Gesprek gehad met deskundige

Geachte mevrouw (Marijke) Rots. Naar aanleiding van “uitnodiging” om nog eens wat van mij te later horen, het volgende. Ik hoop dat dit vervolg meer duidelijkheid bied. Om met de laatste punten te beginnen. Ik ben in gesprek gegaan met een deskundige. Uit zijn onderzoek bleek dat diagnose van “autisme” niet duidelijk is vast te stellen, maar de nadruk ligt op nogal starre c.q. vasthoudende houding. Ik vind het echt onmogelijk om haar direct met deze vraag direct te confronteren. Indirect heb ik wel met haar over dit onderwerp gesproken en ze wil niet meer loslaten dan ze “een geheimpje” heeft. Hierbij vind ik het jammer dat zij in haar woorden niet een gevoel van spijt verwoorde. Zelf ben ik naar haar wel heel open geweest. Op een gegeven moment was het voor mij onmogelijk om naar haar nog een goede opstelling aan te nemen. Zij zag het niet zitten om de relatie wat minder intiem te laten zijn. Juist dat waren de lastige momenten. In de normale omgang ging, na verloop van tijd, alles prima. Het probleem is eigenlijk ook dat ik deze relatie in een soort van “wanhoopsituatie”  ben in gedoken...Van een diepgaande liefdesrelatie was (helaas) geen sprake. Ik ben er van overtuigd dat ik dit anders veel gemakkelijker zou kunnen accepteren. Enerzijds probeer ik al mijn halve leven lang in “beeld” te komen bij een refomeisje. Anderzijds kreeg ik niet zo lang voor mijn verkering een vraag van een ander christelijk (niet reformatorische) meisje. Een vraag die vaker heb gekregen alleen dan van niet-christelijke meisjes met bijna altijd al een relatie. Overigs begrijp ik helemaal niet waarom zij mij met deze vraag belaste omdat ze eigenlijk al een relatie hadden waarin zij zich zouden kunnen “uitleven”. Het probleem is eigenlijk dat ik, als ik verliefd ben, een echt onmogelijk houding aanneem... Voor de genoemde verkering heb ik slechts één keer een meisje zo ver kunnen krijgen dat ze een keertje met mij uit ging eten. Juist als ik afstand wil nemen van iemand vertoon ik voor mijn gevoel juist het tegengestelde gedrag. Dit is vooral lastig in een niet-reformatorische werkomgeving waar blijkbaar intiemere relaties buiten het huwelijk vrij gewoon is. Ik vind het gewoon heel lastig om met haar verder te gaan omdat ik zelf in het verleden er juist heel veel voor over gehad heb om mij niet te ‘branden’. Het laatste jaar begin ik er zelfs aan te twijfelen of dat ik er wel goed aan gedaan heb altijd maar alles af te kappen. Ik wordt wanhopig van eenzaamheid en angst voor nieuwe soortgelijke situaties. Alles loopt steeds fout af en nu ik het probeer anders te doen loopt het op een ander punt vast. Waarom is het nu zo belangrijk voor een meisje dat je direct positief overkomt? Hoe krijg ik een meisje zo ver om hier door heen te kijken en een completer beeld van mij te krijgen? Ik zou er dan, denk ik, gemakkelijker mee om kunnen gaan om steeds maar af gewezen te worden. Zou u een reactie op kunnen geven?

Beste jongeman,

Goed, dat je met een deskundige bent gaan praten! Ik hoop voor je, dat na de diagnose er meer gesprekken zijn gevolgd, of nog zullen volgen. Want hoe je houding naar meisjes ook is, het lijkt me dat je er veel te gespannen onder bent.

Waarom het belangrijk is dat je positief overkomt, bijvoorbeeld: ja, de eerste klap is altijd nog een daalder waard. Maar is die eerste indruk er een van gespannenheid, dan kom je niet veel verder. Probeer dus zo ontspannen mogelijk te leven. Móét je persé een meisje hebben? Probeer je leven zo in te richten dat je het alleen ook goed hebt, pas dán zul je open kunnen staan voor een relatie.

Je voelt je afgewezen .... dat is een goed onderwerp om over door te praten: probeer er achter te komen waar dat gevoel vandaan komt. Het kan je helpen om je wat zekerder te gaan voelen als je weet hoe het zit! Ik waardeer het dat je opnieuw geschreven hebt, maar deze vraag- en antwoordrubriek is toch wel zo anoniem, dat ik hier niet méér kan zeggen tegen je! Dan zou ook ìk je persoonlijk moeten kennen!

In ieder geval een hartelijke groet,
Marijke Rots