(...) De kids zijn 24 en 21 jaar. Die van 24 is het moeilijkst om mee om te gaan...

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 14-11-2008| 00:00

Ik heb een vraag die mij best erg bezig houdt. Het liefst stel ik hem aan Marijke Rots.
Ik ben 50 jaar, drie jaar getrouwd, na een heel goed huwelijk hertrouwd (mijn man is overleden, ruim zes jaar geleden). Binnenkort trouwen mijn kinderen achter elkaar. Ik hou zielsveel van mijn kinderen. Ook mijn huidige man is mij lief. De kids zijn 24 en 21 jaar. Die van 24 is het moeilijkst om mee om te gaan. Ze kan haar werk eigenlijk niet aan, hoewel ze dat blijft ontkennen. Ze is altijd erg moe en niet aanspreekbaar als ze thuiskomt. Wij luisteren later aan tafel naar haar verhalen, over wat ze meemaakt. Ik heb veel begrip daarvoor, maar er moet ook afgeruimd en afgewassen worden. Dat doet ze alleen als ze niet weg moet, maar ze moet nogal veel weg. De jongste doet alles in haar plaats en pakt alles aan. Zo gaat het al vele jaren. Alles nam ik haar maar uit handen. Nu erger ik mij er vaak aan. Zeg zelden wat, om de lieve vrede wil, want dan wordt ze meestal boos. En haar vriend beschermt haar met alles. Ik begin mij steeds meer te ergeren. Mijn man ook, maar hij laat mij het meestal opknappen. Hij durft niet. Hij doet alles in haar huis wat ze gekocht hebben uit liefde voor mijn dochter, maar of ze hem ooit serieus neemt... Mijn oudste dochter doet soms wekenlang niets aan haar kamer omdat ze liever leuke dingen doet. Soms doet haar vriend het dan maar voor haar. Is dit gezond? Ben ik raar? Ik vind dit niet normaal, maar in het huis van haar schoonouders wordt moeder als loopjongen gebruikt. Ik doe veel voor mijn kinderen. Bijna alles met veel liefde en voldoening, maar bij de oudste denk ik wel eens verdrietig: wat doe jij voor mij? Enerzijds zeg ik: ach nog een half jaar. Maar is dat het goede antwoord? Ze is veranderd, zegt ze. Ik geloof haar. Wat betreft haar geloof is ze veranderd. Ze leest meer, steekt daar tijd in. Heel fijn. Gaat zondag en doordeweeks net als wij naar de diensten. Heel fijn, maar verder merk ik niets. Liefdewerk is toch een vrucht van het geloof? Of denk ik verkeersd? Marijke geef mij een eerlijk antwoord, ook t.a.v. van mijzelf. Hoe moet ik hier mee omgaan? Zondags hangen ze de hele dag op de bank en ze aaien maar over elkaars hoofd, terwijl ze bij haar schoonouders gaan wandelen en veel actiever zijn. Ik bemoei mij nooit ergens mee, maar het is soms wel tandenknarsen en zwijgen, totdat...

Geachte mevrouw,

U schrijft een heel verhaal! Op een paar aspecten wil ik kort ingaan, in het besef dat er véél meer over te zeggen zou zijn (misschien in een later stadium). Mag ik een en ander samenvatten in: 1. dochterlief, 2. de situatie thuis, 3. uw houding van liefde.

1. Uw 24-jarige dochter woont nog thuis, maar heeft trouwplannen zodat ze binnen een half jaar vertrokken is. Het is voor iedereen natuurlijk het meest prettig als de tijd die zij nog thuis woont gewoon fijn is. Het moet niet zo worden, dat haar trouwdag een dag van opluchting wordt, toch? Het lijkt erop dat uw dochter op dit moment niet de meest gezellige huisgenoot is. En dat u, uw man en andere kind haar steeds ontzien, waardoor de situatie niet verandert maar omslaat in ergernis.  Nee, vanzélf zal er niets veranderen... u zult met haar moeten praten. Als twee volwassen vrouwen. Of met de andere gezinsleden erbij, als volwassenen onder elkaar. Ik kom daar straks op terug.

2. De situatie thuis is niet gezellig, uw oudste dochter doet niet wat van haar verwacht wordt, de jongste helpt u om de boel aan kant te krijgen (gelukkig maar!). Úw echtgenoot en háár vriend hebben zo hun eigen plaats in het verhaal. De vriend neemt het voor uw dochter op; uw man laat de laatste opvoedingsperikelen aan ù over. Beide mannen staan wat mij betreft even aan de zijlijn: het gaat om ù en ùw kinderen.

3. Nu u: ik zei hierboven “uw houding van liefde.” Dáár twijfel ik niet aan. Maar...  leest u mee, ik citeer uw eigen woorden:      

- Ik hou zielsveel van mijn kinderen.
- Ik heb veel begrip daarvoor, maar...
- Alles nam ik haar maar uit handen.
- Nu erger ik mij er vaak aan.
- Zeg zelden wat, om de lieve vrede wil, want...
- Ik begin mij steeds meer te ergeren.
- Ik doe veel voor mijn kinderen.
- Bijna alles met veel liefde en voldoening,
- maar bij de oudste denk ik wel eens verdrietig:
- wat doe jij voor mij?
- Ik bemoei mij nooit ergens mee,
- het is soms wel tandenknarsen en zwijgen...

Toch wel een confrontatie, zo! Wat moet u doen? Liefhebben, jazeker. Maar ook: praten en uw ergernis op tafel leggen! Met de mantel der liefde bedekken ís geen liefde, maar een gemakkelijke oplossing die niet werkt (op de duur in ieder geval niet!). Ziet u het patroon in uw woorden als ze zo op een rijtje staan, van houden-van via “ik bemoei me nergens mee” tot ergernis? Het broeit ónder de mantel der liefde! En het gaat juist om de krácht van de liefde die niet spaart, maar liefdevol haar grenzen heeft én die dus ook aangeeft! Zeg duidelijk wat u graag wilt en leef zo in eerlijkheid en oprechtheid toe naar een mooie trouwdag die niet het einde is maar het begin van een nieuwe periode in het leven van u allemaal.
 
Uw dochter en haar a.s. man zullen samen, na hun trouwen, zelf een nieuw gezin vormen waarin zij normen en waarden uit beide families een (nieuwe) plaats moeten leren geven. Wellicht zullen er dan ook dingen gebeuren (zoals wél of juist níét opruimen) waaraan u zich zou kunnen ergeren, maar waar u dán niet veel meer van hoeft te zeggen. Echter voordát het zover is, leven uw dochter en haar vriend -als hij komt- in ùw huis, waar ùw regels gelden, die u nù duidelijk moet maken. De kunst is het om dat liefdevol te doen. Daarbij kan uw man wellicht zijn -eveneens liefdevolle- bijdrage leveren (hij dóét immers veel voor haar in haar nieuwe huis?).

Leest u samen eens het bekende Bijbelhoofdstuk van de liefde, 1 Korinthe 13. Met een eventuele uitleg erbij: liefde kan géven én ontvangen, is vooral eerlijk en bedekt niet “om der lieve vrede wil”!

Ik wens u veel sterkte en Gods zegen toe in alle relaties die er zijn, met kinderen, echtgenoot en toekomstige schoonzoon. Een moeder is het centrale punt, vooral wanneer de eigen vader er niet meer is!

Veel liefde wens ik u ook!
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1541 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven