Depressieve buien

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 31-10-2009| 15:00

Omdat ik niet weet waar anders te zijn, hierbij mijn vraag. Sinds een paar maanden loop ik erg vast en zit ik best in de knoop met mezelf. Ik heb een best goede jeugd gehad in een groot gezin (12 kinderen). Op mijn zestiende is een zus van mij uit huis geplaatst wegens ernstige problemen. Ze is twee jaar ouder dan mij. Ik heb in die tijd flinke psychische klappen gekregen. Mijn zus vertoonde suïcidaal gedrag en ik werd daar vaak mee geconfronteerd, zoals haar bloedend vinden door het flinke snijden wat ze zichzelf aandeed. Ik kan duizend en één voorbeelden geven over die heftige periode. In die tijd zat ik zelf in de puberteit en daarmee in een identiteitscrises (en ik vermoed nog). Mijn ouders hadden het in die periode ook erg zwaar. Vader kreeg een hartoperatie en moeder raakte overspannen. Logisch dat ze die tijd er niet voor me konden zijn, maar toch merk ik dat me dat ergens beschadigd heeft. Sterker nog: ik ben hen kwijtgeraakt en zij mij. Ik heb emotioneel afwezige ouders. Ze zijn al wat aan de oudere kant en volgens de omgeving ook ‘opvoedingsmoe’. Hoewel ik dat kan begrijpen, heb ik ze de achterliggende periode wel hard nodig gehad. Begrijp me goed, praktisch hebben ze me zeker geholpen. Ik kon alles krijgen wat me hart begeerde. Maar ze weten niet wat ze moeten doen op de momenten dat ik huil, etc. Ik maak nog steeds moeilijke periodes mee, waarin ik nog steeds niet weet wie ik ben. Ik voel me meer dan eens waardeloos, een mislukkeling. Ik huil erg veel en heb vaak hoofdpijn. Volgens mij is het stuk sociaal-emotionele niet helemaal uit de kast gekomen bij mij. Ik ben 20 jaar en ik wil zo graag gelukkig worden. Sinds wat maanden heb ik ook een vriend. Een geweldige jongen met een stabiel karakter. Het is niet de bedoeling dat hij lijdt onder mijn depressieve buien en ik ben zo ontzettend bang om hem daardoor kwijt te raken. Ik weet niet meer hoe en waar te beginnen en hulp te krijgen. Ik loop telkens letterlijk tegen muren en mezelf op. Heel hartelijk bedankt voor het meedenken. Ik kijk erg uit naar een reactie!

Lief meisje,

Nou, dat is nogal heftig wat je allemaal schrijft! Opgroeien in een groot gezin heeft heel veel mooie kanten, maar broers en zussen maken ook van alles met elkaar mee! Je zus heeft hulp gekregen, begrijp ik, door de uithuisplaatsing een paar jaar geleden. In die tijd begonnen voor jou de problemen. Enerzijds door wat je meemaakte met zuslief, anderzijds door de lege plaats die er tegelijk ontstond (neem ik aan). Voor je ouders was die tijd ook niet eenvoudig, waardoor -wat je noemt- “emotionele afwezigheid” ontstond.

Al met al heb jij jezelf denk ik aardig weggecijferd door te vinden dat je geen verdriet mag hebben. Of zie ik dat verkeerd? Terwijl er wel degelijk verdriet voor je was, en nog is!

Nu schrijf je ook, dat je een fijne vriend hebt met een stabiel karakter. Dát is geweldig! Dat heb je nou net nodig! Praat met hem over wat je bezig houdt, in plaats van hem “te ontzien.” Als hij echt een vriend is, zal hij jóú mét alle ups en downs willen leren kennen. Waarom zou hij líjden onder je depressieve buien? Wellicht kan hij je juist helpen om ín die muur, waar je tegenop loopt, een open deur te zien of zelfs te zíjn! Wees niet bang om hem te verliezen, maar neem hem in vertrouwen!

Loopt hij echt weg, dan is hij jou niet waard, maar dat verwacht ik van een “geweldige jongen met een stabiel karakter” niet! Zie hem als een (Gods)geschenk op je levensweg!

Ik wens je heel veel sterkte, en stel het op prijs als je me nog eens schrijft!

Gode bevolen,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven