Mijn vrouw voelt zich fysiek niet meer tot mij aangetrokken

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 15-05-2009| 00:00

Mijn vrouw en ik hebben een probleem, om dit uit te leggen zal ik eerst kort schetsen wat onze gezamelijke geschiedenis is. In 2000 ontmoeten we elkaar voor het eerst. Liefde op eerste gezicht, echter durft zij een relatie niet aan. We verliezen elkaar uit het oog en krijgen beide een andere relatie. Kort na elkaar gaan die relaties over (2002) en komen we elkaar weer tegen. Weer springen de vonken over maar ook nu komt er geen verkering van. We waren denk ik nog teveel aan het verwerken en konden elkaar niet aan. Twee jaar later komen we weer voorzichtig in contact (alle contact was door haar verbroken) en zowaar voelen we ons er klaar voor. We zijn helemaal verliefd en gaan daar ook echt in op. Na verloop van tijd komen we in de "sleur" van een relatie maar niet perse negatief, meer in de zin van, het leven gaat door en er moet gewerkt worden. In 2006 besluiten we dat we willen trouwen, we kopen een huis en gaan ook daadwerkelijk trouwen in 2007.

Nu moet ik iets melden over de periode vanaf verkering krijgen tot het trouwmoment en ook daarna. We hadden in het begin een zeer intieme relatie, waren heel fysiek met elkaar bezig en genoten daar ook van. Na het eerste jaar begon het minder te worden. Mijn vrouw (toen mijn vriendin dus) kreeg minder "zin". Nu is dat iets wat vaak voorkomt en geen reden tot grote zorg. De zin komt helaas niet terug en zo gaan we het huwelijk in, met een licht gefrustreerd seksleven. Toch hebben we regelmatig gemeenschap en in mijn ogen genieten we er dan ook van.

Een paar weken geleden werd mijn vrouw ziek (griep) en kwam in een soort ‘denkbui’ tegen het depressieve aan. Ze begon uit te spreken wat haar al heel lang (lees: voor het trouwen) dwars zit. Ze merkte op dat ze al jaren zich steeds minder fysiek voelt aangetrokken tot mij. Nu zien we er allebei normaal goed uit, niet te dik of te dun, ook niet veranderd in die tijd. Inmiddels is het zover dat ze zich sterk afvraagt of ze dit leven wel wil, een leven met een man waar ze geen intimiteit mee kan hebben omdat ze zich niet tot hem aangetrokken voelt. Wij hebben altijd een sterke vriendschappelijke band gehad tijdens onze relatie, begrepen elkaar altijd heel goed en hebben gezamelijke interesses. Mijn angst is dat ze me meer is gaan zien als goede vriend dan als minnaar. Ook kan ik lastig begrijpen dat ze dit al zo lang voelt en ik er wel iets van gemerkt heb, maar niet dat het werkelijk om de fysieke aantrekkingskracht ging. Ik verkeerde altijd in de veronderstelling dat ze nu eenmaal minder zin had en verbond daar geen harde conclusie aan.

We hebben samen een prachtig leventje opgebouwd, leuk huis, vrienden, alles goed met de ouders. Toch denkt zij er over om te gaan scheiden. Ik heb haar geadviseerd hulp te zoeken, maar ook daar verwacht ze heel weinig van. Ik vraag me af of hulp dan überhaupt wel zin heeft. Omdat ze er al heel lang mee zit kan ik het ook niet onder het kopje ‘dipje’ scharen. Ik vrees dat we echt diep in de problemen zitten.

Mijn vraag is; wat zijn de opties? Voor alle duidelijkheid, we houden van elkaar, alleen zij als goede vrienden en ik echt als mijn vrouw. Ik wil er niet aan dat we uit elkaar gaan maar zie heel weinig mogelijkheden. Als ze eenmaal iets in haar hoofd heeft is ze er moeilijk van af te brengen en zijn er altijd tegenargumenten. Ze heeft voor zover ik weet een normale beschermde reformatorische jeugd gehad (ik ook). Is het beter om haar alleen naar een professional te sturen of kunnen we het juist beter samen doen? Ik heb het gevoel dat ik momenteel op haar zenuwen werkt dus dacht zelf dat het beter zou zijn haar alleen te laten gaan. Heeft u nog andere adviezen uit misschien wel enigszins vergelijkbare situaties.

Geachte meneer,

Hartelijk dank voor uw lange, eerlijke en persoonlijke  brief over de relatie met uw vrouw. Mijn antwoord is kort: zoek hulp, met z’n beiden als het kan. U schrijft dat u háár hebt aangeraden om hulp te zoeken, maar zij verwacht daar niet veel van. Fijn, dat ù dan toch de moed hebt genomen om zélf een brief te schrijven. Zoals u wellicht zult beamen is een relatie onderhouden vooral hárd werken. U schrijft dat u van elkaar houdt: dat is een geweldige basis om de problemen aan te pakken.

Waarschijnlijk heeft u  allerlei onuitgesproken verwachtingen van uw vrouw, en zij van u. U zult samen moeten investeren als u uw huwelijk niet wilt laten eindigen in een scheiding, die naar mijn idee niets dan verdriet en verlies op zal leveren. Op de een of andere manier hebt u dat al eerder ondervonden vóórdat u trouwde en u een soort knipperlichtrelatie onderhield. Ga eens terug naar die tijd: wat voelde u toen voor elkaar? Op welke basis bent u na eerdere verwijdering weer met elkaar verder gegaan? Bespreek het met elkaar en bedenk dat liefde níét is het opnoemen van voor- en tegenargumenten, maar dat het gaat om het gevoel. Verrast u uw vrouw weleens met een bloemetje, een etentje, een onverwacht uitje of ander aardigheidje? Laat haar mérken, dat u van haar houdt. Ik bedoel niet alleen als minnaar, maar juist óók als vriend, maatje. U heeft gezamenlijke interesses: maak er gebruik van door samen dingen te ondernemen. Néém daar de tijd voor: wellicht is een vaste vrije middag/avond een optie?! Verwen haar met aandacht. Vraag wat zij  graag wil. Prijs haar, dat zij haar gedachten uitspreekt zodat u sámen (weer) kunt praten over datgene wat u bezig houdt.

U heeft zoveel mooie dingen beschreven ..... gá ervoor! En verwacht niet, dat het allemaal (snel) goed komt... geef uzelf en uw vrouw de tijd die nodig is!
 
Wat mijzelf betreft vind ik de anonimiteit van deze vraag- en antwoordrubriek ‘jammer’: in een gesprek kan meer aan bod komen!

Gode bevolen, Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1537 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven