Man alleen lichamelijk aanwezig
C. M. Chr. Rots - de Weger | 20 reacties | 16-02-2010| 14:22
Vraag
Mijn man en ik zijn bijna twintig jaar getrouwd en hebben een gezin met drie drukke kinderen. Sinds mijn man een baan heeft met veel verantwoordelijkheden, sta ik er thuis helemaal alleen voor in de zorg voor het gezin. Inmiddels sleept dit al een tijdje. Helaas geeft mijn man zich op zijn werk voor meer dan 100 procent. Als ik hem daar zie werken lijkt hij wel een ander mens. Thuis is hij in principe alleen lichamelijk aanwezig. Dit doet mij veel pijn. Ik heb dit probleem al zo vaak aangekaart, maar hij wordt alleen maar boos als ik er over begin. We doen gewoon echt niets meer samen. Ik heb het er al een paar keer met de huisarts over gehad, die overigens goed begrijpt dat wij uit geloofsovertuiging niet scheiden, maar als ik er aan denk zo nog jaren door te moeten gaan, zinkt de moed me in de schoenen. De huisarts raadde ons aan om in therapie te gaan, maar zelfs dat wil mijn man niet. Hij zegt dat hij nog wel van mij houdt, als ik daar naar vraag. Maar ik wil daden zien, in plaats van woorden. Momenteel ben ik het gepraat, waarin er steeds beterschap beloofd wordt en niets gedaan wordt, zo moe, dat ik niet eens zin heb om nog verder voor ons huwelijk te vechten. Als ik er in mijn omgeving over probeer te praten, merk ik dat veel mensen me niet geloven, omdat hij overal de gezellige, vrolijke man uithangt. Ik merk nu ook aan mezelf dat ik zoveel mogelijk energie in mijn werk en andere dingen ga stoppen om toch nog ergens een beetje waardering en positiviteit uit te halen, maar dit komt mijn kinderen en huishouden ook niet ten goede. Kan iemand mij raad geven wat ik nog zou kunnen doen?
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste mevrouw,
Uw huwelijk heeft u (deels) niet gebracht wat u ervan verwachtte. Dat brengt teleurstelling, moeite en verdriet met zich mee. Heel begrijpelijk. U bent bij de huisarts geweest om erover te praten, want ‘alleen’ lukt het niet meer. Heel goed. Ongetwijfeld komen er reacties die zeggen dat u moet bidden, maar ik ga ervan uit dat uw geloofsovertuiging het gebed zeker niet uit de weg gaat. Daarom zette ik het woord ‘alleen’ tussen aanhalingstekens: u kent vast wel het lied “ga níét alleen door ’t leven, die last is u te zwaar.”
Het is echter bidden én werken! Door middel van deze brief en uw bezoek aan de arts toont u aan dat het u ménens is. Dat u ook wérkt. Heel goed. Maar: moegestreden in opeenstapeling van teleurstelling, mag ik het zo samenvatten?
Wat kunt u doen? Uw houding ten opzichte van een niet-mee-werkende echtgenoot veranderen! Daar bent u weliswaar passief-agressief mee bezig, maar u zegt zelf al dat dit uw huishouden en kinderen niet ten goede komt. Een andere manier is zélf therapie te gaan volgen! U kunt ook uw man een (indringende) brief schrijven als praten niet (meer) wil. Of: laat hem uw vraag en mijn antwoord lezen!
Hij mag druk bezig zijn met zijn dagelijkse werk waardoor hij zich waarschijnlijk de verantwoordelijke kostwinner voelt, maar zijn éérste prioriteit in het leven is zijn gezin! Brood op de plank is belangrijk, maar een goed huwelijk vraagt minstens zoveel investering van de éne kant als van de ándere kant! Ik weet het, dat lijkt logisch maar in de praktijk is het niet altijd eenvoudig!
Hij houdt van u: dat is en belangrijk uitgangspunt! Waarschijnlijk laat hij dat merken door zo hard te werken. Dat zijn wel degelijk daden. Voor u is dat echter niet genoeg: u wilt zijn aandacht zíén, hóren, vóélen. U beleeft liefde anders dan hij dat doet. Daar is niets mis mee! U reageert precies zo als meer vrouwen dat doen. Hij reageert zoals een man dat kan. Voor uw beiden (én voor uw kinderen) is het belangrijk om dáár zicht op te krijgen. Om met uw verschillen en uw verwachtingen te leren omgaan. Dat kan door middel van therapie (samen of alleen). Dat kan ook, door er eerst eens over te lezen.
Liefde is een werkwoord (titel van een interessant boek). Het gaat in een relatie niet vanzelf. Het is echter voortdurend de moeite waard om er voor te vechten! Want –behalve dat scheiden niet in uw ‘geloofswoordenboek’ voorkomt: uit elkaar gaan is niet de juiste optie! U blijft áltijd aan elkaar verbonden, al was het maar door de gezamenlijke en gedeelde verantwoordelijkheid voor uw kinderen.
U hebt het ook over “beloofde beterschap”: dat geeft toch openingen? Probeer het nog eens: met dit hele verhaal in de hand! Kies uw moment zorgvuldig uit: maak het gezellig, of doe iets anders wat bij u beiden past! Zet een datum en tijd voor gesprek in zijn agenda… ik noem maar wat.
Ik wens u alle goeds toe onder Gods onmisbare zegen. Schrijf me nog maar eens hoe het gaat!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Natuurlijk alle begrip voor úw moeilijk situatie en ik bid ervoor dat het zich ten goede mag keren voor u en uw gezin. Geweldig dat u er als Christenvrouw in wilt blijven staan.
echt het is een aanrader, dit probleem wat u zo juist schetst wordt zo ongeveer ook behandeld in het boek
Sterkte, en wees er vooral biddend mee bezig, echt!
Bovenstaande link is een soort test op welke taal van de liefde jij en je man spreken. Samen met het genoemde boekje van Gary Champman is het een eye-opener voor me geweest, hoe mijn echtgenoot zijn taal der liefde sprak. Ik wilde graag samen met mijn man zijn, maar was juist bezig met dienen. Allebei apart invullen en dan scores tellen.
Die brief (of mail) die Marijke adviseert, kan ik je ook alleen maar aanraden. Je kunt het rustig op papier zetten wat je dwars zit (evt. een link naar deze vraag/antwoord) en hij kan er ook rustig over nadenken. Van harte wijsheid en Gods nabijheid toegewenst.
Dit omdat ik dat in eigen omgeving ook vaak zie.
Mannen zijn zich dan helemaal niet bewust van de onvrede van hun vrouw en vinden dat ze het eigenlijk heel goed doen, door hard te werken en regelmatig lijfelijk aanwezig te zijn. Helaas zit het voor vrouwen daar niet in. Een knuffel, aai over je bol. Een vraag "hoe gaat het met je? Kan ik iets voor je doen? Wat zou JIJ nou graag eens willen?" gaat vele uren werk te boven. Van een wc verbouwen zou ik ook niet blij zijn, (ook al moet het wel gebeuren natuurlijk), maar wel als mijn man eens oppas regelt en me verrast met een etentje of nachtje naar een hotel of onverwacht een bloemetje meebrengt. Maar sommige mannen kunnen dit helaas niet, dit komt op voelen aan ipv aangeleerd gedrag. Zoek echt uit of je man niet kan of dat je man niet wil. Als je weet dat je man echt niet anders kan, kun je misschien hulp krijgen om hier mee om te gaan!
Maar bovenal, blijf trouw! Omdat Hij trouw is!
Misschien kan ik begrijpen dat er iets bij je vrouw kapot is, wat niet meer kan herstellen. Zij heeft bij haar trouwen niet geweten wat er op haar weg kwam, en had er anders zeer waarschijnlijk niet voor gekozen. Maar nu kan ze niet terug en dat is verdrietig te accepteren. Als het met hulp niet meer goed kan komen, blijf dan toch je liefde aan haar geven. Toon het niet alleen in woorden (wat trouwens wel heel belangrijk is), maar vooral ook door attenties, zonder er iets voor terug te verwachten. Niet overdreven, maar af en toe spontaan (plan het in je agenda in). Vraag haar wat ze nou eens leuk zou vinden, al wil ze erop uit met een ander ipv jou. Gun haar dat en dan kun jij iets leuks met de kinderen doen. Maar probeer ook af en toe iets samen zonder kids te doen. Een verwendagje in een kuuroort. Leuk dagje winkelen. Maak dan wel duidelijk dat je het niet doet omdat je iets van haar verwacht, maar omdat je het haar gunt en omdat je van haar houdt.
Ik kan dit wel makkelijk schijven, maar misschien is het te laat voor je vrouw, is er al te veel stuk. Maar gebed en oprechte liefde/aandacht kan wel veel veranderen in een leven.
Onze zoon nu 17, kreeg 3 jaar geleden de diagnose ADD en PDD-NOS hetzij in lichte mate, maar toch. Het was een opluchting, want de dingen vielen op hun plaats. Hij krijgt hele goede begeleiding op school. Wij gingen ons er in verdiepen en nu begrijp je hem beter. Hij zit nu echt goed in zijn vel. Het gaat nu bijzonder goed, maar natuurlijk ergeren wij ons nog wel eens aan zijn uitstelgedrag en altijd dat computeren en je merkt ook dat zijn empatisch vermogen minder is. Het mooie is dat we nu weten wat hij heeft en dat zijn omgeving dat ook weet.
Deze "aandoening" heeft ook positieve kanten. Hij heeft b.v. een groot Godsvertrouwen, is heel serieus, altijd zorgzaam, héél gevoelig, héél intelligent.
Ik noem hier een paar dingen.
Misschien zul je dit herkennen, maar jij zult ongetwijfeld ook bijzondere eigenschappen hebben die een "normaal" mens niet heeft (ja het klinkt wat raar, maar hopelijk snap je wat ik bedoel).
Wat ik nu eigenlijk wil zeggen is: Het is niet allemaal negatief. Het zou mooi zijn dat je vrouw dat inziet. Dan is er perspectief.
Blijf zelf vooral positief denken!
Je hoeft niet alles te kunnen wat een ander ook kan, ieder heeft zijn eigen gaven en talenten gekregen.
Als de één de ander niet meer ziet als een echte man, dan gebeurd dat. Inderdaad willen vrouwen een totaalpakket. De man die dat niet voldoende kan geven; krijgt ook niet (meer).
Ik kwam per ongeluk op deze site terecht en las je verhaal!
Wat een herkenning!
Je voelt je zo alleen, en zou zo graag begrepen worden en het lijkt erop dat je steeds verder uit elkaar groeit omdat hij je niet begrijpt (kan begrijpen).
Hoe ouder de kinderen worden, hoe erger het wordt!
Bij mij kwam ook meteen een vorm van autisme naar boven.
Ik raad je aan kontakt op te nemen met Helpende Handen in Woerden.
Zij hebben jaarlijks een partnerdag voor wel of nietgediagnostiseerde autisten, en gesprekgroepen in het hele land voor de partners van.
Mijn ervaring is dat dit veel steun geeft, omdat je allemaal in hetzelfde schuitje zit, en je niets hoeft uit te leggen.
Volgens mij heb je wel een vertekend beeld van de situatie. Het lichaamelijk samenzijn is iets wat binnen het huwelijk in liefde en geborgenheid plaatsvindt. Dit zeker voor de vrouw. Het is niet een puur lichamelijk iets. Zo beschrijf jij het in woorden.
Wanneer het vertrouwen kapot is, is er een blokkade. Dan kan het voorkomen dat je vrouw zich niet meer geliefd voelt en zich eenzaam voelt. Dan kan je lichamelijk kontakt niet afdwingen. Volgens mij wil je dat wel en gooi je het dan op je handicap. Dit is niet goed en zal de boel verder uit elkaar drijven. Je zult eerst moeten proberen haar liefde en vertrouwen te winnen. Net als in je verkeringstijd. Haal alles uit de kast om te proberen haar liefde en aandacht weer te verkrijgen. Ik noemde vorige keer grotere dingen, maar ook een onbijtje zaterdag op bed. Een lief emailtje /sms-je overdag. Een mooie kaart/doosje bonbons, op haar hoofdkussen, kan al zoveel doen. Denk je in dat je verlieft op haar bent en zij (nog) niets van je wil weten. Wat zou je dan doen om te proberen haar te veroveren? Dit is misschien nog de enige kans om haar terug te winnen. Met verongelijkt te zijn (zoals uit je woorden), of boos te worden of te dwingen/eisen bereik je alleen het tegendeel.
Deze woorden werden letterlijk tot mij gesproken n.a.v. de handicap.
"met jou, een zo gehandicapt mens, kan en wil ik niet meer seksueel samenleven; in mijn ogen ben je dat niet waard."
Verongelijkt, noch boos ben ik. Wel teleurgesteld en terneergedrukt.
Herken heel veel in je verhaal!
Zit ook op de wip om hulp te gaan zoeken hoe er mee om te gaan. Zeker nu de kinderen ouder worden lijkt het (bij vlagen) veel zwaarder te worden. Ik merk ook dat ik zo vaak aan mezelf twijfel. (Dat schijnt er ook bij te horen.) Wat doe ik fout... enz. Dit is erg vermoeiend!
hjrl: Heel veel sterkte!! Iemand met autisme is niet gehandicapt maar heeft een beperking, waar, zij het met hulp, echt mee te leven valt.
Jij hebt support nodig en positieve aandacht!
Jammergenoeg krijg je dat niet van je vrouw. Ik begrijp dat zij ook een "handicap" heeft. Dat maakt het nog complexer.
Neem me niet kwalijk dat ik me hier even tussen 'meng', maar zijn jullie nu niet iets aan het invullen voor de vraagstelster?
Ze schrijft dat haar man zo is geworden NADAT hij een baan heeft gekregen met veel verantwoordelijkheden! Daarvoor was hij dus gewoon nog zichzelf.
Het lijkt wel of er hier al helemaal van autisme of een daaraan verwante stoornis uit word gegaan! Die man heeft misschien helemaal nergens last van en kan hij misschien gewoon zijn nieuwe baan niet aan en stelt hij verkeerde prioriteiten.
Wees voorzichtig, we kennen hem en de vraagstelster niet.
Groeten
