Waarschuwen tegen ex-man
Ds. A. Th. van Olst | 14 reacties | 10-03-2010| 12:00
Vraag
Mijn ex-man is een low-level borderliner. Dat heeft niet iedereen zomaar in de gaten. Er viel niet normaal met hem te leven, daarom zijn we uiteindelijk gescheiden. Nu heeft hij weer een vriendin. Graag zou ik haar willen waarschuwen, maar ik heb geen idee hoe ik dat zou moeten doen. Ik ben niet op wraak uit, sinds onze scheiding gaat het alleen maar steeds beter met me, maar ik zou graag een ander de ellende willen besparen die ikzelf heb meegemaakt. Niemand heeft mij destijds gewaarschuwd, terwijl ik achteraf hoorde dat verschillende mensen een hard hoofd in onze relatie hadden. Ik weet niet of ik toen naar ze zou hebben geluisterd, maar het feit dat velen het al dachten en niemand toen iets zei, is best lastig te accepteren. Wat zou ik nu kunnen doen?
Antwoord
Beste vragenstelster,
Dank voor deze vraag. Achter de vraag zit een hele geschiedenis, vol pijn en moeite. U bent gescheiden van uw man en wijdt dat aan zijn (low level) borderline. Uw vraag gaat echter niet over de echtscheiding, maar over zijn nieuwe relatie. Zijn borderline is blijkbaar niet eenvoudig te herkennen, en u bent er bang voor dat zijn vriendin dit niet zal zien en uiteindelijk in dezelfde moeilijke situatie terecht komt. Moet u haar waarschuwen?
Ik denk dat u dat niet moet doen. In ieder geval kan ik op basis van wat ik gelezen heb, zeker niet aanraden om dat te doen. Want er liggen nog zo veel vragen achter deze vraag. Ik kan nu op basis van wat u schrijft, niet beoordelen in hoeverre uw inschatting helemaal juist is. Is zijn borderline iets wat onderzocht en vastgesteld is, of is het uw inschatting, en hoe zuiver is die? Is dat echt de oorzaak van de scheiding, en betekent dat ook dat zich dat zeker gaat herhalen in een volgende relatie? Is zijn borderline echt de enige oorzaak voor de scheiding, en wat is uw positie daarin?
Dergelijke vragen kunnen als heel pijnlijk overkomen. Zo zijn ze niet bedoeld. Maar het is moeilijk om zonder elkaar te kennen en wat uitgebreider te spreken, in te schatten wat wijsheid in deze situatie is.
Als uw inschatting wel helemaal juist is, dan is het nog de vraag of het uw taak is om in deze situatie te waarschuwen. Het zal wellicht ontvangen worden als een venijnige aanval op deze nieuwe relatie. Als iemand haar zou moeten waarschuwen, dan niet u, maar iemand anders. Misschien heeft u mensen in uw omgeving die hetzelfde gesignaleerd hebben als u, en die de wijsheid zouden hebben om in voorzichtigheid erover te spreken.
Ik denk dat het goed zou zijn als u met uw eigen predikant of pastor over deze dingen zou spreken.
Graag wens ik u in dit alles de zegen van de Heere toe.
Ds. A. Th. van Olst
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. Th. van Olst
- Geboortedatum:11-04-1978
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Utrecht
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wanneer het werkelijk (!!) bewarende liefde is die je drijft, weet je vast wel min of meer direct betrokkenen te vinden die deze boodschap kunnen overbrengen in alle wijsheid en verstand.
Ga vooral omzichtig te werk.
Jammer en pijnlijk dit antwoord voor de vraagstelster. Je gaat niet zomaar uit elkaar en hier ligt een wereld van verdriet achter die je een ander wil besparen. Waarschijnlijk is zij lange tijd meegegaan in de verwrongen denkwijze van haar ex man, denkend dat zijn gedrag inderdaad aan haar lag. Uit ervaring kan ik zeggen dat dat gedrag grenzeloos is, op allerlei gebied en dan zeg ik het nog netjes, niet uit te willen spreken om de ernst er van.
En zeer begrijpelijk dat ze een ander wil waarschuwen, destijds had ze het zelf ook niet in de gaten. Ik heb het niet gedaan, daar heb ik nu enorm veel spijt van, want ook dat huwelijk is op de klippen gelopen, zijn ex vrouw is nu mijn beste vriendin. Al word er niet naar je geluisterd, toch lijkt het mij je plicht die ander te waarschuwen.
Andere kunnen de ex van u wel waarschuwen, maar dat heeft juist geen zin. U was zijn partner, dus u heeft het meest met hem meegemaakt. Naar andere toe was u man waarschijnlijk juist heel normaal en binnenshuis niet, tenminste zo was het bij mij. Dat maakt het juist allemaal zo moeilijk en onbegrijpelijk.
Volgens de psychiater waar wij onder behandeling waren, zijn juist dat soort mensen bij hun partner helemaal zichzelf en kunnen zich zo heel anders voordoen.
Ik vind het antwoord – in tegenstelling tot jou – niet pijnlijk, maar bovenal eerlijk! Zelfs durf ik te betwijfelen of het verstandig is een ander voor dit karretje te spannen....
Het is toch in de eerste plaats van belang hoe zuiver de ‘verdenkingen’ van deze persoon zijn? Met welke emoties van misschien wel wrok en of teleurstelling wordt deze vraag geschreven?
Daarin zegt Ds. Van Olst heel terecht dat het op basis van deze vraag niet vast te stellen is. Het zou geenszins pas maken wanneer hij zou aanmoedigen tot een waarschuwing. Gelukkig maar!
Omgaan met iemand die borderliner heeft zal wellicht niet eenvoudig zijn, maar dat het deze vragensteller niet is gelukt wil niet per definitie zeggen dat het ieder ander op dezelfde wijze zal vergaan toch? Dat lijkt me een zaak voor deze nieuwe partner zelf en daar heeft deze vragensteller (lees: ex-vrouw!!) helemaal niets meer mee te maken. Laat haar zelf die wijsheid ontdekken en daar eventueel conclusies aan verbinden, daar heeft ze vast geen ex vrouw bij nodig. Je hoeft tenslotte niet alle fouten zelf te maken, gun de ander ook een kans;)
Ik begrijp best dat deze vragensteller met alleen maar goede bedoelingen reageert, maar het is geen goede gewoonte je te bemoeien met het leven van een ander, zelfs niet al is het je ex-man..sterker nog: dan helemaal niet!
Het enige wat gepast zou zijn is deze zorgen bij God neer te leggen, aan Hem uit te spreken dat het je zorgen baart en dan ook de kracht hebben het verder aan Hem over te laten.
k weet niet of je enigzinds bekend met met psychische aandoeningen??? maar een partner met iets deregelijks hebben is lood en loodzwaar hoor!
Logisch dat je een ander daarvoor wil beschermen! Zeker als het niet in één oogopslag duidelijk te merken is.
ik vind het antwoord pijnlijk en enigzinds tactloos!
@ vraagstelster: heel veel sterkte!!!!
Annet, ik begrijp je reactie, alleen proef ik uit je antwoord het GELUKKIG zelf niet te hebben meegemaakt.
Met jouw woorden zeg je indirect dat deze man – die volgens de vragenstelster borderliner heeft – nooit geen nieuwe relatie zal mogen aangaan.
Als hij zelf een nieuwe relatie niet in de vernieling helpt door zijn tekortkomingen, zorgen wij er in elk geval wel voor dat dat gebeurt door iedere nieuwe liefde op voorhand al te waarschuwen. Hoe rechtvaardig is dat? Bovendien, waar ligt dan de grens…Deze nieuwe liefde waarschuw ik nog, de volgende niet meer? Of toch de volgende ook nog…. en dan zonder het zelf in de gaten te hebben de controle van deze man over te nemen?
Het heeft absoluut geen meerwaarde om je te blijven mengen in een leven waarvan je zelf gekozen hebt het los te laten! Loslaten betekent dan ook echt loslaten en niet loslaten door de touwtjes nog zoveel mogelijk in handen te houden, hoe goed het ook bedoeld mag zijn! Bovendien: van andermans goede bedoelingen kun je nou eenmaal niet leven. Leer zelf van de ervaringen die je hebt opgedaan, maar een ander ervoor behoeden is onmogelijk. Om dat te kunnen inzien hoef je beslist niet uit ervaring te spreken.
Gun deze man zijn eigen leven, gun zijn (nieuwe) partner een eigen leven en laat los! De bestemming van deze twee mensen ligt geheel niet in onze handen, maar in die van God.
maar het is wel zo redelijk als diegene het van te voren weet dat deze man borderline heeft! Echt, geloof me, leven met iemand met een psychische ziekte is verschrikkelijk moeilijk! Als ik zoiets van iemand zou weten zou ik er zeker met een eventueel toekomstige partner over praten. Dan kan diegene altijd zelf beslissen wat hij of zij met die info doet, desnoods zoeken ze samen hulp/begeleiding.
Als je iemand inlicht/waarschuwd ligt de verantwoording bij diegene en heb jij gedaan wat je kon! Hoef je jezelf achteraf niet schuldig te voelen en kunnen ze je ook niet verwijten dat je niets gezegd hebt!
Nogmaals; leven met iemand met borderline of ander psychische aandoening moet je 100% achter staan en helemaal voor 'gaan'!!Anders trek je het niet. Deze vraagstelster heeft deze ervaring en weet hoe zwaar het is, wat een wissel dat op je leven trekt. Ik begrijp helemaal dat je niet wilt dat een ander dat onwetend overkomt!
Je hebt gelijk dat je niet hebt willen zeggen dat deze man geen relatie mag aangaan. Dat is een inderdaad een onterechte conclusie die ik heb getrokken. Sorry daarvoor.
Echter blijven we wel van mening verschillen en heb ik erg weinig aan mijn eerdere gedachten toe te voegen.
Jij praat over schuldgevoelens en verwijten achteraf, maar wanneer je in staat bent om je ex man los te laten, en dan ook echt los te laten, zijn al die gevoelens volstrekt overbodig. Dat lijkt me de meest gepaste en ook respectvolle manier van omgaan met je ex-man.
Je zegt dat als je iemand waarschuwt, de verantwoording bij diegene ligt, welnu....die verantwoording ligt altijd bij de ander, gewaarschuwd of niet.
Laat de leiding in het leven van deze man over aan Hem die het toekomt en het enige wat deze vragenstelster daarvoor kan doen is bidden!
Medelijden heb ik wel, zielsveel medelijden zelfs en daarom bidt in ook voor hem, want hij is tenslotte ook een mens van vlees is bloed en de vader van mijn kinderen.
Hier is de vragenstelster niet bij gebaat en het is zeker niet zo dat deze weg voor iedereen geldt in een dergelijke situatie.
Dit zijn echt persoonlijke dingen die je beter niet op deze manier kunt prijsgeven!
Ik heb de indruk gekregen dat je niet helemaal begrijpt wat low level borderline is.
Dat is zo,n beetje de ergste vorm die er is, en nee daar is met de allerbeste wil van der wereld niet mee te leven, mensen die zo ziek zijn kun je geen relatie mee hebben, die maken je psychisch kapot. Het zou idd beter zijn als die mensen vrijgezel bleven. (ik zeg dus niet dat ze geen relatie mogen hebben)
Ik weet dat die mensen ziek zijn, en dat ze er zelf ook niet om hebben gevraagd, en misschien zijn ze zelf nog wel het grootste slachtoffer, want ze vallen keer op keer op keer in herhaling, want elke relatie die ze aangaan zal op een teleurstelling uit lopen met veel pijn en verdriet, ook van hun kant, omdat ze het zelf niet begrijpen en de schuld bij de ander leggen.
En weet je Annet76? Jij reageert precies hetzelfde als de meeste mensen! En ik denk wel waarom, omdat het te gek voor woorden is wat je (ex) man tegen je kunt zeggen. En dat is in zoveel gevallen van echtscheiding. Je gaat tenslotte niet voor niks uit elkaar, ik heb het in iedergeval bijna 21 jr uitgehouden, in de hoop dat het allemaal nog wel een keer zou veranderen. Voor mij is het trouwens wel een grote troost dat de Heere alles hoort, ziet en weet!
