Christelijk gezin met katholieke vriend
Ds. P. J. den Admirant | 24 reacties | 15-03-2010| 14:00
Vraag
Is het mogelijk een christelijk gezin te stichten met mijn katholieke vriend? Zou ik daarmee wel recht doen aan mijn belijdenis? Ik zou graag willen dat wij tot dezelfde gemeente behoren, maar hij wil katholiek blijven. Wel gaan wij samen naar de kerk, de ene keer naar die van mij, een andere keer naar een katholieke dienst. En als wij kinderen willen dopen, kan hij dan bij de doop wel beloven het kind christelijk op te voeden? De PKN en RKK erkennen elkaars doop, maar hoe zit dit met gemeenten die buiten de PKN vallen of de Gereformeerde Bond?
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Het is niet gemakkelijk je vraag van een afstand te beantwoorden. Ik weet b.v. niet hoe lang jullie al verkering hebben, hoe jullie gesprekken over het geloof verlopen, hoe serieus jullie daarin beiden zijn. Over het algemeen zal het moeilijk zijn om met een zo groot verschil in geloofsachtergrond een christelijk gezin te stichten, waarin jullie samen één in het geloof kunnen zijn. Nu kunnen jullie elkaars kerkdiensten bezoeken, maar bij een doop moet een keus gemaakt worden. Of je vriend dan zijn ja-woord mag geven? Dat durf ik niet voor elke gemeente te zeggen. In orthodoxe gemeenten buiten de PKN denk ik eerlijk gezegd van niet. Soms wordt er een vraag gesteld of de ander degene die het ja-woord geeft wil bijstaan o.i.d. Je vraagt of je recht doet aan je belijdenis. Je belooft God trouw te dienen binnen de gemeenschap van de Protestantse Kerk in Nederland, onder haar opzicht (tucht) en trouw te zijn in de bediening van Woord en sacramenten.
Ik kan niet zeggen dat het onmogelijk is om in een gemengd huwelijk te leven en een goed huwelijk te hebben. Ik kan ook niet zeggen dat het absoluut onmogelijk is om als christen te leven, maar je maakt het jezelf wel heel moeilijk. Je vriend wil rooms-katholiek blijven, schrijf je. Dat betekent dat er fundamentele verschillen van inzicht zullen zijn en blijven en de geloofsverbondenheid met elkaar onder grote druk komt te staan. Dat zal beiden een gevoel van gemis en eenzaamheid kunnen geven, nog afgezien van de vraag of jullie er uitkomen als jullie kinderen krijgen: waar laten we dopen en welke schoolkeuze moeten we maken, en met wie gaan de kinderen mee naar de kerk?
Je stelt al snel een praktische vraag: hoe moet het als...? Maar de vraag moet eerst beantwoord worden: wat betekent het voor jullie eigen onderlinge relatie en vooral voor de relatie met de Heere God als jullie komend uit een zo verschillende geloofsachtergrond met elkaar gaan trouwen? Vergeet vooral niet je hart eerlijk uit te spreken naar de Heere toe en Hem om wijsheid te bidden.
Nog een laatste opmerking: je hebt de vraag persoonlijk gesteld: zou ik wel recht doen aan mijn belijdenis? Stel de vraag ook eens voor jullie samen: kunnen wij samen eensgezind de Heere dienen? Het is goed om daar eerlijk met elkaar over te spreken en niet te gemakkelijk te denken: ach, dat komt vast wel goed. Als er ontluikende liefde is loop je het gevaar om de moeilijkheden wat te bagatelliseren en de moeilijkheden wat voor je uit te schuiven. Probeer verder te kijken en te denken, zoals je trouwens nu al doet. Daarin wens ik jullie heel veel wijsheid en sterkte.
Ds. P. J. den Admirant
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P. J. den Admirant
- Geboortedatum:05-12-1954
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Apeldoorn
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
In 2020 met emeritaat.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Zo ver ik kan nagaan heeft er in dat huwelijk (38 jaar) zich geen situatie voorgedaan wat wijst op grote moeilijkheden. Ik kan natuurlijk niet "achter de gordijnen" zien wat er gebeurt.
Kinderen zijn gelovig opgevoed (Christelijk) nadat ze katholiek gedoopt zijn.
'Twee geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen'.
Je mag zelf oordelen of je het een waarheid of een onwaarheid vindt.
Sterkte ermee, hoor!
Annah
"Twee geloven op één kussen, daar is de Heilige Geest aan het klussen"
“Nee” behoort helemaal niet tot de praktische mogelijkheden;)
Je kunt dan wellicht je kerk verliezen door deze liefdesrelatie, maar dat betekent niet dat je ook je geloof in God daarmee verliest en dat laatste staat toch altijd voorop?
Dan is het uiterlijk toch helemaal niet meer zo belangrijk? Maar wat Molly zegt: is er wel sprake van echte liefde als je hierin niet tot elkaar kunt komen? Als je die weg samen met God gaat, dan kun je er gerust op vertrouwen dat het goed komt.
De roomsen leren dat je zalig wordt door geloof en werken.
En de niet roomse Christenen geloven dat je enkel en alleen door genade zonder ook maar één werk zalig wordt.
Als je daarin een middenweg zoekt moet een Christen zijn geloof opgeven want hij kan geen milimeter toegeven anders is het niet alleen genade meer.
Elkaar vrijlaten klinkt wel aardig maar wat als er kinderen komen?
Je kan ze moeilijk leren dat het allebei waar is, het is of het één of het ander.
Vraagstelster, veel sterkte.
"De roomsen leren dat je zalig wordt door geloof en werken".
Dat zijn werken die op het geloof gebaseerd zijn of ook wel werken die voortkomen uit je geloof.
Zie de brief van Jacobus hoofdstuk 2 vanaf vers 14
Vers 17: zo is het ook met het geloof: indien het niet met werken gepaard gaat, is het, op zichzelf genomen dood.
Als jullie allebei volgeling van Jezus zijn kan dat!
Maar niet als jullie niet één zijn in geloof en ieder er andere regels op na houdt.
Dan wordt het lastig.
Jacobus leert dat de werken vruchten van het geloof zijn maar hij leert niet dat de werken ook maar iets VERDIENEN en dat is bij de roomsen wel even anders.
De martelaren zijn echt niet voor niets de brandstapel opgegaan.
Er zijn nog wel meer dingen maar dit is echt van fundamenteel belang.
Straks gaan we nog denken dat ze nog steeds aflaten te koop aanbieden om zonden af te kopen en zichzelf van een plekje in de hemel te voorzien…Foei zeg, wie denken die vreemde Katholieken wel niet wie ze zijn, dat kan toch niet! Gelukkig was er Luther met zijn stellingen, ik heb er nog alle dagen houvast aan;))
Laten we wakker worden, we leven niet meer in de Middeleeuwen, maar in 2010…er is nogal wat veranderd in de denk- en levenswijze van gelovigen. Gelukkig maar…want Luther leeft namelijk niet meer!
Er zijn genoeg voorbeelden waaruit blijkt dat een Katholiek/Protestants huwelijk prima kan standhouden. Nu kun je eindeloos blijven beweren dat het niet kan of dat het geen goede basis heeft omdat er teveel verschil is, maar de praktijk blijkt gewoon anders. Dat is allang bewezen en ja het gaat ook wel eens mis, maar vaak komen die scheidingen niet voort uit een verschil in achtergrond.
Het al dan niet slagen van een dergelijk huwelijk is niet afhankelijk van uiterlijke factoren zoals de naam Protestants of Katholiek, maar van innerlijke wil en gedrevenheid tussen twee mensen waarin de liefde van God een plek heeft. We zijn tenslotte allemaal kinderen van God en laten we dat vooral niet vergeten.
Ik weet ook best wel dat het aflaat verhaal al lang achterhaald is en daar had ik het dan ook niet over.
Waar ik het wel over had is: hoe je het je eventuele kinderen uit gaat leggen!!
Het kan tenslotte niet allebei waar zijn.
‘Het is zo’, of jij vindt dat het zo is omdat je het zelf anders hebt geleerd, of er anders in bent grootgebracht…. dat is me nogal een verschil.
Dat jij dat zo (of anders) beleeft, zegt nog helemaal niets over of het al dan niet zo is. Een Katholiek zal er met de Bijbel ernaast anders argumenten op nahouden, maar dat zegt niets over goed, beter, best……
Met een dergelijke insteek zou een oecumenisch huwelijk inderdaad geen stand kunnen houden, sterker nog: een ‘simpele’ oecumenische dienst zou niet kunnen plaatsvinden omdat het meningsverschil boven alles staat….Maar, het leukste wat je met een mening kunt doen is verschillen…..
Je hoeft tegen eventuele kinderen niet te praten in termen van ‘goed of fout’, ‘waar en of onwaar’. Je kunt uitleggen dat daarover de meningen verdeeld zijn. Pappa gelooft het zo, mamma gelooft het zo..En niet: “pappa heeft ongelijk, want mamma heeft gelijk!” Als je in mogelijkheden denkt i.p.v. in onmogelijkheden dan gaat er een wereld open!
Mocht het dan gegeven zijn dat de kinderen zelf een volwassen leeftijd bereiken kunnen ze daar hun eigen afweging in maken, als je als ouders maar laat zien dat je nog het één, nog het andere afkeurt.
Ik zou zelf nooit de keuze van mijn moeder gemaakt hebben om met een katholiek te trouwen. Ik neem het mijn moeder zelfs kwalijk dat zij deze keuze wel heeft gemaakt. Ik heb geen vader gehad die mij over Jezus heeft verteld vanuit een persoonlijke relatie.
Daarmee zeg ik niet dat er in de katholieke kerk geen kinderen van God zijn, die zijn daar zeker ook.
Toch zou ik, als volgeling van Jezus, niet bij een katholieke kerk willen horen.
Ik heb vaak diensten bijgewoond in katholieke kerken en ben ook in kloosters geweest.
Aan de ene kant heb je de strengere katholieken (degenen zich nog streng aan allerlei regels houden met o.a. mariaverering). Ik vond het verbazingwekkend om te zien hoeveel occulte/ mystieke elementen er in de wat strengere richting voorkomen (maria- verschijningen etc). De algemene leer van de kerk bevat ook veel occulte elementen.
Je hebt ook wat 'lichtere' (niet zo mystieke) kerken. Maar ik zelf vind de preken daar te oppervlakkig om heel je leven in zo'n kerk te zittten.
Ik zelf zou dus, als volgeling van Jezus, niet lid worden/ blijven van een katholieke kerk. Maar iedereen moet dat natuurlijk voor zichzelf beslissen.
Wat Antoinette zei vond ik mooi: Als er van beide partijen geen religie zit kan het wel. Als je allebei volgeling van Jezus ben kan het.
Je kunt sowieso alleen een christelijk gezin stichten als je man een volgeling van Jezus is (katholiek of niet). Als hij dat niet is, houdt het al gelijk op.
We hebben inmiddels overigens een goed gesprek gehad met een dominee (uit GB-stroming) & de basis van zijn houding is ook dat er sprake moet zijn van samenstemming in het persoonlijk geloof van beiden, van daaruit kunnen we stappen zetten.
@Molly Malone... het is niet zozeer een teken van 'voorwaardelijke liefde' als ik katholiek wil blijven en zij protestant, meer dat je dat van oudsher van je ouders hebt meegekregen en dat het ook niet goed voelt om daar dan afstand van te nemen.
@1a2b3c.... de goede werken alleen helpen je niet, dat is al jaren/eeuwen geen opvatting meer van 'de roomsen' ;-) misschien heeft Luther daar wel zijn invloed op gehad. Alleen door geloof en uit genade.
Verder ervaren wij onze verschillen overigens ook niet alleen als lastig, maar bij vlagen zeker ook verrijkend. Mijn kennis van de psalmen is enorm toegenomen en wat haar betreft is er ook de ervaring dat een mis met mooie muziek en rituelen 'goed' kan zijn. Praktische punten zijn misschien wel lastiger hobbels dan strikt theologische: invulling van de zondag, hoe ga je om met eventuele kinderen, etc. En wat het laatste betreft: als kinderen jong zijn begrijpen ze de verschillen toch/nog niet, als ze wat ouder zijn wel maar dan zou je deze verschillen toch ook goed kunnen uitleggen.
Dank voor de reacties, met ook hele mooie en positieve zoals bijvoorbeeld van Annet76 e.a.
Het is me altijd als de hoogste waarheid geleerd dat de roomsen ook nu nog officieel leren dat je door de werken EN de genade zalig wordt.
Sorry dan hoor, want daar was mijn reactie dan wel op gebaseerd.
Trouwens, is het aanbidden van heiligen dan geen belangrijk verschil?
En: loopt de catechismus dan achter?
Als er niet veel verschillen zijn (zoals gezegd wordt) wat is dan wél HET verschil?
Vraagsteller, je zit in 'n moeilijke situatie. Ik kan natuurlijk heel makkelijk zeggen: ga er niet mee verder. Maar ik sta erbuiten. Ik kan me goed voorstellen dat het jullie prima af zal gaan, een goed huwelijk en een goed leven samen. Maar het kan ook anders: jullie gaan nu om de beurt naar elkaars kerk.. hoe lang gaan jullie dat volhouden? En de kinderen zeggen: papa vindt dat, mama vindt dat.. Ik vind.. niks meer. Er komen zóveel dingen waar je SAMEN over moet beslissen.. als je dan godsdienstig niet op een lijn zit, wordt dat erg moeilijk.
Lees de antwoorden maar die gegeven zijn op vragen hier op refoweb. De meeste deskundigen zullen zeggen dat een goede relatie op een goede grond is gebaseerd, als het leeftijdsverschil niet al te groot is, dezelfde afkomst, ongeveer dezelfde interesse's, en ook: op één lijn zitten wat geloof betreft.
Oké ik wil je niet in de war brengen.. maar ik wil je toch even zeggen, dat je er niet te makkelijk over mag denken.. Breng het hele probleem maar in gebed bij God. Want Hij is echt de Enige die het antwoord weet! Ik kan iets zeggen, een ander kan iets zeggen, allemaal tegenstrijdige meningen, maar de HEERE weet wat goed is!!
Sterkte ermee!
Dit wordt een mooie uitspraak genoemd.
Nou, ik vind het een verschrikkelijke uitspraak.
Het werk van de Heilige Geest (=God) wordt zo naar beneden gehaald, naar het aardse niveau van klussen. Absoluut respectloos vind ik het, blasfemisch haast.
En een christen onwaardig om zó over God te spreken.
En lees de reactie van Annet nog maar eens goed. Ik kan me daar helemaal in vinden.
Juist omdat ik daar OOK voorbeelden van gezien heb.
- 1
- 2
