Vaginisme

C. den Hamer | 2 reacties | 04-11-2009| 13:00

Ik ben een jonge getrouwde vrouw met vaginisme. Hierdoor kunnen we geen gemeenschap hebben. Ik ben hiervoor al een jaar onder behandeling en er is nu een kleine vooruitgang. Wij hebben allebei een grote kinderwens en het geeft veel verdriet nu dat niet lukt/kan. Nu is mijn vraag: Mogen er ook andere maatregelen getroffen worden om zwanger te raken? (Ik heb b.v. gelezen van de ZIE-methode (Zelf Inseminatie met Eigen Zaad, d.m.v. een spuitje.) Dit kruis is ons namelijk wel opgelegd, maar tot hoever mag je hiermee omgaan? Het kan met therapie nog wel 1 a 2 jaar duren voordat we gemeenschap kunnen hebben en dit vind ik psychisch ook erg zwaar.

Beste vragenstelster,
 
Onze goede God heeft de mens het wonder van het mogen beleven van seksualiteit gegeven en het kunnen delen ervan met een partner. Het is fijn als men deze intimiteit mag beleven en ervan genieten. Toch komt het voor zoals in jouw geval dat er belemmeringen zijn om gemeenschap te kunnen hebben, wat niet in hoeft te houden dat je het samen seksueel niet fijn zou kunnen hebben. Ik hoop van harte dat er seksueel wel gedeeld kan worden.

Er vindt reeds behandeling plaats om tot gemeenschap te kunnen komen al maak je niet bekend op welke wijze dat gebeurt. De inschatting is zoals je weergeeft dat het nog wel geruime tijd kan duren voordat er gepenetreerd kan worden. Kennelijk ga je ervan uit dat invulling van de zwangerschapswens op natuurlijke wijze via penetratie dient plaats te vinden en dat er mogelijk ethische bezwaren kunnen zijn als dit op een andere wijze zou plaatsvinden. Je laat overigens wel blijken reeds op de hoogte te zijn van andere methoden om zwanger te worden en er is een duidelijke kinderwens. Maar wat is nu het probleem?

Is het mogelijk te belastend om nu zwanger te worden door de spanning die mogelijke oefeningen om de vaginistische klachten aan te pakken met zich meebrengen? Het vraagt m.i. wel een goede afweging of een zwangerschap nu wenselijk is naast de behandeling die plaatsvindt.

Als je vraag bedoeld is of het ethisch wel verantwoord is om via zelfinseminatie zwanger te worden, zie ik geen belemmeringen. Jullie hebben beiden een kinderwens wat nu niet op direct natuurlijke wijze kan worden ingevuld. Er zijn toch middelen en methodes, mits goed gebruikt, die in geval van belemmeringen toch een oplossing kunnen bieden. En in jullie geval zonder allerlei medische ingrepen en op een manier wat binnen de intimiteit van de slaapkamer door jullie zelf kan worden toegepast. De beladenheid rondom de christelijke ethiek wat zelfinseminatie betreft is volgens mij veel meer erop gericht dat men ook verkeerd gebruik kan maken van deze methodes om toch zwanger te kunnen worden. Belangrijk is dat jij en je man, als jullie ervoor kiezen om via zelfinseminatie zwanger te willen worden, dit met een gerust geweten kunnen doen en ook kunnen verantwoorden aan de Schepper van alle leven. Mocht er via zelfinseminatie een zwangerschap volgen, jullie ook dan ten volle kunnen getuigen dat dit kindje uit Gods hand ontvangen en geboren is tot eer van Hem.

Ik wens jullie Gods zegen toe bij de afwegingen.
 
Kees den Hamer,
Psychotherapeut/seksuoloog

Dit artikel is beantwoord door

C. den Hamer

• Geboortedatum:
  15-03-1953
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerd Vrijgemaakt
• Woon/standplaats:
  Zwolle
• Status:
  Actief

118 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven