PDDNOS en schuldbesef
Ds. C.J. Droger | 3 reacties | 16-04-2010| 10:20
Vraag
Ik heb familieleden die PDDNOS hebben. Als je met hen een akkefietje hebt, erkennen zij nooit schuld. Het ligt altijd aan de omstandigheden en aan iemand anders. Er valt dus nooit iets écht uit te praten. Hooguit volgt een aangeleerd "sorry". Dat dit heel verdrietig kan uitpakken, hoeft geen betoog. Maar ik vraag me in dit verband af: hoe zit het met het belijden van schuld voor God? Wij zijn van nature al geen schuldbekenners en willen zeker niet buigen. Maar toch kun je dan met je verstand hier mee instemmen. Als ik in gesprek raak met iemand met PDDNOS, hoor ik dat het schuldbesef verstandelijk ontbreekt. Ik wil zeker niet iedereen over één kam scheren, maar als je leeft met iemand met een (aanverwante) autistische beperking, merk je dat er een andere beleving is over zonde en schuld.
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Bedankt voor het insturen van je vraag. Je stelt iets heel wezenlijks aan de orde. Inmiddels heb ik al heel wat lezingen over autisme gehouden met aansluitend een bespreking, maar hierover is mij nog nooit een vraag gesteld. Ik vind het boeiend om aan de hand van jouw vraag hierover na te denken.
Ik denk dat je in het algemeen kunt zeggen dat het geestelijk leven van een persoon mede gestempeld wordt door zijn karakter. In de Bijbel kun je dat bijv. heel duidelijk zien bij Petrus en bij Thomas. Zo is dat ook bij een persoon in wie de HEERE werkt en die een ASS heeft. Dat laatste zal ongetwijfeld zijn geestelijk leven beïnvloeden en 'kleuren'. De beleving en inleving van zonde en genade is bij een persoon met autisme anders dan bij een persoon zonder autisme. Een recent onderzoek (te downloaden op de site van Eleos) heeft dat duidelijk aangetoond.
Een persoon met autisme zal moeite hebben met het belijden van zijn zonden aan de HEERE. Omdat hij in het gewone leven al grote moeite heeft met het onder ogen zien van zijn eigen fouten en gebreken. Het is herkenbaar wat je schrijft over altijd naar anderen kijken en anderen de schuld geven van wat niet goed ging. Zelfreflectie is voor een autist heel moeilijk. En dat is nodig, willen we onze zonden zien en erkennen.
Het wordt natuurlijk anders als de Heilige Geest gaat werken. Want Hij overtuigt, autist of niet, de persoon in wie Hij werkt van zonde, gerechtigheid en oordeel (Joh. 16). En dan zal ook een autist komen tot een oprecht belijden van zijn zonden aan de HEERE. En tot een oprecht gebed om vergeving. Ook hier komt het dus aan op het werk van Gods Geest. Daar komt het in ons aller leven trouwens op aan. Ken ook jij daar iets van?
Hartelijke groeten en veel sterkte voor de omgang met je familieleden met een ASS!
Ds. C. J. Droger
Dit artikel is beantwoord door
Ds. C.J. Droger
- Geboortedatum:10-01-1963
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Vlaardingen
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Bij de schepping waar alles volmaakt aan de mens was bestond deze stoornis niet. Na de val, waardoor alles met God verbroken werd, heeft God Zijn zoon gegeven om deze twee weer een te maken. In dit principe mag het ontkennen van de waarheid van een autist ook gezien worden.
Daar Christus in ALLES verzoening en genoegdoening heeft verkregen is er ook voor de autist alle genade voorhanden om door de Geest vrij te komen van de gevolgen van deze aandoening. Waarom zou er voor "iedereen" genade zijn als gevolg van de val en voor de autist niet?
Beste vragensteller, ik ben blij met je vraag. Het geeft weer wat er ook in mijn hart leeft.
Sterkte met alles! Een mede lotgenote.
