Vrouw en kinderen dupe somberheid

Ds. K. van den Geest | 2 reacties | 24-06-2009| 15:06

Ik wil u de volgende vraag voorleggen. Ik ben al enkele jaren getrouwd en ons huwelijk loopt best wel goed. Toch voel ik me de laatste tijd best wel vaak somber en op die momenten zoek ik allerlei zaken die ik dan mijn vrouw kan verwijten. En dan drijf ik behoorlijk door. Dan leg ik op ieder slakje zout en zeur overal over tegen haar, terwijl ik daar achteraf wel spijt van heb. Wij praten dit dan uit en dan gaat het weer goed. Totdat er op het werk iets gebeurt, of er gebeurt iets anders waardoor ik weer een beetje somber (slecht humeur) wordt en vervolgens kom ik thuis en reageer ik het weer op haar af. Ook vaak door niks te zeggen of haar niet aan te kijken. Ik weet dan dat zij dit door heeft en dan houd ik alleen maar vol, in plaats van anders te reageren. Ik weet ook dat zij dat helemaal niet fijn vind. De oorzaak van deze somberheid is mij niet bekend, het komt vaak plotseling op en dan trek ik meteen alles in het negatieve. Toch weet  ik dat het haar niet te verwijten valt, maar meer mezelf. Daarnaast ben ik vaak ook onzettend bang om haar kwijt te raken  en ook om de kinderen kwijt te raken, terwijl we een fantastisch gezin met jonge kinderen zijn. En juist als ik die angst voel, dan word ik vaak somber. Hoe kom ik uit deze negatieve spiraal? Een man en vader met zorgen.

Het goede is, dat je door hebt dat je je vrouw en gezin pijn doet en onheus behandelt. Tegelijk is er sprake van onmacht om dat te voorkomen. Je wilt het niet, het gebeurt toch. Je wilt haar en hen ook niet verliezen. Dan sta je dus zelf voor een keus. En stel die keus niet langer uit! Als man en vader ben je verantwoordelijk, dat heeft God zelf je zo opgedragen bij je huwelijk en bij het aanvaarden van je taak als vader.

Hij vraagt die keus van je, een keus om verantwoordelijkheid te nemen voor het welzijn van je vrouw en gezin! Die keus is, dat je hulp moet zoeken. Want je hebt echt een probleem en zij mogen daar niet de dupe van worden. Heel strak gezegd: jij hebt een probleem, niet zij. Zorg dat het niet hun probleem gaat worden en neem tijdig maatregelen.

Welke? Ga met een psycholoog of psychiater praten. Dat kan simpel door je probleem aan je huisarts voor te leggen, die je naar goede hulp kan doorverwijzen. Dat is echt noodzakelijk! En bespreek het daarnaast met je predikant! Ook hij kan geacht worden zicht te hebben hoe je problemen als deze kunt aanpakken. Aanpakken is in ieder geval wat je moet doen, niet langer uitstellen en zo nog meer schade toebrengen aan hen die je juist lief zijn.

Ik weet dat de stap naar een deskundige hulpverlener voor veel mensen moeilijk is. Ik denk dan: waarom? Zo doorgaan? Dan weet je gewoon dat het stuk gaat lopen. Dat is dus de keus waar je voor staat. Die hulpverleners, die zijn daarvoor. Een schande is het echt niet als je zulke hulp zoekt. Ik vind het eerder een moedige stap! Bid om kracht en zet die stap.

Ds. K. van den Geest
 

Dit artikel is beantwoord door

Ds. K. van den Geest

• Geboortedatum:
  12-10-1957
• Kerkelijke gezindte:
  Nederlandse Gereformeerde Kerken
• Woon/standplaats:
  Deventer
• Status:
  Actief

127 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven