Slechte band met vader

Ds. A. Th. van Olst | 12 reacties | 07-12-2009| 13:00

Voor mij staat er iets te gebeuren waar ik erg tegenop zie. Mijn vader gaat over enkele weken met pensioen; echt verschrikkelijk! Ik heb een slechte band met hem en we begrijpen elkaar veelal niet. Erkenning geven lukt hem niet en op gevoelswaarde kan hij niet spreken. Hij bagatelliseert haast alles en zegt regelmatig dat ik moet leren relativeren. Hij loopt mij helemaal als persoon voorbij. Ik ben een gevoelig persoon die snel geraakt kan zijn, in tegenstelling tot wie mijn vader is. Daarnaast vind ik dat hij zijn verantwoording niet meer neemt; overigens al jaren. Hij voedt al een poos niet meer op en broers/zussen zeggen al een poos dat hij ''opvoedingsmoe'' is. Mijn broetje corrigeert hij niet meer. Die is bijvoorbeeld heel erg verslaafd aan gamen. De vreselijkste cd's liggen op zijn bureau, klaar om gespeeld te worden. Maar mijn vader zegt er niets van. Ook niet dat hij uren achter zijn pc zit. Mijn vader weet (door mij) dat mijn broertje open internet heeft, maar hij zegt dat ik een leugenaar ben. Hij vraagt nooit naar me. Hij geeft nooit comlimenten (ja, als ik de badkamer o.i.d. heb schoongemaakt). Maar dan waardeert hij me omdat ik iets gedaan heb en niet om wie ik ben. Overigens is mijn moeder ook zo, alleen er verandert er m.b.t. haar niet veel omdat zij al altijd in huis is. Haar fysieke aanwezigheid ben ik dus gewend. Dit alles ter sprake brengen blijkt onmogelijk. Uit huis gaan is ook geen optie. Ik spaar hard voor een huwelijk (heb dus een vriend). Ik zit nog zeker wel een jaar aan huis gekluisterd. Ik vind het verschrikkelijk... Dank voor het meedenken.

Beste vragenstelster,

Je stelt eigenlijk niet echt een vraag, maar je vertelt wel openhartig over je thuissituatie, die voor je nu al lastig is, en die nog lastiger gaat worden als je vader vaker thuis zal zijn na zijn pensionering. Een oplossing heb ik niet voor je, maar misschien kun je iets met de volgende gedachten.

Ik begrijp dat je relatie met je beide ouders problematisch is, omdat je je niet erkend voelt, ook niet geliefd om wie je bent. Misschien heb je dan het gevoel dat de liefde van je ouders voor jou afhankelijk is van de dingen die je goed doet. Dat zou toch voorwaardelijke liefde zijn. Dat is niet goed, en kan ook heel pijnlijk zijn.

Je schrijft dat jij en je vader elkaar niet begrijpen. Dat meen ik ook in je verhaal te kunnen lezen. Wil je dat veranderen, dan is investeren van beide kanten echt nodig. Misschien dat het mogelijk is je vader toch iets te gaan begrijpen. Niet om alles goed te keuren, maar wel om te begrijpen waarom hij zo weinig meer aan opvoeden doet en waarom hij communiceert zoals jij dat ervaart. Een goede communicatie van jouw kant begint met de bereidheid, de wil, je vader te begrijpen.

Misschien dat een heel open houding van jouw kant ontwapenend kan werken. Misschien is dit onderwerp te bespreken op een rustige manier, zonder dat je met verwijten komt. Als jij je ouders iets kwalijk neemt, en je begint daarmee, dan zal alles waarschijnlijk blijven zoals het was. Misschien ben je ongemerkt en onbewust deel gaan uitmaken van het probleem door zelf ook op gebreken te wijzen en geen waardering voor je ouders uit te spreken.

Of dit zo is, kan ik niet beoordelen, maar vraag jezelf eens af wanneer je voor het laatst je waardering richting je vader uitgesproken hebt. En wat werkte dat uit? Misschien dat er zo openheid voor gesprek komt.

Misschien verwacht ik er te veel van. Ik zet je ook eigenlijk een beetje aan het werk, en nodig je uit ook naar jezelf te kijken. Wellicht bevalt je dat niet, of heb je er al alles aan gedaan. Het kan ook zijn dat je op een punt komt dat het voor allen beter is op jezelf te gaan wonen. Het kan zelfs zijn dat je dan je ouders weer meer gaat waarderen. Maar als dat zoals je aangeeft niet mogelijk is, dan hoop ik dat je de wijsheid en liefde ontvangt om op een goede manier thuis te wonen (iets waar je ook dankbaar voor kunt zijn, omdat je het niet kunt betalen elders te wonen), en gestalte te geven aan het gebod je ouders te eren.

Ik hoop zo dat je persoonlijk ook iets van de liefde van Christus mag kennen. Als dat zo is, dan is er veel mogelijk. Dan kun je deze moeilijke tijd misschien ook uit Gods hand ontvangen om je te oefenen in liefde.

Hartelijke groet,
Ds. A. Th. van Olst

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Th. van Olst

• Geboortedatum:
  11-04-1978
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Utrecht
• Status:
  Inactief

48 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven