Heimwee naar onkerkelijke tijd

drs. I. A. Kole | 2 reacties | 03-07-2009| 16:07

Ik ben een vrouw van 33 jaar, getrouwd en heb drie kinderen van 6, 5 en 2. We kerken in de Ger. Gem. Daar zijn we het allebei volkomen met de leer eens. Dus wat dat betreft zitten we daar op onze plek. Alleen... vroeger gingen we nooit naar de kerk. Ja, allebei tot ons tiende jaar ongeveer. Daarna gingen mijn ouders niet meer en mijn man komt uit een ‘gebroken’ gezin met een hoop ellende. We zijn uiteindelijk samen weer gegaan en eerst naar de Hervormde Kerk en zo'n acht jaar geleden naar de Ger. Gem. U begrijpt dat we voorheen anders ‘leefden’ dan nu. Waar we toen op zondag naar de bioscoop gingen zitten we nu in de kerk. Het zou niet meer anders kunnen, gelukkig. Het is wel zo, en dat is waarom ik hier schrijf, ik blijf altijd de dingen van vroeger leuk vinden. Ik kijk soms heel graag tv bij mijn ouders (ben er ook mee opgevoed), vind de muziek die je in de winkels hoort nog steeds leuk en kan uiteraard ook alles meezingen. En vind het op de een of andere manier wel eens ‘jammer’ dat een hoop dingen niet meer ‘mogen’. Vroeger kleurde ik nog wel eens mijn haar blond en nu mag dat niet meer, van mezelf bedoel ik dan. Daar ben ik het echt wel mee eens maar toch heb ik altijd zo'n gevoel dat ik het jammer vind. En daar heb ik dan weer zo'n schuldgevoel over. Het ergste nog vind ik dat ik heimwee heb naar vroeger. Net of het toen gezelliger was! Ik schaam me ervoor... want ik weet dat de wereld wel plezier kan bieden maar je kan er niet zalig mee worden. We hebben kennissen en vrienden uit de kerk gekregen maar die zijn in mijn ogen altijd zo saai. Toen deden we leukere dingen, denk ik dan. Tegelijkertijd vind ik het erg om dit te zeggen. Het klinkt zo ondankbaar. Op oudejaarsavond zit iedereen bij familie terwijl ik het juist zo leuk zou vinden om bijvoorbeeld een groep vrienden uit te nodigen. Vroeger kon dat wel nu vind ik ze allemaal zo moeilijk doen. Snapt u wat ik bedoel? Ik heb gewoon heimwee naar alle dingen van voorheen, maar zou niet terug willen en kunnen hoor... ik mis het alleen. Is dat erg? Ik raak er gewoon niet los van.

Bedankt voor het verhaal! Ik kan me dat heel goed indenken! In je puberteit en de jongvolwassen leeftijd heb je 'echt geleefd'. Heel veel aspecten van het moderne leven van muziek e. a. ingedronken! (Ik schrijf dit op de dag dat bekend wordt dat M.Jackson overleden is, mogelijk onder verdachte omstandigheden.). Nu God weer actualiteit in jullie leven geworden is, de Bijbel gelezen wordt en met de kinderen gepraat en gebeden wordt en elke zondag de kerk bezocht wordt, moet er elke keer een beslissing genomen worden. Gelukkig met de bedoeling om de Heere van harte te dienen, maar de gedachten staan niet stil en veel zaken komen weer terug in de gedachten. Dat is niets vreemds. Dat noemt deBijbel de strijd tegen het kwade en kiezen voor het goede. Want de duivel wil je niet graag verliezen, vandaar dat hij alle mogelijke moeite doet om alles van vroeger weer in gedachten te brengen en daar heeft hij (digitale) middelen genoeg voor. Lees Efeze 4:17-5:21!

Praktisch gezien weet ik niet wat je doet om je wel thuis te voelen in de kerkelijke gemeente. Neem je deel aan het verenigingsleven, aan de creche in de kerk, in het bezoekwerk in de gemeente (mantelzorg), koffieochtenden met de vrouwen van de gemeente, luister je b.v. naar de radiouitzendingen van de Ref.Omroep (www.reformatorischeomroep.nl). Probeer je leven zo positief in te vullen, zodat je steeds meer die gedachten van vroeger kwijtraakt en terdege afschrijft!

Als je gedachten/schuldgevoelens krijgt, zing je dan? Bid je dan al lopende of de Heere die gedachten weg wil nemen en goede gedachten wil geven?

Ik las net een gedicht met o.a. het volgende:
 
Leer mij de wereld bestrijden,
de wereld loert op mij rondom.
Leer mij de werelddienst vermijden,
want met de wereld kom ik om.
 
Wil de liefde tot de wereld doden,
werk in mijn hart en laat niet toe
dat ik, in strijd met uw geboden
de wereld in mij  wonen doet.
 
Ik heb geen moed, 'k bezit geen krachten.
Sterk mij, o Heere, door Uw hand.
Leer mij de wereld te verachten,
alleen in Uw kracht houd ik stand.
 
Probeer met een goede vriendin, met b.v. een kerkenraadslid deze zaak ter sprake te brengen.
 
Gods zegen toegewenst!

Drs. I. A. Kole

Dit artikel is beantwoord door

drs. I. A. Kole

• Geboortedatum:
  05-07-1940
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Berkenwoude
• Status:
  Actief

170 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven