Oprecht zonden belijden zonder verdriet
Ds. W. van der Wind | Geen reacties | 09-02-2009| 00:00
Vraag
Ik heb een vraag over schuldbesef en belijden van zonde. Het was voor mij lange tijd onmogelijk om te geloven, omdat ik meer mijn opvoeding (beeld van God) geloofde dan de Bijbel zelf. Tot ik besefte dat ik vol ongeloof zat, dit beleden heb en Hem mocht geloven op Zijn Woord. En mijn hart werd vervuld met een liefde van en voor Hem die ik niet kan beschrijven. Alles vol van Hem.
Nu is dat gevoel weg, maar ik hoef ook niet op gevoel te geloven maar in Hem. Nu ik veel meer lees en verdiep, vraag ik me toch af; waar is mijn zondekennis? Besef ik wel wie ik was voor Hem? Besef ik wel wat Hij gedaan heeft voor mij? Ik ken geen diep verdriet van mijn zonden, behalve van het ongeloof. Wat moet ik nu? Heere, doorgrondt en ken mijn hart!
Dit alles doet me twijfelen of ik wel echt in Hem geloof. En toch heb ik Hem iedere dag nodig. Ook juist om te geloven en niet te twijfelen. Kan dat samengaan? Hoe kan ik oprecht zonden belijden als ik geen verdriet erover voel?
Antwoord
Wat een geweldige zegen hebt u ontvangen toen uw hart door de Heere werd vervuld met Zijn aanwezigheid. Deze liefde van Hem heeft uw leven in Zijn licht geplaatst. U heeft de honger gekregen om uw kennis en geloof te verdiepen en dat is een verrijking van Godswege. Nu wat betreft uw vraag.
Allereerst is mij niet geheel duidelijk wat u onder het begrip "zondekennis" verstaat. We moeten oppassen dat we niet het beleven van onze gevoelens de norm maken van wat het leven met de Heere inhoudt. Dan gaan we terug naar de periode van de wet in plaats van te leven uit de genade. De wet is o.a. gegeven om de mensen in bewaring te houden tot Christus kwam. Na Zijn komst zijn wij niet meer onder deze tuchtmeester tot Christus (Gal. 3:19 v.v.). Vandaar dat Johannes kan zeggen: "ik schrijf u deze dingen opdat gij niet zondigt" (1 Joh. 2:1). Niet dat we zonder de wet kunnen, want deze drijft ons nog steeds heen tot Christus en is nog steeds de leefregel van God voor ons leven;
en niet dat we zondeloos kunnen leven, dat weten we wel; maar we moeten als uitgangspunt niet nemen de mens met zijn/haar gevoelens en (zonde)belevingen, want dan letten we meer op onszelf dan op de Heere. Ook voor onze zondenkennis kijken we naar Hem en niet naar onszelf.
En als u dan zo met de Heere wandelt als u beschrijft, en u beziet dan uw leven, uw gedachten, uw woorden en daden, en vooral de dingen die u nalaat te doen, de liefde die u behoorde te hebben, dan ziet u uw tekorten toch? De liefde is immers de vervolmaking van de wet, brengt hem op volle sterkte. De Heere liefhebben met uw gehele bestaan: hart, ziel, verstand, kracht en uw naaste ook met alles wat u heeft en kunt en bent, lukt u dat? Ik ben verzekerd van niet. Zo volkomen op de Heere gericht zijn voor de volle 100 procent lukt ons in dit gebroken bestaan niet. Maar deze eis blijft wel staan van Godswege! Alles wat u daarin tekort schiet, is zonde!! Zondekennis leert u in het licht van Gods heiligheid en majesteit, zie Jes. 6. Alles van ons wat aan Zijn eis van liefde en heiligheid en rechtvaardigheid tekort schiet, is zonde. En dat doet ons verdriet, dat wij geen mens voor Hem kunnen zijn zoals Hij wil.
Nu moet u door deze nadruk op de zonde niet doorschieten de andere kant op, waardoor u zou menen dat er mogelijk geen vergeving voor is. Ik heb in uw vraag de zonde benadrukt, maar de genade van God in Jezus Christus is altijd groter en omvattender dan onze zonde kan zijn. Het is genade als u door de Heilige Geest mag ervaren van genade te leven, maar als u in de juiste richting kijkt zult u ontdekken nog veel tekort te schieten = zonde.
Ds. W. van der Wind
Dit artikel is beantwoord door
Ds. W. van der Wind
- Geboortedatum:28-10-1957
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Siddeburen, Steendam-Tjuchem
- Status:Inactief
