Homo-vriendschapsrelatie
Tot Heil des Volks | 3 reacties | 15-01-2010| 13:30
Vraag
Ik ben 26 jaar en worstel al heel lang met homofiele gevoelens. Hiervoor heb ik hulp gehad en veel gesprekken. Inmiddels weet ik dat er weinig kans is om van deze gevoelens af te komen. Ik heb een tijd lang een goede vriendschap gehad, maar die is uitgegaan. Dat heeft mij veel pijn gedaan en doet het nog. Ik weet voor mezelf dat een seksuele relatie zondig is. Toch verlang ik heel erg naar een vriendschapsrelatie. Kan dat? Mag dat? En is het verstandig om daar actief naar op zoek te gaan? En hoe kan ik iemand vinden die hetzelfde probleem heeft als ik en die er ook serieus mee om wil gaan? En vooral een vriend waar ik ook een band mee kan krijgen, waarmee ik samen mag bidden en bijbellezen. Ik ben soms zo jaloers als ik lees of hoor van andere homofiele jongens die een dergelijke vriendschapsrelatie hebben. Dat zou ik ook graag willen.
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste vragensteller,
Omdat ik zelf een homoseksuele achtergrond heb begrijp ik het spanningsveld dat je beschrijft goed: je weet dat een seksuele relatie met iemand van het eigen geslacht zonde is, tegelijk verlang je zo intens naar vriendschap. Je vraagt raad hoe hiermee om te gaan. Daarover raad geven is best lastig omdat het zo’n ‘kwetsbaar’ onderwerp is. Bovendien zijn mensen zo verschillend. Ik zou het liefst eerst een tijd naar je willen luisteren voordat ik met mijn raad kom. Ik kan dus niet beloven dat ik een volledig antwoord heb op je vraag, ik wil gewoon een paar dingen aanreiken.
Laat ik beginnen met een voorbeeld uit mijn eigen leven te noemen. Ik had op een bepaald moment een goede vriend, helemaal niet met de bedoeling een seksuele relatie te krijgen, maar ik kreeg vanuit mijn (christelijke) omgeving opmerkingen hierover. Dat vond ik op dat moment moeilijk. Achteraf was het wel begrijpelijk dat mensen zo reageerden omdat ik erg gefocust was op die vriend en me erg afhankelijk voelde van hem en me ook zo gedroeg. Tegelijk wilde ik graag mijn eigen weg ontdekken en vond het niet plezierig dat mensen zich met mijn leven bemoeiden. Ik heb veel geleerd door deze vriendschap. Ieder mens heeft vrienden nodig. We zijn het waard om vriendschap te beleven. Maar het is ook niet zo dat een vriendschap altijd oké is als je maar geen seks hebt.
Wat minstens zo belangrijk is in ons leven, is dat we op geestelijk vlak en op emotioneel vlak groeien. Met “op geestelijk vlak groeien” bedoel ik dat je groeit naar de HEERE toe. Met op “emotioneel vlak groeien” bedoel ik dingen als:
- een evenwichtig persoon worden
- weten dat je er mag zijn, dat je geliefd bent en waardevol
- van binnenuit ervaren dat je geen eenling bent maar bij anderen hoort
Hierin kunnen vriendschappen een belangrijke rol spelen. Als je je eenzaam voelt en niemand hebt om je verhaal te doen, dan kan dat een belemmering zijn om te groeien. Maar vriendschappen (of beter gezegd de manier waarom je omgaat met vriendschappen) kunnen je juist ook belemmeren om te groeien.
Heb je er ooit aan gedacht om open te staan voor meerdere vriendschappen waarbij je iets beleeft van verbondenheid en van aanvaard en geliefd worden? Dat hoeft niet per se iemand te zijn die net als jij homoseksuele gevoelens heeft. Als je meerdere vrienden hebt, dan is er dus niet één persoon die moet tegemoet komen aan jouw emotionele behoeften (die kunnen namelijk heftig zijn), maar zijn er verschillende mensen die iets voor je kunnen betekenen en jij voor hen (vergeet dat laatste niet, jij hebt heel wat te bieden).
In de praktijk is dat niet altijd gemakkelijk. Je hebt niet van vandaag of morgen een aantal hechte vrienden. Je zult er dus de tijd voor moeten nemen. Ondertussen kun je je best eenzaam voelen. Dat is een stukje realiteit in ons leven, vaak moeten we ook leren omgaan met een stukje pijn. We mogen daarin ook de HEERE deelgenoot maken door het Hem te vertellen.
Als het gaat om het groeien in vriendschappen is het van belang om een ontvankelijke houding te hebben: ik ben het waard om geliefd te worden. Dit is vooral van belang als je in het verleden emotioneel gekwetst bent geweest in relaties met anderen. Verder kun je in je omgeving nagaan: bij wie voel ik me vrij om iets van mijn hart te laten zien? Kan ik bij die ander met wat mij bezighoudt terecht. Maar ook: kan ik iets betekenen voor de ander? Dat is natuurlijk iets dat moet groeien. Je hebt niet altijd meteen een diepgaande relatie. Een relatie moet groeien, er moet vertrouwen komen over en weer.
Als je merkt dat het moeilijk is je weg te vinden hierin, zou je daar eens over kunnen praten met een pastorale werker of hulpverlener die inzicht heeft in deze materie. Ik werk zelf bij Different. Bij Different kloppen mensen aan met allerlei hulpvragen. De hulpverleners bij Different vinden het belangrijk om aandachtig te luisteren naar de mensen die op gesprek komen.
Het kan ook opbouwend zijn om gelovigen te ontmoeten die net als jij te maken hebben met homoseksuele verlangens. Het geeft een stuk herkenning: hé, ik ben niet de enige die hiermee te maken heeft. Het kan beginnen met het lezen van verhalen van anderen die hun weg zochten. In het kwartaalblad BinnensteBuiten van Stichting Onze Weg vind je regelmatig dit soort verhalen. Je vindt dit blad op www.onzeweg.nl onder “Downloads”.
Ik wens je veel wijsheid toe bij het zoeken van jouw weg.
Reitze Siebesma, Different
Ik, 28 jarige homo, heb je vraag gelezen. En ik vind het belangrijk dat je weet dat er een grote groep (christelijke) homo's en lesbo's is die het belangrijk vindt dat jij goed in je vel komt te zitten.
Als ik je vraag lees dan is er eigenlijk één wezenlijke vraag: waarin verschilt(!) seks van vriendschap?
Ik zou je een wedervraag willen stellen: wat is de overeenkomst tussen seks en vriendschap? Ik persoonlijk (maar wie ben ik) denk dat die twee ontzettend veel met elkaar te maken hebben en nauw aan elkaar verbonden zijn. Ik denk dat voor alletwee geldt: er is vriendschap die opbouwt en er is "vriendschap" die afbreekt. Er is seks die verbindt en er is "seks" die vereenzaamt. Ik ben van nature geneigd God en mijn naaste te haten. Dat uit zich in de grote beschikbaarheid van oppervlakkig contact. Alsof je op iedere hoek een mc-donalds kunt aantreffen in plaats van een gezonde, hollandse, voedzame maaltijd door moeders gekookt. Maar vriendschap en seks zijn niet altijd beperkt tot oppervlakkigheid. Ze kunnen allebei bijdragen aan de drie punten die Siebesma noemt. Door die twee tegengesteld aan elkaar te maken gaan ze ook elkáár in de weg zitten. Met als gevolg dat je zelf uit het lood slaat, dat je jezelf waardeloos voelt, dat je het gevoel krijgt dat niemand bij je hoort of past.
Het gevaarlijkste is dat dit kan doortrekken in het geloofsleven: niet stabiel, beladen met torenhoge schuld, niet bij God passend. God pást ook bij een rotleven; maar zijn Geest zal altijd toewerken naar een een intensiverend en verbindend en verdiepend en liefhebbend en intiem leven.
Ik kan jullie wel al het goede toewensen en goede raad geven maar dat gebeurd dan vanuit een "klinische" situatie.
Daarom heb ik ook geleerd om dat nu maar eens na te laten en niet moralistisch te reageren.
Daarmee zou ik de plank toch maar volledig misslaan.
Wel voel ik een innerlijke ontferming voor jullie, maar ik kan daar nog niet zo goed richting aan geven hoe dat in de praktijk moet/kan uit werken.
Volg het advies maar op van Reitze.
Maar het is toch zo dat samen bidden en samen spreken over God heel goed kan zonder seksuele relatie? En ik weet dat uit ervaring dat dat een hechte band kan geven.
M.a.w. een of meer vriendschappelijke relatie(s) kan/kunnen heel waardevol zijn. Is dat de relatie waar de vraagsteller op doelt, of is het juist de seksuele relatie waar de vraagsteller (ondanks) naar verlangt? Ik hoop niet dat ik de vraag verkeerd begrijp.
Vraagsteller: Gods zegen in deze dingen!
