Genade is een risico
Ds. A. Goedvree | 4 reacties | 04-11-2009| 16:00
Vraag
Ik heb het boek: "Genade is een risico”, van Sharles R. Swindoll gelezen Waarbij ik soms het e.e.a. niet kon plaatsen als refo, maar aan de andere kant wel moest ondekken dat wij als refokerken behoorlijk goed moeten oppassen om geen genaderover te zijn of te worden (en ik vrees vaak te zijn). Wat mij trof is dat Paulus de genade zo ruim heeft verkondigd dat hij aan het eind van zijn betoog moest waarschuwen tegen de gemeente dat dit niet betekende dat wij dan onbeperkt kunnen gaan zondigen, omdat de genade dan groter zou worden. Eerlijk gezegd heb ik zelden een preek gehoord waarin de genade zou ruim is uitgestald dat je deze neiging zou kunnen hebben. Mijn vraag is dan ook of dit boek een ernstig probleem aan de orde stelt, want als het boek maar enigszins gelijk heeft, en wij als refokerken genaderovers zouden zijn, dan is dat een ernstige tekortkoming.
De zorgverzekeringen van Care4Life
Waarom overstappen naar de Care4Life zorgverzekering? Lees hier over onze principiële uitsluitingen.
U bent al verzekerd vanaf € 149,10 per maand.
Antwoord
Beste vragensteller,
Laat ik eerst maar bekennen dat ik een probleempje heb: het boek van Swindoll is mij onbekend. Dus, dat maakt het voor mij niet eenvoudig om inhoudelijk te reageren vanuit en op het standpunt van dit boek. Ook is je bijdrage niet direct een vraag, maar meer een opmerking, die klinkt als een hartenkreet: hoe is het eigenlijk met de verkondiging van Gods genade in onze kerken?!
Wel, ik denk dat over dat onderwerp al vele sites zijn volgeschreven, en de debatten in onze kerken zijn hevig dienaangaande. Feit is dat velen in de kerk hunkeren naar genade, naar geloofszekerheid, naar vrede. Dat is een wonderlijk iets, want daarin mogen we de werkingen van de Heilige Geest zien. Overigens, tegelijk zien we ook velen bij wie dat (nog) niet het geval is. Hoe dan ook, er komt steeds meer besef dat de prediking het antwoord zou moeten en mogen geven op al die geestelijke vragen. Wat blijkt dan - volgens de ervaring van velen: dat de ruif te hoog hangt, men kan er niet bij. Men zal het niet gauw toegeven, maar de gedachten over de voorwaarden waaraan een mens moet voldoen (eerst dit beleefd, eerst dat ondervonden) nemen steeds meer de overhand. Dat wordt een blokkade naar de genade van God. Sterker nog, wanneer zondaren moeten voldoen aan voorwaarden is genade geen genade meer. Daarom mogen predikers de genade van God in Christus Jezus onvoorwaardelijk voorhouden en aanbieden, met bevel van geloof en bekering. God wil naar Zijn eeuwig welbehagen juist dat middel van vrije genade gebruiken. Niets mag er liggen tussen de zondaar en Christus, dan alleen een hartelijke nodiging om de toevlucht te nemen tot Hem. Zodra er voorwaarden en eisen gesteld worden (hetzij wettisch, hetzij evangelisch) dan worden we predikers en kerkmensen die genade ontkrachten en laten verworden tot een nieuwe wet. Maar nogmaals, daar is al zoveel over geschreven...
Beste vragensteller, luister goed naar God en Zijn Woord. Hij roept ons, om te leven uit de genade van Christus!
Vriendelijke groeten,
Ds. A. Goedvree, Wezep
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. Goedvree
- Geboortedatum:16-06-1970
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Hellouw
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
En als de ruif te hoog hangt, zie antwoord, lijkt me dat er eerder te kort wordt gedaan aan de genade dan dat er van roof sprake is.
Vooral als je predikant bent en de enorme verantwoordelijke roeping hebt om de genade-boodschap onverkort te prediken. Na het lezen van dit boek wordt het (opnieuw) duidelijk wat genade is en hoe moeilijk het is de genade te verkondigen zonder de genade tekort te doen, en daarmee het werk van Christus tekort te doen.
