Verkering met een kerkelijke jongen

Ds. A. Th. van Olst | 5 reacties | 09-11-2009| 17:00

Ik ben een meisje van 17 jaar en heb sinds kort verkering met een kerkelijke jongen. Ik ben zelf niet kerkelijk opgevoed. Ik ben met mijn vriend mee naar de kerk geweest, maar eerlijk gezegd snap ik er niks van (en vind ik het saai). Ik heb echt mijn best gedaan. De ouders van mijn vriend willen me alles uitleggen, maar ik snap niet dat God alles kan, maar er toch mensen dood gaan, en ik snap ook niet dat de ouders van mijn vriend zo slecht over zichzelf praten en zo goed over God. Ze zijn heel aardig en doen heel veel vrijwilligerswerk, enzo, terwijl God hun zoontje pas liet verongelukken en een ander kind een handicap heeft. En zo zijn er nog wel meer dingen die ik absoluut niet begrijp. Ik woon een redelijk eind van mijn vriend vandaan, maar ik mag van zijn ouders niet op zondag reizen, maar 's maandags kan ik niet weg omdat er zo vroeg geen treinen rijden! Mijn vriend zelf praat niet zoveel over het geloof. Ik heb er best veel vragen over, maar hij stoot het af, lijkt wel. Maar waarom gaat hij dan toch naar de kerk? Hij lijkt er wel helemaal niets om te geven. Hij vind het saai op die les die hij één keer in de week heeft (ik weet niet meer hoe dat heet), en wil ook niet naar de jongerenvereniging, ofzo. Hij gaat liever uit op zaterdagavond. Vrienden van mij zeiden dat kerkmensen ook geen seks wilden voordat ze trouwen; mijn vriend juist wel. Ik moet hem vaak tegenhouden omdat hij verder wil dan ik. Ik ben niet tegen seks voor het huwelijk hoor, maar vind het nu toch wel een beetje te snel gaan. Maar als ik dat zeg, dan zegt hij dat iedereen dat doet. Ik was er een beetje over aan het zoeken op internet en zo kwam ik op deze site. Ik hoop dat u mijn vraag een beetje kunt beantwoorden.

Beste vragenstelster,

Heel hartelijk dank voor je vraag! Wat vind ik het fijn dat je deze site gevonden hebt! Ik ga nu proberen op je vragen een antwoord te geven, maar gemakkelijk zal dat niet zijn. Dat komt doordat je direct ook best pittige vragen stelt over de macht van God en de vraag waarom er dan zulke nare dingen gebeuren. Maar daarnaast ook, omdat je door je vriend met het christelijk geloof in aanraking bent gekomen, maar je vriend zelf er niet zo serieus mee om lijkt te gaan. Maar goed, ik schrijf een antwoord, en jij kunt altijd reageren als je nog iets verder wilt vragen. Daar nodig ik je van harte toe uit. Ik ben blij dat je deze vragen stelt en waardeer het erg dat je deze vragen niet gewoon naast je neerlegt, maar dat je ze stelt!

Je snapt niet dat God alles kan, maar er toch mensen dood gaan… Ik vind dat ook moeilijk. Want God is almachtig. Hij kan alles. Waarom grijpt Hij dan niet in, als er oorlog uitbreekt, of er natuurrampen zijn, of als ouders hun kind verliezen? Kan Hij dan niet alles en staat Hij machteloos toe te kijken? Of wil Hij juist dat mensen verdriet hebben of pijn? Dat zeker niet.

Vanuit de Bijbel weten we dat God almachtig is, en dat Zijn bedoeling met deze wereld goed was en nog is. Hij is de Schepper, zo begint de Bijbel, Die alles mooi en goed schiep. Waar komt al die ellende dan vandaan? Doet God dat? Nee, zegt de Bijbel. Die ellende is er gekomen doordat de mensen niet naar God wilden luisteren, en tegen Hem in gingen. Zo is de ellende en het verdriet in de wereld gekomen. Ik bedoel dan in het algemeen. Je kunt natuurlijk niet zeggen dat als iemand iets heel ergs meemaakt hij of zij ergere dingen heeft gedaan dan wij.

Het blijft moeilijk. Want als je zegt: OK, de mensen wilden van God niet weten en de ellende is daar het gevolg van, dan nog zit je met de vraag: waarom laat God het dan toe? Had Hij het niet anders kunnen doen? Ik denk dat God het wel anders had kunnen doen, en ik weet ook niet precies waarom Hij het zó heeft gedaan. Ik ken God niet tot in het diepste van Zijn gedachten. Maar ik mag God wel zo veel kennen, dat ik Hem vertrouw, en dat ik vast geloof dat Hij het goed doet, ook als ik het niet snap.

Zie je dat ook niet bij de ouders van je vriend? En er zijn nog zo veel meer mensen, die veel moeten meemaken, en ellende en verdriet ervaren. En dat doet zo veel pijn! En toch: toch houden ze vast aan God. Ze zeggen zelfs: God leidt alle dingen, ook de moeilijke dingen. Maar als we in Hem geloven, dan zijn we Zijn kind. En Hij zorgt echt goed voor Zijn kinderen. Ook als het moeilijk is. Hij is mijn Vader. En als ik niet begrijp wat Hij doet, dan leg ik mijn hand in Zijn handen.

Begrijp je het nu? Ik denk het niet. Ik vind het ook moeilijk om dit uit te leggen. Begrijpen doen we het nooit helemaal. Trouwens, ook als je niet in God gelooft, begrijp je het niet. Als alles toevalling zo gaat, waar kun je dan op vertrouwen? Dan heb je helemaal niemand waar je echt op terug kunt vallen.

Om toch goed over God te praten ook al is je leven zo moeilijk, daar heb je geloof voor nodig. Geloof: vertrouwen in Hem. Dat je Hem ook persoonlijk een beetje leert kennen. Niet alleen met je verstand. Maar, zo noemt de Bijbel dat, ook met je hart: met hoe je bent, je wil, je gevoel, met alles. Dat lost niet alle vragen op, maar dat geeft wel echt houvast.

Misschien klinkt het gek als ik dit zeg, maar dan kun je zelfs als het moeilijk is zeggen: wat is God goed voor mij! Misschien zeggen de ouders van je vriend het ook wel zo. En als ze dan zo slecht over zichzelf praten, dan komt dat denk ik omdat ze zo veel zien van de goedheid van God, dat ze zeggen: wij zijn zondige mensen, wat doen wij God vaak verdriet. Maar Hij is goed. Hij wil de verkeerde dingen die we denken of zeggen of doen, vergeven. Hij wil onze Vader zijn. En wij mogen Zijn kinderen zijn!

Deze God stuurde Zijn Zoon, Jezus Christus, naar deze wereld (alweer niet makkelijk om te begrijpen, juist omdat het het grootste wonder ooit is). Om te lijden en te sterven aan het kruis. Om de schuld van de mensen op Zich te nemen. Zodat een ieder die in Hem gelooft, niet gestraft zal worden omdat hij of zij God niet liefhad zoals Hij wilde, maar zodat je bij Hem in de hemel mag komen.

Je begrijpt, in dit antwoord kan ik niet alles uitleggen. Maar misschien kun je als je hierover nadenkt, een klein beetje begrijpen waarom de ouders van je vriend zo slecht over zichzelf praten en zo goed over God.

Inderdaad is het zo dat in de Bijbel staat dat seks binnen het huwelijk thuis hoort. Dus niet voor het huwelijk. Dat heeft God niet gezegd omdat Hij het de mensen eens lastig wilde maken, maar omdat Hij wil dat mensen echt gelukkig zouden worden. Hij wil dat seks en liefdevolle trouw samen gaan. Dan word je ook niet zo snel beschadigd, als je jezelf aan een ander geeft en de ander geen blijvende liefde geeft. Daarom zei God in de Bijbel: bewaar dat intiemste contact voor binnen het huwelijk. Dus wat je vrienden zeiden, klopt wel.

Alleen, en dan kom ik op een heel moeilijk punt: het lijkt alsof je vriend zich daar niets van aantrekt. En ik kan mij voorstellen dat je daar niets van begrijpt! Misschien denk je wel: als je gelooft wat in de Bijbel staat, leef er dan ook naar. En als je het niet gelooft, doe dan niet net alsof door wel naar de kerk te gaan en naar catechisatie (zo heet dat uurtje les in de kerk), terwijl je je er toch niets van aantrekt.

Ik moet je zeggen: dat komt helaas wel vaker voor. Om het eenvoudig te houden: er zijn twee soorten christenen. Mensen die echt in God geloven en met Hem een band hebben. Deze mensen nemen de Bijbel serieus en willen doen wat God zegt, omdat ze van Hem houden.

Maar, er zijn ook christenen die volgens de Bijbel zijn opgevoed, maar er zelf niet zo veel mee hebben. Ze leven net alsof ze geen christen zijn. Je vriend is daar niet de enige in. Ze gaan uit, net als iedereen, en maken van seks voor het huwelijk geen punt. Soms houden die jongeren gewoon op met geloven. Maar niet altijd. Soms blijven ze ook gewoon naar de kerk gaan, misschien wel voor hun ouders. Soms ook wel met de gedachte: later, als ik wat ouder ben, dan wil ik toch serieus worden, en ook echt volgens de Bijbel leven. Maar nu nog even niet. Nu vind ik het fijner om gewoon te doen wat ik zelf wil.

Dit vind ik heel erg moeilijk voor jou! Je komt met het christelijk geloof in aanraking door een vriend die er niet echt in gelooft, en die toch naar de kerk gaat. Ik ben daar op zich wel blij mee. Ik ben er ook blij mee dat hij er niet totaal mee breekt. Maar wat zou het fijn geweest zijn als je vriend God echt kende. Nu stoot hij vragen daarover af. Anders had hij je mooi een heleboel uit kunnen leggen, of in ieder geval laten zien hoe hij zelf omgaat met vragen die moeilijk te beantwoorden zijn.

Ik zou het begrijpen, als je hierop af zou knappen, en zou zeggen: Als dit het christelijk geloof is, dan hoeft het voor mij niet. Toch hoop ik niet dat je dat zo zegt. Want de Bijbel is echt het mooiste en geweldigste boek op deze wereld. En God is er echt. En jij kunt God ook leren kennen! Net zoals ik Hem ken. Als je zo in Hem gelooft, dan kun je er ergens ook geen genoeg van krijgen. En zelfs die hele moeilijke dingen, waar ook ik geen antwoord op heb, die kun je dan toch in Zijn handen leggen. Hij is machtig. Hij is goed. En Hij zorgt voor ons, ook als het moeilijk is. En, wat nog geweldiger is, als we in Hem geloven zullen we eens bij Hem mogen zijn. En Hij zal dan alle tranen van de ogen afwissen. Zo staat dat ergens in de Bijbel. Ook de tranen van de ouders van je vriend, die ze huilen omdat ze hun kind verloren, en de tranen over de moeiten rondom hun gehandicapte kind.

Het is al een lang antwoord geworden, en er is nog veel meer uit te leggen. Stel ook gerust vragen aan de ouders van je vriend. En als het om jullie omgang gaat met seksualiteit: stel je eigen grenzen. Je mag van je vriend verwachten dat hij die respecteert.

Ik hoop dat ik zo je vragen een beetje beantwoord heb. Maar: stel gerust nog een vraag! Als ik nog iets voor je kan betekenen, zal ik dat graag doen.

Hartelijke groet,
Ds. A. Th. van Olst

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Th. van Olst

• Geboortedatum:
  11-04-1978
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Utrecht
• Status:
  Inactief

48 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven