Twee maanden vastgezeten
Kand. G.A. van Ginkel | 8 reacties | 18-09-2009| 19:28
Vraag
Wij, zus en broer, hebben allebei twee maanden vastgezeten in de gevangenis voor iets dat niet zo ernstig was. Maar dat neemt niet weg dat het niet had mogen gebeuren. Beiden hebben we er erg veel spijt van. We hebben gelukkig de Heere weer leren kennen. We zijn lid geworden van een hervormde gemeente. Nu valt het ons op dat er bepaalde mensen zijn die kwaad spreken over ons. Dat er mensen zijn die niet naast ons in de kerk willen zitten en ook dat er mensen zijn die ons niet willen groeten. Dit doet ons veel verdriet. Hoe moeten we hier mee om gaan? Verder zou mijn broer heel graag wat voor de kerk willen doen, bijvoorbeeld diaken zijn of hulpdiaken, maar onze vader zegt: Reken daar maar nooit op. Dat keuren ze nooit goed. Dat vind ik heel erg voor mijn broer. Zijn wij dan zo voor het leven getekend? En zijn anderen dan zonder zonden? Hoe moeten we hier mee om gaan?
De zorgverzekeringen van Care4Life
Waarom overstappen naar de Care4Life zorgverzekering? Lees hier over onze principiële uitsluitingen.
U bent al verzekerd vanaf € 149,10 per maand.
Antwoord
Tot jullie spijt hebben jullie iets gedaan dat straf verdiende. Inmiddels hebben jullie de straf ondergaan. Formeel betekent dat, dat je met een schone lei een nieuwe start mag maken. In praktijk blijkt het anders te werken. Immers, hoewel de srafmaat is voldaan voel je je soms nog schuldig én mensen om jullie heen zien jullie nog als schuldig. Er is wat dat betreft weinig onderscheid tussen kerkmensen en niet-kerkmensen... Dat ervaren jullie ook. Daarbij moet worden aangetekend dat die ervaring wellicht enerzijds berust op feiten, anderzijds ook op veronderstellingen. We kunnen ook denken dat "ze wel zullen denken"... Kortom: we moeten niet generaliseren.
Voor jullie ligt er een geweldig bijbels appél: Overwin het kwade door het goede! Dat anderen je niet willen zien, niet groeten of niet bij je willen zitten is een kwaad en zegt misschien meer over hen zelf dan over jullie. Probeer het te overwinnen door zelf vriendelijk te zijn en begrip te tonen. Niemand heeft het recht zich boven jullie te verheffen. Wie zonder zonde is werpe de eerste steen. Maar het is wel een beetje te begrijpen dat sommige mensen niet geassocieerd willen worden met een persoon met "een strafblad" en het moeilijk vinden hun houding te bepalen. Het kan ontwapenend werken als je dat eerlijk zegt. Bijvoorbeeld: "Ik kan begrijpen dat je het moeilijk vindt om met mij om te gaan. Ik zat immers in de gevangenis. Maar geef mij de kans om te bewijzen dat ik anders ben geworden."
Verder is het goed om het waarom van je gevangenschap tegenover anderen niet te bestempelen als "een klein vergrijp", of "iets dat niet zo ernstig was". Dat werkt niet in je voordeel. Mensen om je heen zien een dag gevangenschap reeds als ernstig. Het woord gevangenis klinkt nu eenmaal als "foute boel", ongeacht het aantal gezeten dagen. Geef toe dat het gewoonweg helemaal niet goed was.
In dit alles is het gebed van groot belang. Bid God om wijsheid, geduld en bovenal liefde.
Jullie moeten zonder reserve voluit kunnen participeren in alle facetten van het gemeenteleven. Maar helaas zullen er altijd blijven die jullie aanzien met ogen die zeggen "eens een dief, altijd een dief". Die wetenschap hoeft je niet te verlammen, als je op Jezus ziet. Dat is genade. Die genade van harte toegewenst.
Kand. G. A. van Ginkel
Dit artikel is beantwoord door
Kand. G.A. van Ginkel
- Geboortedatum:13-01-1958
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Maartensdijk
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Pastoraal werk te Veen, Wijk (bij Heusden) en Groenekan.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Veel mensen weten niet wat vergeving inhoudt....
Vergeven is niet vergeten
Vergeven is een keuze, een wilsbesluit
Vergeving komt uit het hart
Vergeving is er voor kiezen om iemands zonde niet meer tegen hem of haar te gebruiken
Niemand is zonder zonde, absoluut niet.
Als we de genade van God mogen kennen, dan gaan we de mensen die ons ontzaglijk gekwetst hebben, langzaam, maar zeker door de ogen van de Heere Jezus zien.
Hoe je er mee om moet gaan? Volg de Bijbel! Hij zegt: Indien u de wereld haat, zo weet, dat zij Mij eer dan u gehaat heeft. Lees Johannes 14, 15 ,16.
Ik hoef helemaal niet te weten wat jullie gedaan hebben, maar uit ervaring zeg ik wel dat er situaties zijn dat het voor slachtoffers ontzaglijk moeilijk is om contact te maken, ook al kennen ze de genade van God.
Zijn Zegen!!! Verbonden in gebed!
Wat hartverscheurend om te horen dat je je hoop en verwachting hebt gevestigd in een gemeenschap en dat je dan op de koop toe nog eens nare ervaringen hebt.
Het zegt wat over een ongeschreven cultuur die er volgens velen niet bestaat zal ik maar zeggen....en die nauwelijks bespreekbaar is...
Maar toch beschrijf je je verhaal zo mooi en wat fijn dat je God weer op je pad hebt gevonden. En wat begrijpelijk dat je broer er graag wat voor terug wilt doen.
Soms in het leven doe je dingen waar God je bij stil laat staan. Alsof Hij wil zeggen dat dingen niet goed voor je zijn en waar je tijd voor nodig hebt om dit tot je door te laten dringen.
Stel hoop en verwachting niet in een mens. Ook niet in een kerkgemeenschap. Hoe logisch het ook zou moeten klinken. Maar gooi het omhoog en stel het in God. Heb geduld en Hij zal je NOOIT beschamen.
Uit eigen ervaring ken ik je verdriet. Als kind van gescheiden ouders was scheiden voor bijna iedereen in onze (refo)gemeenschap nieuw en een doodzonde. Iets waar iedereen meer van wegliep dan behulpzaam meeleefde. (Alsof niemand wilde begrijpen dat een achtergelaten moeder met kinderen daar wat aan kon doen). Mensen hebben namelijk meningen of erg beperkte referentiekaders. Totdat het hen zelf treft……
Ik geloof dan niet in verzachtende of geaccepteerde omstandigheden. Over die sommige, die met beperkt inlevingsvermogen binnen een kerkgemeenschap nooit naast je zullen gaan zitten. Of dat je tekst en uitleg moet geven over je straf, want mensen zijn meer nieuwsgierig dan gek!
Nee, stuur je harte kreet maar naar de desbetreffende dominee en zeg dat je er graag over wilt praten en zijn hulp nodig hebt om het op te lossen. Want een dominee is ook een gezagsdrager, die de gemeente kan toespreken. Wat bevorderlijk is voor zijn gemeenschap in de wijsheid van het Woord en God. Die meningen kan breken door een preek te houden van b.v. de verloren zoon. Als je echt je zonde belijdt (en dat doe je voor God en niet voor het beperkte inlevingsvermogen van een mens) dan mag er voor jullie in de gemeenschap ook vreugde zijn en een koningsmaal en geen begrip voor andere gevoelens of meningen. (luc 15:11-32)
(15:32) Men behoorde dan vrolijk en blijde te zijn; want deze uw broeder was dood, en is weder levend geworden; en hij was verloren, en is gevonden.
Taal van de Farizeër.
Mensen hebben niet in de gaten hoe vreselijk kwestend het geschetste gedrag is. Ik vraag me dan ook af of ze dan zelf iets van vergeving kennen en/of ze begrijpen wat vergeving inhoudt.
Sterkte in alles!!
Het kan dan misschien zo overkomen, maar vaak is dat ook een stukje onwetendheid en of onmacht van die mensen zelf en bedoelen ze het helemaal niet verkeerd!
Ze zouden het best willen, maar weten niet hoe ze daar mee om moeten gaan. Ze durven niet zomaar op jullie af te stappen uit terughoudendheid en misschien wel onzekerheid….wat dan vervolgens misschien wel weer wordt geïnterpreteerd als niet willen.
Als jullie je open opstellen zou daar misschien best verandering in kunnen komen en dat gaat echt niet van vandaag op morgen. Daarom zou het juist heel goed zijn om je dienstbaar te maken binnen de gemeenschap, dat zou juist een eerste stap kunnen zijn om te laten zien dat jullie helemaal niet anders zijn, maar juist op weg zijn naar een goed en beter leven. Laat dat gewoon zien!
Andere mensen zijn ook niet zonder zonden, dat is niemand, maar de één vindt het makkelijker om op het ‘onbekende’ af te stappen dan de ander. Dus of je het de gemeenschap nu helemaal kwalijk kunt nemen betwijfel ik, wellicht moet je zelf hierin het initiatief ook nemen en dan gaat het contact vanzelf groeien, dat weet ik zeker.
Wat een mooie zienswijze!
In essentie van de vraagstelling en de situatie van de vragensteller(s) is het utopisch om te denken dat iemand die beoordeelt en afgewezen wordt, te vragen om eens initiatief te tonen. Helemaal in een setting waar goed en slecht de basis is van het probleem.
Onwetend zijn of onmacht voelen is menselijk maar de reactie of het gedrag wat hier uit voortkomt, is hier de basis van het probleem. Misschien hebben leden geen kwaad in de zin, maar ze hebben wel een reden dat ze bewust mijden. Dit gedrag leidt, en dan spreek ik ook uit eigen ervaringen, veelal tot eigengereidheid. En deze eigengereidheid heeft dus in deze wat sturing nodig. Want het is niet echt niet bevorderlijk voor een verstandhouding onder leden.
Mensen die zich kwetsbaar opstellen en hulp vragen moeten behulpzaam worden benaderd. Zeker door een kerkelijke gemeenschap
Hiernaast wil ik toevoegen dat als nieuwelingen (lees niet kerkelijk) een gemeenschap binnenkomen, ze niet onder luid applaus van de gemeenteleden worden binnengehaald (vraag me nog steeds af waarom niet).
Het zijn er altijd maar een paar, die dan altijd klaar staan en wat mij betreft voor deze vragenstellers mag deze cultuur wel eens veranderen.
Zeker in deze!
Je hebt gelijk dat het niet redelijk is om aan vragenstellers te vragen hierin zelf initiatief te nemen, maar dat is ook niet helemaal wat ik ermee wil zeggen.
Je schrijft:”Misschien hebben leden geen kwaad in de zin, maar ze hebben wel een reden dat ze bewust mijden” en “Onwetendheid of onmacht voelen is menselijk”.
Dat klopt, maar het één is een gevolg van het ander, de reden van het mijden is dus juist de onmacht en onwetendheid, waar vaak helemaal geen kwade gedachte achterzit. De één is van nature nu eenmaal sociaal wat handiger dan de ander. Dat kun je niet afdwingen bij mensen.
Nieuwelingen worden inderdaad niet onder luid applaus binnengehaald, sterker nog: als ik dat van te voren zou weten zou het voor mij juist reden zijn niet te gaan! Ieder mens is anders, de één heeft behoefte aan een praatje, de ander juist helemaal niet en zie dat maar eens altijd goed in te schatten.
Gelukkig dat er altijd wel een paar mensen zijn die op dat moment klaar staan, want die zijn er ook! Zo heeft ieder mens zijn eigen unieke eigenschappen en talenten toch? Laten we dat vooral zo laten en niet gaan forceren.
En zelfs achter de mensen die bewust een ander vermijden, of die bewust de andere kant op kijken als ze worden gegroet, of zelfs mensen die denken dat kwaad spreken de beste wijze is om hiermee om te gaan, schuilt een eigen verhaal, onmacht of juist onwetendheid om hier op de juiste wijze in te handelen. Men wil wel, maar weet gewoon niet hoe!
Wat ik er vooral mee wil zeggen is dat we best een beetje voorzichtiger mogen zijn om daar dan weer ons oordeel over uit te spreken, want voor je het weet, verwijt de pot de ketel dat hij zwart ziet!
Verder wil ik voorstellen om hier geen discussie te voeren.
b.v.d.
