Consequenties van tweeling-zijn
drs. E.J. (Els) van Dijk | 2 reacties | 18-12-2009| 18:00
Vraag
Welke consequenties heeft het tweeling-zijn in de (latere) ontwikkeling? Ik merk dat ik erg veel last heb van identitieitsvragen en vindt dit een logisch gevolg. Vanuit de pedagogiek kan ik niet veel literatuur vinden over de consequenties van tweeling-zijn. Zijn er verder nog zaken die op latere leeftijd (23 jaar) een rol kunnen spelen? Dank!
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste…,
Je stelt wel een heel open vraag waar wat lastig een eenduidig antwoord op te geven is. Allereerst is de ene tweeling is de andere niet en veel heeft ook te maken met hoe jullie opvoeding was. Er zijn verhalen bekend van tweelingen die wegens omstandigheden in verschillende gezinnen werden opgevoed en die toen ze elkaar op middelbare leeftijd voor het eerst ontmoetten, dezelfde kledingstijl bleken te hebben en hetzelfde merk bier dronken. Het maakt verder nogal uit of je een eeneiige of twee-eiige tweeling bent. Bij een eeneiige zijn de overeenkomsten over het algemeen veel groter.
Ten tweede maakt het nogal uit, zoals ik al eerder opmerkte, hoe jullie als tweeling zijn opgevoed. Werd jij vooral gezien als “de helft van” of werd vooral benadrukt dat je zelf een eigen en unieke persoonlijkheid bezit ondanks de overeenkomsten die er ongetwijfeld te vinden zijn bij jullie. Als het eerste het geval is, wordt het op latere leeftijd vinden van een eigen identiteit lastiger als je dan wel geacht wordt op eigen benen te staan.
Overigens is het helemaal niet vreemd dat je kampt met identiteitsvragen. Daar moet iedereen doorheen op weg naar de volwassenheid tot zelfs in de volwassenheid. Recent heb ik meegewerkt aan een cursus voor volwassenen en ook daar kom ik volop identiteitsproblematiek tegen. Het is denk ik op dit moment het meest belangrijke thema van jong volwassenen. Dat heeft ook te maken met de cultuur waarin we leven en waarin steeds minder aansprekende volwassenen aanwezig zijn die dienen als identificatiefiguur. In een recent gehouden onderzoek onder studenten kwam deze problematiek ook naar voren in de top drie waar studenten zich mee bezighouden: volwassen worden in een maatschappij die gekenmerkt wordt door doorgeschoten individualisme die vrijheid en vrijblijvendheid predikt, wordt steeds lastiger. En onder christenen is dat helaas niet anders hoewel je dat eigenlijk wel zou mogen verwachten natuurlijk.
Dus dat je bezig bent met identiteitsvragen is heel natuurlijk en als dit versterkt kan zijn als je in je jonge jaren niet gestimuleerd bent om zelf iemand te zijn is dat ook logisch.
Ik kan je niet helpen met de vraag of op latere leeftijd nog meer verrassingen uit de hoge hoed zullen komen. Zoals ik hierboven al schreef: elke situatie is weer anders. Dus neem de dingen maar zoals ze komen en probeer dan naar bevind van zaken te handelen. We hebben in de meeste gevallen geen vat op de levensomstandigheden die op ons pad komen (gelukkig maar!) maar we hebben wel een keuze hoe we de omstandigheden hanteren.
Daar wens ik je wijsheid en doortastendheid in!
Drs. Els J. van Dijk
Dit artikel is beantwoord door
drs. E.J. (Els) van Dijk
- Geboortedatum:28-01-1956
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Voormalig directeur Evangelische Hogeschool. Nu begeleiding en advies.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik ben zelf een helft van een tweeling, mijn zus is verstandelijk gehandicapt. Hierdoor zijn wij niet als tweeling opgegroeid. Niet dezelfde school, niet hetzelfde speelgoed, niet dezelfde vriend(inn)en, en zo kan ik nog wel doorgaan.
Aan de ene kant brengt dat dankbaarheid: ik heb inmiddels een hele goede, leuk baan, een leuke vriendenkring, een goede gezondheid, enz enz.
Aan de andere kant ook veel indentiteitsvragen: zou ik net zo'n persoon als nu geworden zijn als we op hetzelfde niveau zouden zijn opgegroeid, maar ook: waarom ik wel en zijn niet? En zo kan ik nog wel doorgaan....
Dus neem de dingen maar zoals ze komen en probeer dan naar bevind van zaken te handelen. We hebben in de meeste gevallen geen vat op de levensomstandigheden die op ons pad komen maar we hebben wel een keuze hoe we de omstandigheden hanteren.
Het bovenstaande en in afhankelijkheid van onze Schepper maakt dat we in rust en vrede kunnen leven.