Ernstige relatieproblemen
C. M. Chr. Rots - de Weger | 10 reacties | 13-07-2009| 12:00
Vraag
Mijn man en ik hebben ernstige relatieproblemen. Iedere dag (bijna) hebben wij over allerlei dingen hoogoplopende ruzie en vaak met de kinderen erbij (wat ik héél erg vind). Nu heb ik al héél vaak voorgesteld om in therapie te gaan, maar mijn man wil dit pertinent niet en zegt dat alles door mijzelf komt en ik naar een dokter moet gaan. Ik slik al de pil (i.v.m. met PMS-klachten) en wil best aan mijzelf werken. Maar ik vind ook dat hij problemen heeft (op autistisch gebied, etc.) Hij wil liever scheiden dan werken aan onze relatie. Ik weet niet meer wat te doen. Alles lijdt er onder. Graag zou ik advies willen.
Antwoord
Geachte mevrouw,
Heel vaak is het zo dat bij relatieproblemen de één in therapie wil maar de ander niet. Dat is verdrietig, want een relatie heb je per definitie met meerderen. In uw geval zijn zelfs de kinderen erbij betrokken, alleen al door het aanhoren van de ruzies. Wat let u om eerst maar eens alleen in therapie te gaan? Begin met een bezoek aan uw huisarts en leg hem uw probleem voor, zodat hij/zij mee kan denken over de volgende stap. Gesprekken met een hulpverlener zullen u waarschijnlijk al zoveel lucht geven dat u ánders naar de hele situatie thuis leert kijken.
U kunt uw echtgenoot niet dwingen om mee te gaan, of om zelf in therapie te gaan, maar als u anders naar hem leert kijken veranderen ongetwijfeld thuis ook de dingen!
Maak in ieder geval vandaag nog met elkaar de afspraak dat er geen hoge woorden meer worden gesproken als de kinderen erbij zijn, en géén geschreeuw zodat ze het toch nog kunnen horen. Dáár hebt u geen hulpverlener bij nodig, maar wel een consequente houding. Als u met uw man de afspraak maakt dat u wegloopt als er ruzie-met-de-kinderen-erbij ontstaat, gá dan ook weg... snapt u wat ik bedoel?
Scheiden lost in ieder geval nú nog niets op... dat zou eerder op vluchten lijken! Scheiden is waarschijnlijk op een later tijdstip ook niet de oplossing, maar daar wil ik nu niet verder op doorgaan.
Sterkte met alles, de eerste belangrijke stap naar hulp hebt u in ieder geval gezet door deze vraag te stellen!
Gode bevolen,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik ben het met U eens, dat je allebei je schouders er onder moet zetten. Niet 1 moet er veranderen vaak allebei. alleen je kunt helaas geen beslissingen voor je man nemen. alleen voor jezelf. ga zelf vast ,hoe moeilijk dat ook is zelf beginnen. ga naar de hulpverlening maak een afspraak. pms kan mee spelen in het heel plaatje. hormonen. want je zegt, ik wil het zelf niet. dus het gaat een gedeelte buiten je om. wel willen veranderen, maar hoe. mensen van eleos of anders kunnen je er echt bij helpen. ga t proberen. je gaat de dingen door een andere bril zien. jij gaat dan veranderen. hij maakt die veranderde houding mee, hopenlijk ten goede. open staan voor elkaar, minder strijd ruzie woorden. ect. dan zal het als t goed is, misschien meer open staan voor ook zelf te veranderen althans om dat te proberen.want vaak wordt t een wisselwerking. de een zegt: je bent dit, de ander kwetst terug en ga zo maar door. en de kinderen lijden er enorm onder. ik wens je veel sterkte, bid om kracht en wijsheid. je hoeft t niet alleen te doen. God wil de gehuwde bijstaan. zelfs als ze het in t allerminst van Hem verwacht. staat er niet voor niets. echt!!!! dat is geen dooddoener. veel sterkte moed en kracht. en ik hoop dat je man er ook voor open zal gaan staan. want autisme is ook een moeilijk hoofdstuk. veel sterkte. Gods zegen. en liefs.
Daarbij helpt de apostel Paulus ons ook door ons te vermanen de ander hoger te achten dan zichzelf. Het gaat er dus om om Gods wetten en vermaningen te gehoorzamen, dan pas volgt er vrede en rust.
Maar blijven in zo'n huwelijk kan leiden tot veel ergere zonden en ik spreek uit ervaring!
Ik ben wel gescheiden nadat ik in een huwelijk zat met een man met asperger.
Mijn kinderen en ik "leven" weer.
Niet te zeggen wat het is om jezelf weer te kunnen zijn en geen spanningen, stress en geweld meer te ervaren.
Wat ik hier mee zeggen wil, doe geen uitspraken als je geen ervaringsdeskundige bent.
Maar ik wil je graag een tip geven; Ga/Blijf praten met iemand die je vertrouwd (predikant, familie, vrienden), ook al heb je het gevoel telkens hetzelfde te vertellen. Als dit niet lukt, probeer dan op te schrijven wat je voelt, denkt, of schrijf gewoon wat je die dag hebt meegemaakt, anders loop je vast.
Probeer de goede dingen te zien. Misschien kost het even tijd deze te vinden, maar ze zijn er! Blijf kijken naar wat je nog wel hebt! (bijv. gezondheid, werk, vrienden).
Maar in je eentje houd je geen huwelijk staande. Maar probeer er voor te vechten! zodat, mocht het huwelijk wel stuklopen, je weet dat je er wel aan gewerkt hebt!
Helemaal eens met Joanny, Het is heel wat als je weer jezelf kunt zijn, zonder spanningen, stress enz.
En.. in zo'n tijd leer je wel je ECHTE vrienden kennen. Ook die mensen zijn er, die ondanks alles om je heen staan, je willen helpen.
Veel sterkte in alles!!
Tijdens het lezen van je vraag was het of ik mezelf weer terug zag, een aantal jaren geleden zat ik in precies dezelfde situatie....
Toen ook een vraag naar refoweb gestuurd, met ook zo'n antwoord waar je niks mee kunt (of zie ik dat verkeerd?). De vragenbeantwoorders gaan uit van een ideale situatie, waarbij bij beiden een normaal IQ, geen psychische afwijkingen, en een dikke berg liefde voor elkaar is......
Maar dat e.e.a. al behoorlijk scheef zit, blijkt al uit het feit dat je man niet meewil naar therapie, en jou voor gek verklaard! Pas op dat je dat in ieder geval niet geloofd hoor! Uit je vraag blijkt dat je een lieve intelligente moeder bent met zorg om het welzijn van je kinderen!
Wij zijn wel in therapie geweest, hoewel mijn ex het voor zichzelf niet nodig vond, want alleen Ãk was immers gek! Tijdens die periode is voor mij wel duidelijk geworden hoe hopeloos het allemaal was...in je eentje houd je geen huwelijk staande!
En ja, ik weet dat God alle dingen ten goede kan veranderen, en heb Hem ook toen erom gebeden, maar ik weet ook dat Hij mij heeft geholpen in deze moeilijke, onvermijdelijke weg van scheiding!
In refo NL wordt behoorlijk negatief gedaan over echtscheiding, maar voor mij en mijn kinderen heeft het alleen maar voordeel gebracht! Voor ons geldt ook: weer kunnen ademhalen, geen spanning, geen angst, rust in de tent, weer jezelf mogen zijn, lekker lachen en genieten van simpele dingen! Dus was het wel degelijk een oplossing!
Ik wens je heel veel sterkte toe met alles!
Groetjes en liefs van een lotgenote en ervaringsdeskundige!
tegenwoordig moet je overal een papiertje voor hebben. en dat is niet verkeerd, alleen sommige mensen met papiertjes hebben geen enkel inlevingsvermogen, en snappen er niets van en en..., en laten we maar over niemand een oordeel vellen, want scheiding = leed. daar gaat een hoop verdriet, eenzaamheid, wanhoop ect aan vooraf.sterkte en een HGr!
