je erop in gaan als zoiets gevraagd wordt aan je...
Dan zou ik nog eerder een opvoedboek halen bij de bieb, het lezen en dan zeggen: ik heb dit boek gelezen, lijkt het je wat om het ook te lezen?
Dan sta je wel op gelijke voet met hen, denk ik...
@Javisje, je schreef:
Verder zou ik het misschien nog voorzichtiger aanpakken: Joh, ik heb de indruk dat je de kinderen niet zo de baas kunt of dat je opvoeden een hele kluif vindt, is dat zo? Sterkt ermee in ieder geval.
Dat zou ik helemaal niet zo zeggen, dat lijkt mij vreselijk om aan te moeten horen...en ik zou me schamen...Maar goed, dat is mijn reactie erbij!
Het ligt erook aan hoe de 'toon van de muziek' is.
Als jij kritiek krijgt op jouw manier van opvoeding, zou je dan alles zomaar voor zoete koek slikken? Ik denk dat het je eerst moet overkomen.
Opvoeden is namelijk heel erg moeilijk, dat is het voor iedere ouder. Geen enkel ouder zal zeggen: “het stelt niks voor”. Daarbij zal ook iedereen het naar zijn/haar beste kunnen doen. Dat geldt voor ouders die consequent zijn, maar ook voor inconsequente ouders. Bovedien, wat jij drammerig vindt, vind ik nog volstrekt normaal, of vice versa. Waar ligt de grens, dat is persoonsafhankelijk.
Kritiek op de opvoeding zullen heel veel ouders niet ter harte aannemen. Het ligt er vooral aan van wie het komt. Is het een ‘bemoeizuchtige schoonzus’ of misschien de arts van het consultatiebureau.
In het eerste geval zal het veel moeilijker zijn te incasseren dan het tweede. Dat komt omdat de schoonzus op gelijke voet staat, zelf ook moet opvoeden en wellicht simpelweg een andere kijk heeft op opvoeding. Dan ontstaat er al snel een onderlinge strijd.
De arts van het consultatiebureau, of misschien een andere opvoedkundige, spreekt vanuit een ander oogpunt en heeft hele andere belangen op het oog en zeker geen eigenbelang.
Dit soort problemen kunnen danig uit de hand lopen en verstrekkende gevolgen hebben als je er niet voorzichtig mee omgaat. Als je even denkt je schoonzus terecht te moeten wijzen over haar manier van opvoeden, weet dan goed waar je aan begint!
Vandaar mijn reactie: “bemoei je er niet langer mee, het zijn niet jouw kinderen!”
Dit staat in één vd bovenstaand reacties.
IEdereen doet zijn of haar best. Ik heb niet het idee dat ik onze 4 kinderen de hele dag aan het opvoeden bent. Je doet het wel de hele dag, maar het gaat er gewoon tussendoor. Ik kan niet echt zeggen dat ik het moeilijk vind. Ik zou in ieder geval niet aan kunnen geven wat ik moeilijk vind.
Vragensteller, je zou zelf tegen de kinderen van je zus iets kunnen zeggen, maar dan is de vrede geschonden. Kan het ook als je zus het niet hoort of zo?
Ik heb hier ook wel eens dat mijn neefjes irritant doen of zo, of enorm opscheppen, en dan zeg ik er ook iets van. Maar als mijn schoonzus erbij is doe ik dat niet, of ik zeg er later iets van.
Op zich zou het moeten kunnen dat je het kind waarschuwt als je zus erbij is. Jij mag toch wel aangeven dat je dat gedrag van hem of haar niet wenst??
Annet: ik heb geen schoonzus die ik terecht zou moeten wijzen, dus maak je daar maar niet druk over.
Ik lees geen arrogantie of hooghartigheid in deze vraag, jullie wel, dat kan, de vraagstelster heeft er alleen niks aan. Ik lees een vraag van een ietwat gefrustreerde moeder die wel tactvol wil zijn, ik denk dat je dat beter moet stimuleren i.p.v. gaan piepen over hoe vaak ze het woordje 'ze' gebruikt.
Hanna: het is niet verwijtend bedoelt maar meer een nadenker.
Ik vind het ook niet waard om over een andermans probleem een discussie te voeren. Ieder denkt er het zijne over, ok.
Hier reageer ik niet meer op, ik zou je willen aanraden om eerst eens op een fatsoenlijke wijze te reageren! Ik "piep" niet, maar geef op een volstrekt normale wijze mijn mening!
Vanuit de kids gezien, zij kunnen er niks aan doen. Blijf het voorbeeld geven aan je eigen kinderen, als deze kinderen groter mogen zijn, zullen ze het verschil hopelijk wel gaan zien. Mijn ooms en tantes hebben ons "met een grapje" gecorrigeerd, op zo'n een wijze dat je voelde dat ze je enorm liefhadden, maar dat je op dat moment even een correctie nodig had.
Als ik dit lees krijg ik kromme tenen en zou ik iig heel positief tegen deze kinderen doen als zij zich normaal gedragen, ze krijgen zo als ik dit lees alleen negatieve aandacht is erg naar voor ze , nooit eens gezegd, mijn kind is zo lief, nee altijd negatief gezeur van pa en moe, nou ik zou er ook vervelend gedrag bij gaan vertonen, het is toch nooit goed.
