Vriend is onvruchtbaar

C. M. Chr. Rots - de Weger | 9 reacties | 18-02-2010| 15:15

Enkele weken geleden vertelde mijn vriend, na bijna een half jaar verkering, dat hij door leukemie in zijn kinderjaren onvruchtbaar is geworden. Voor mij was dit een donderslag bij heldere hemel. We zijn namelijk heel gelukkig samen en ik heb een hele grote kinderwens. Ik heb met begrip zijn verhaal aangehoord en heb gezegd dat we er samen wel komen. Ik vind dit echter heel erg moeilijk, omdat mijn toekomstplannen rondom hem en kinderen nu in duigen vallen. Ik vind het wel heel erg dapper dat hij het heeft verteld, omdat de situatie voor hem misschien nog wel het moeilijkst is. Ik denk er serieus aan onze relatie te verbreken, omdat ik weet dat het een groot kruis gaat worden. Anderzijds wil ik gelukkig met hem worden en niet wegrennen voor de moeilijkheden. Daarbij komt dat hij intens verdrietig zal zijn als ik hem vertel dat ik bij hem weg wil, omdat hij mij geen kinderen kan geven. Dat is egoïstisch, omdat het kruis voor hem misschien wel het zwaarst is. Ik wil hem steunen, maar ik niet weet of ik dit aankan. Wat moet ik doen?!

Beste vraagsteller,

Nou, dat je tijd nodig hebt om deze mededeling van je vriend te verwerken, lijkt me een logische zaak! Het is nogal wat wat hij je vertelt: geen kinderen kunnen krijgen door ziekte in het verleden. Je toekomst met deze vriend gaat er inderdaad héél anders uitzien dan je in eerste instantie verwachtte! Tóch is het goed, dat hij je dit verteld heeft. Er blijkt uit, dat hij open en eerlijk met jou en jouw liefde wil omgaan. Neem dus de tijd om sámen dit verdriet een plaats te geven.

Liefde tussen een man en een vrouw is er in de eerste plaats op gericht dat zij elkáár gelukkig maken. Een kinderwens hóéft dáár niet van afhankelijk te zijn. Dat je wel een kinderwens hebt, is heel begrijpelijk. Het verdriet, als je van die wens afscheid moet nemen, is eveneens heel begrijpelijk. Jij, jullie samen, komen in een soort van rouwproces terecht (misschien is hij in de aanvaarding van dit verdriet verder dan jij, omdat het al een deel van zijn leven is geworden!).
  
Hem steunen is de ene kant, hem verlaten de andere. Natuurlijk twijfel je nu. Praat daar ook maar met hém over. Huil maar samen over dat wat nu op je af komt. Het ís een verdriet. Waar jullie –hoe dan ook- mee verder moeten! (Even heel nuchter –en tussen haakjes: zónder deze vriend weet je ook niet of je ooit moeder mag worden!).
 
Ik kom niet aandragen met adoptie van een kindje (ook om eventuele reacties vóór te zijn!!), want dat is ábsoluut een ánder verhaal! Mocht je daar –in de verre toekomst- aan gaan denken, dan schrijf je me nog maar eens! Kinderloosheid is een groot verdriet, dat een levenlang duurt.

Lieve vraagsteller: als ik je brief nog eens overlees is mijn enige reactie: zorg dat je deze jongeman niet méér pijn doet, dan hij te dragen heeft. Dat betekent níét, dat je eigen verdriet dan maar aan de kant schuift. Dat betekent wél, dat je hier sámen –met Gods hulp- mee verder moet. In alle eerlijkheid en openheid waarmee híj al begonnen is, door je dit te vertellen!

Veel liefde en wijsheid toegebeden!

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven