Bang om een huichelaar te zijn

Ds. C.G. Vreugdenhil | Geen reacties | 09-12-2005| 00:00

Ik was een meisje dat elke zondag haar tijd uit zat in de kerk. Het interesseerde mij niet zo. Het liefst bleef ik thuis. Maar langzaam, zonder dat ik echt een begin kan noemen, is daar verandering in gekomen. Ik heb verkering gekregen met een lieve jongen die ook net als ik van de Gereformeerde Gemeente is, maar die net zoals ik in het begin er niet zo veel van aantrok. Bij hem thuis zijn ze echter veel meer gericht op de bijbel dan bij ons thuis. Dus zo kwam ik toch een beetje in een beschermde kring terecht. Eerst was ik toen heel opstandig, maar langzaam ging ik me aanpassen. En dat gebeurde in de kerk ook. Ik ging beter luisteren. Ik ging ook echt voor mijzelf de bijbel lezen. Ik wilde alles beter gaan begrijpen, want wat wist ik weinig over God en over Zijn Woord! En dat terwijl ik al heel mijn leven in de kerk kwam en op een christelijke school heb gezeten. Ik werd al wat serieuzer en mijn vriend merkte dat geloof ik wel op. Ik kon er nog niet goed over praten, omdat ze bij mij thuis eigenlijk nooit over God praten.

Nadat we ongeveer drie jaar verkering hadden zijn we allebei op belijdeniscatechisatie gegaan. In het begin eigenlijk omdat ik in de kerk wilde trouwen en ik was het ook wel op veel punten met de kerk eens. Ik zou niet naar een andere kerk willen. Maar hoe langer ik op belijdeniscatechisatie zat, hoe meer het in mijn hart ging spreken. Ik begon Gods Woord steeds beter te begrijpen. En ik ging zien hoe verschrikkelijk zondig ik eigenlijk ben. Ik heb het helemaal voor God verzondigd! Ik ging in de kerk goed meeluisteren en elke keer weer hoorde ik hoe zondig ik ben. Dat ik het zelf niet goed kan maken en dat ik een Middelaar nodig heb. De preken spraken bijna altijd tot mij!

Maar nu, ik vind het zo moeilijk. Het lijkt wel of ik vast blijf zitten, dat ik niet verder kom in mijn geloof. Ik ben zo bang dat ik mijn zonde niet genoeg doorleef. Dat ik mezelf helemaal voor de gek houdt met deze gedachten en gevoelens. Dat ik het eigenlijk helemaal niet meen in mijn hart. En dat mijn gebeden ook niet oprecht zijn. En stoppen met mijn zonde gaat ook niet. Ik probeer het wel, maar ik val zo snel en zo vaak terug. Ik schaam me zo voor God. En vaak probeer ik het dan gewoon te vergeten dat dit niet kan en niet mag. Maar het blijft stiekem toch altijd op de achtergrond. En dan probeer ik het toch weer voor God voor te leggen. Dan belijd ik mijn zonden (maar misschien toch niet met heel mijn hart?). En dan vraag ik ook of Hij mijn ogen wil openen voor mijn zondestaat. Want ik ben zo bang dat ik die niet goed doorleef. Dan worstel ik er weer mee, maar het geeft gewoon geen uitkomst! Ik ben zo bang dat ik een huichelaar voor God ben.  En dat ik toch weer in mijn vroeger leven terug zal vallen.

Wat moet ik doen om bij God te mogen horen? En zou Hij ook mij willen vergeven? Op deze vragen ken ik eigenlijk al het antwoord, alleen het is zo moeilijk! Ik weet niet hoe het moet! Het lijkt soms wel of God mij niet hoort. Soms ook wel, dan wil God via de preek tot mij spreken, maar ook via Zijn Woord. Maar dan ben ik zo bang dat ik het me verbeeld! Want zoiets verdien ik uiteindelijk toch helemaal niet. Hoe weet ik of Hij echt tot mij spreekt?

Heel belangrijk is voor jou inderdaad dat je een middelaar nodig hebt. Je bent bang dat je je zondestaat niet diep genoeg doorleeft. Soms denk je een huichelaar te zijn. Luister, de oprechten van hart zijn bang dat ze een huichelaar zijn. De huichelaars hebben die angst niet zo. Het is inderdaad belangrijk dat je je zonden als schuld voor God ziet en ze met heel je hart aan de Heere belijdt. Dan zal Hij ze ook zeker vergeven. Hij zegt: al waren je zonden als scharlaken, Ik zal ze maken als witte wol (Jes. 1:18). De Heere is echt gewillig om je alles te vergeven. En dat niet maar voor één keer, maar elke dag weer opnieuw.

Om bij God te horen moet je geloven dat de Heere Jezus jouw Zaligmaker en Verlosser is en dat Hij ook voor jou aan het kruis gestorven is. Dat is nu voor jou een heel belangrijk punt. Christus is de weg tot God, tot de Vader. Als je met God verzoend bent door het bloed van Christus en je mag dat met heel je hart geloven, ben je gered. Dan blijft het wel dagelijks een strijd tegen de zonde en het ongeloof, maar dan mag je toch weten dat je een kind van God bent. Dat werkt de Heilige Geest in je hart (Rom.8:14).

God spreekt echt tot ons in Zijn Woord. Maar we weten dit pas duidelijk voor onszelf als we geloven in Hem. Ons gevoel en onze stemming gaan iedere dag op en neer. Bij de Heere blijft het altijd vast. Blijf bidden en in je  bijbel lezen, er met anderen over praten en naar de kerk gaan. Wat ik je als belangrijkste raad wil meegeven is: je moet de Heere Jezus kennen als je zaligmaker. Zondekennis blijft ons leven lang nodig. Maar zonder de kennis van de Heere Jezus kun je niet zalig worden. Paulus zegt tegen de stokbewaarder (Hand.16): geloof in de Heere Jezus Christus, en je zult zalig worden. Sterkte in de strijd.

Ds. C. G. Vreugdenhil

Dit artikel is beantwoord door

Ds. C.G. Vreugdenhil

• Geboortedatum:
  02-04-1946
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Houten
• Status:
  Inactief

231 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven