(...) Ze gaan dan met drie vrienden de stad in om wat te drinken. Hij blijft dan...

Ik heb een vraag over de vrijetijdsbesteding van mijn man. Mijn man en ik zijn een half jaar getrouwd. Erg gelukkig getrouwd en we willen graag een kindje. Door de week heb ik veel vrije tijd in vergelijking met mijn man. Ik zit ook op zang, volleybal en sport ik in de sportschool. Mijn man is elke dag pas om 18:00 uur thuis en als we gegeten hebben is er niet veel tijd meer over om weg te gaan, vindt hij. Nu gaat hij ongeveer één keer in de maand met vrienden uit. Ze gaan dan met drie vrienden de stad in om wat te drinken. Hij blijft dan bij zijn vriend slapen die in de stad woont zodat hij niet nog laat naar huis hoeft. Ik vind dit lastig, zeker als we een kindje hopen te krijgen wil ik dat hij ‘s nachts thuis is bij mij. Hij ziet dit probleem niet. En wil hier niet mee stoppen. Ik snap hem wel, ik doe al veel door de week, maar hij heeft niet zoveel in het dorp waar we nu wonen. Ik werk hier, dus heb ik hier ook veel kennissen. Ik wil hem niet verplichten om thuis te blijven. Ik ben zijn vrouw en niet zijn moeder. Ik wil dat hij uit zichzelf voor mij thuis blijft! Hoe moet ik hier mee omgaan? Alvast bedankt!

Beste mevrouw,

Erg gelukkig getrouwd... maar toch! Wat moet je nou met een man die gaat stappen en pas de volgende dag thuiskomt? Tja, er met hem over praten, denk ik. Wat is de reden dat hij blijkbaar behoefte heeft aan deze vorm van de besteding van zijn vrije tijd, terwijl hij op andere dagen na het eten óók vrije tijd heeft? Hebben de vrienden ook echtgenotes? Is er een mogelijkheid om sámen uit te gaan, waarbij u dan eventueel als BOB terugrijdt naar huis?

Er is niets mis met ieder eigen activiteiten te hebben, maar hebben jullie ook sámen een vorm van vrijetijdsbesteding gevonden? Of is dat een idee om te overdenken?

Heel goed, dat u schrijft “ik ben zijn vrouw, niet zijn moeder.” U kunt uw echtgenoot niet iets verbieden alsof hij een kleine jongen is. U kunt wel op voet van gelijkheid een gesprek aangaan over uw gevoelens ten opzichte van “het nachtje van huis” en het “uit zichzelf voor mij thuisblijven.” Er speelt hoe dan ook een gevoel van teleurstelling mee, toch? Vertel hem dat ônder hem te verplichten om niet te gaan, want dat werkt inderdaad níét of juist averechts!

Dat hij uw woorden “hoe moet dat dan later, als er mogelijk een kindje is” niet als een probleem ziet is wel logisch, want dat is een oneigenlijk argument. Het gaat niet om láter, maar om nù. Om de eerste keer dat hij van plan is te gaan en dat ù daar verdrietig van wordt. Dát moet u hem duidelijk zien te maken! En dat het liefst ook nog op een tactvolle manier, zodat hij begrijpt dat zijn-weggaan-terwijl-hij-dat-niet-als-probleem-ziet ù verdriet doet. Lukt een gesprek niet, dan hebt u altijd uw eigen brief en dit antwoord om te laten lezen om ermee tot een gesprek te komen. Met enige voorzichtigheid zeg ik erbij: eventueel samen met de vrienden en hun partners, mogelijk op een door u georganiseerd avondje bij u thuis.

Een laatste tip, als het ook meespeelt dat u niet graag ’s nachts alleen thuis bent: ga zelf dat nachtje bij een vriendin logeren (of vraag iemand om bij u te komen logeren) en vertel hem dat op een humorvolle manier, niet verwijtend of boos maar juist met een lach!
 
Hoe het allemaal ook verder gaat: het is beter om dingen bespreekbaar te maken in plaats van te laten voortduren. Want uit zichzelf lossen gevoelens van teleurstelling zeker niet op! Als laatste: u hebt geen garantie, maar als mannen vader worden kan hun jongensachtig gedrag veranderen in een groot verantwoordelijkheidsgevoel!

Een hartelijke groet,
Marijke Rots