Twee abortussen ondergaan

Ds. A. de Lange | Geen reacties | 22-06-2004| 00:00

Ik ben 20 jaar. Ongeveer 3 jaar geleden kreeg ik verkering met een jongen uit de Oud Ger. Gem. Vrij snel nadat we verkering kregen gingen we met elkaar naar bed. Na drie maanden was ik zwanger. Ik moest zelf kiezen of ik het kindje wilde houden.

Ik ben alleen naar de kliniek gegaan. Ons eerste kindje stierf op 15 december 2001. Ik had veel verdriet. Ik had deze keuze alleen moeten maken en mijn vriend leefde verder alsof er niks aan de hand was. Ik was gefrustreerd omdat ik mijn verdriet wel uitte maar ik werd niet opgevangen door mijn vriend. Hij woonde thuis en was nog erg afhankelijk van de mening van z'n ouders. Hij heeft nooit keuzes hoeven te maken.

Ik wel. Ik ben in een hervormd gezin opgegroeid en leerde al vroeg zelf de dingen van het leven te bepalen. Ik had voor onze verkering een 'goed' geloofsleven. Ik volgde de bijbel met hart en ziel. Maar sinds de abortus kon ik niet meer doen alsof er niks aan de hand was. Mijn vriend leefde door en ging vreemd. Het raakte uit. Maar na een maand waren we weer samen. Mijn geloofsleven zat weer op het oude punt van voor onze verkering. Sterk, Standvastig, Besefte hoe groot mijn eigen zonden waren. En we vielen weer in het oude patroon. Ik raakte weer zwanger. En weer moest ik kiezen wat ik moest doen. Op 15 januari 2003 is ons tweede kindje gestorven. Alweer een abortus. Ik ben verscheurd.

Ik ben verstoten door de ouders van mijn ex. Sinds februari hebben we geen verkering meer omdat mijn ex moest kiezen tussen mij en zijn ouders. Hij heeft onder dwang gekozen voor zijn ouders maar ziet nu dat hij anders wil. Maar hij is niet sterk genoeg om zijn eigen wil bekend te maken tegenover zijn ouders.

Ik word elke dag verworpen ondanks dat ze nu weten waar mijn tegenstrijdige gedrag vandaan komt. Mijn ex zit in een dilemma. Door nu weer contact met mij te hebben doet hij zijn ouders veel verdriet. We mogen een half jaar geen contact hebben of zo snel mogelijk trouwen. Maar we hebben eerst nog zoveel te verwerken en te bespreken.

Want mijn ex stelt mij vaak de vraag: Wat moet ik doen als God mij geen vrijmoedigheid geeft om met jou verder te gaan? Ik hou van je, maar ik heb zo'n drukkend gevoel in mijn maag. Ik weet niet wat ik moet antwoorden daarop. Ik kan alleen vragen: Hoeveel tekens van God heb je al genegeerd? Naar mijn idee is dat drukkende gevoel de druk van zijn ouders op hem om alweer te kiezen tussen hen en mij. Maar het moet geen kiezen zijn. Verdien ik geen tweede kans? Ik ben al die tijd mezelf niet geweest omdat ik zoveel verdriet had. Mijn vriend vraagt ook aan mij of hij wel naar een maatschappelijk werkster mag gaan. Twijfelt hij dan niet te veel aan de almacht van God? Ik zit wel bij een maatschappelijk werkster en het helpt mij wel. En ik twijfel niet aan de almacht van God. De ouders van mijn vriend willen mij liever niet meer als schoondochter. Ik heb ze niet mogen spreken.

Is dat barmhartig? Mijn ouders hebben ook veel verdriet dat alle keuzes van mijn ex meer een vertolking zijn van de mening van zijn ouders dan van hem. Alles word met het verstand beredeneerd. Mag ik mijn gevoel wel laten spreken? Die op zijn hart vertrouwd is een dwaas. Maar het gevoel van ons allebei is dat we met elkaar verder willen. Maar er zitten zoveel blokkades van de kant van de ouders van mijn ex. Ik hoop dat ik niet te wazig ben geweest.

Gezien het feit dat jullie als man en vrouw met elkaar bent omgegaan, door herhaaldelijk jezelf helemaal aan elkaar te geven, zou ik geneigd zijn te zeggen: jullie hebben allang voor elkaar gekozen. Je bent verantwoordelijk voor elkaar. Van God uit gezien ben je op elkaar aangewezen. Je vriend zou ook best mogen inzien dat hij allang voor jou gekozen heeft. En dat het station dat hij nog mag aarzelen of hij met jou verder mag, omdat zijn ouders bezwaren hebben tegen jullie verhouding, allang gepasseerd is.

Hadden jullie het samen maar zo gezien dat je aan elkaar verbonden was toen je voor de eerste keer in verwachting was. Nu is er inmiddels zo heel veel meer gepasseerd. Je vriend heeft geen verantwoordelijkheid genomen toen je de eerste keer in verwachting was. En jij hebt toen de beslissing genomen die alleen maar verdriet heeft meegebracht, omdat je daar nooit vrede mee kunt hebben: abortus. Het is zelfs nog een keer zo gegaan. En ondertussen is je vriend ook nog een keer vreemd gegaan.

Laat ik je eerlijk zeggen dat ik op dit moment er veel vraagtekens bij heb of jullie met elkaar een stabiele relatie kunt aangaan. Ik ben bang dat het aan een paar dingen ontbreekt.

1. Bij je vriend mis ik wilskracht, doortastendheid, de bereidheid om verantwoordelijkheid te nemen voor zijn daden, ook als dat offers kost. Hij is inconsequent: wil enerzijds naar zijn ouders luisteren, maar doet anderzijds dingen waar ook zijn ouders verdriet van moeten hebben: een relatie met jou aangaan, waarbij hij zover met je ging als hij kon gaan.

2. Bij jou proef ik een groot brok verdriet dat je haast alleen niet dragen kunt. Maar dat je ook nog bepaald niet verwerkt hebt. Je gebondenheid aan ‘je ex’ is groot. Maar waarom? Heb je echt zoveel respect voor hem? Verwacht je dat hij je gelukkig kan maken? Als ik je verhaal lees ben ik bang dat een huwelijksleven met elkaar voor jullie beiden een chaotisch gebeuren gaat worden.

Ik kan met het weinige dat ik weet natuurlijk geen volledig beeld hebben van jullie situatie. Wel ben ik ervan overtuigd dat als jullie samen verder gaat, het nodig is dat je heel wat met elkaar uitpraat. En dat je vriend als een man zijn verantwoordelijkheid neemt. Tegenover jou, en tegenover zijn ouders. Laat hem dan maar eens zijn fouten bekennen, excuses maken, en voor jou opkomen. Ik denk ook dat het in dat geval niet verkeerd zou zijn dat jullie dan SAMEN eens naar de maatschappelijk werker toe zouden gaan. Of naar een predikant, of iemand anders die jullie samen vertrouwen. Dat je dat niet zou mogen doen, omdat je op God moet vertrouwen is een gedachte die je vriend wel snel uit zijn hoofd mag zetten.

Wees jij in ieder geval niet degene die je vriend over de brug probeert te halen om weer met je verder te gaan. Als hij er zelf de moed en wil niet voor kan vinden, mag het je duidelijk zijn: hij kan mijn echtgenoot niet zijn. Laat hij dan maar blijven wat hij is: ‘je ex’. En zoek met de hulp van God alles te verwerken wat er gebeurd is. Dat is wel heel erg veel! En als je eindelijk innerlijke stabiliteit en rust gevonden hebt, denk dan eens aan een nieuwe relatie.

In ieder geval, als je weer met je vriend zou beginnen: GEEN geslachtsgemeenschap meer voor je getrouwd bent en vermijd plaatsen waar het daar ongewild toch gemakkelijk toe zou kunnen komen. Jullie mogen inmiddels wel weten dat je gemakkelijk voor de bijl gaat. En zou je ooit toch weer eens ongewenst in verwachting raken: NOOIT meer een abortus.

Bid God dat Hij je leidt en helpt. En dat je kracht vindt om niet de makkelijkste weg te kiezen maar de beste weg.

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. de Lange

• Geboortedatum:
  06-03-1960
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Nieuw-Lekkerland
• Status:
  Actief

198 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven