(...) Alleen in mijn slaapkamer, dan huil ik zo vaak om mijn zonden, om de benau...

Ds. D. Breure | Geen reacties | 16-12-2008| 00:00

Ik zie er elke week weer heel erg tegenop om naar catechisatie te gaan. En dat komt omdat vaak wat er besproken wordt, voor mij niet zomaar woorden zijn. Ik ben er elke keer weer bang voor dat ik mij niet goed kan houden en dan moet huilen. Het liefst zou ik weg willen blijven en heb dat ook gedaan. Ik vind het vaak zo moeilijk. Ook denken mensen uit mijn omgeving dat het goed gaat met mij. Ja, aan de buitenkant lijkt dat zo, maar innerlijk heb ik vaak een hele strijd en ben zo vaak bedroefd. Bij familiebijeenkomsten, kerkdiensten, etc. hou ik mij het liefst op de achtergrond. Als er uit de Bijbel gelezen wordt dan probeer ik van binnen tegen mijn gevoelens te verzetten en wil dat niemand iets aan mij zal merken. Dan heb ik als het ware een soort muur om mij heen. Alleen in mijn slaapkamer, dan huil ik zo vaak om mijn zonden, om de benauwdheid, het verlangen naar de Heere en het Godsgemis; eenzaamheid en vaak niet begrepen te worden. Ook zondags als ik wel naar de kerk kan en niet naar de kerk ging. Dan ben ik daarna zo bedroefd dat ik niet naar de kerk geweest ben. Terwijl ik het liefst altijd in de kerk zit. Steeds meer merk ik ook dat het Gods Heilige Geest is die de mens moet veranderen en wij het niet kunnen geven aan onze familie en naasten. Ook zie ik dat ik steeds meer alleen kom te staan. Dat merk ik bij familie en vrienden. Er komt een scheiding. Is het vreemd dat ik mij op aarde niet meer thuis voel? Soms lijk het wel of ik van binnen stik. En weet ik niet naar wie ik toe moet gaan. De wereld zal zeggen dat ik gek geworden ben en soms denk ik dat zelf ook. Vraag mij vaak af: hoe lang nog HEERE? Is er iemand die mij kan begrijpen? Dag en nacht is er maar één ding waar ik aan denk: Wanneer Heere zal ik bij U zijn? Ik denk dagelijks, en ben veel meer bezig met de eeuwige toekomst dan met de tijdelijke toekomst. Ben er vaak tot diep in de nacht mee bezig omdat ik niet zonder de Heere kan. Zie zo tegen die tijdelijke toekomst op en hoop dat het niet lang meer duurt. Hoe moet ik toch verder?

Enkele gedachten, puntsgewijs, over deze vraag. Ik ken de vraagsteller verder uiteraard niet, zodat het soms een beetje raden is naar achtergrond, enz.

-Wees dankbaar dat je verlangt naar de HEERE. Dat is genade. Probeer het verlangen naar Hem wel steeds te richten op Jezus Christus. Op de Zaligmaker dus, Die Zijn leven en bloed gaf voor zondaren en Die zo leed en stierf opdat er voor onze zonden verzoening zou zijn. Die liefde van Hem is het aantrekkingspunt voor harten waar Gods Geest in werkt. Je kunt het misschien niet geloven, maar dat verlangen kan ook bij jou weer wegebben en lauw worden. Dan leert de HEERE je dat je als zondaar Christus nog meer nodig hebt dan dat je eerst dacht.

-Ik vroeg me af: kun je er niet over praten met degene die je catechisatie geeft? Dan weet hij dat en dat kan helpen om er iets makkelijker naar toe te gaan. Dan zal de catecheet daar rekening mee kunnen houden. Bovendien is het voor jezelf heel goed en nodig om een luisterend oor te hebben bij iemand die je, naar ik hoop, kent.

-Als je niet begrepen wordt, is het goed om ook kritisch naar jezelf te kijken: geef ik daar aanleiding toe door mijn manier van doen, mijn houding enz? Ben ik nederig, begripvol naar anderen toe, enz.? Als het toch zo blijft, weet dat de Heere je wel kent en begrijpt.

-Hoewel je kunt verlangen om met de Heere te zijn kan het heel goed zijn dat Hij je nog een taak geeft hier beneden in dit leven. Denk aan Paulus in Filippenzen 1:21-24. Dan geeft Hij je daar ook de krachten moed en genade voor. Denk aan het “van kracht tot kracht” van Psalm 84. Dan loutert dat ook onze kennis van de Heere. Denk aan Elia in 1 Koningen 19 de eerste verzen. Door onze roeping te vervullen gaat Hij een weg met ons om ons verder te laten rijpen en heiligen. Vertrouw gerust dat Hij het beste weet wat goed voor je is en hoe Hij het meest aan Zijn eer komt.

-Ik weet het niet, maar zeg het toch voorzichtig. Als je heel erg opziet tegen dit leven kan dat (dus niet: moet dat) misschien een mentale, psychische zijde hebben, waar hulp voor is bij bijv een huisarts. Maar omdat ik je niet ken kan ik dat niet beoordelen. Het is voorzichtig en vragenderwijs gesteld.

Als ik je niet goed heb begrepen en beantwoord, hoor ik het graag van je!

Ds. D. Breure

Dit artikel is beantwoord door

Ds. D. Breure

• Geboortedatum:
  30-08-1962
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Kockengen
• Status:
  Actief

59 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven