Ik zit de laatste tijd erg met mezelf in de knoop. Krijg steeds vaker het gevoel...

Ds. P.C. van Keulen | Geen reacties | 10-09-2008| 00:00

Ik zit de laatste tijd erg met mezelf in de knoop. Krijg steeds vaker het gevoel of alles me tegenzit. Een jaar geleden ging eerst m’n verkering uit, heb moeten stoppen met mijn opleiding, e.d. Na een periode was ik hier weer overheen, alleen het verlangen naar een vriend is gebleven. Eindelijk wist ik weer wat ik wilde qua opleiding/werk e.d. Toen ik hiervoor ging solliciteren werd ik niet aangenomen, ondertussen ben ik met autolessen begonnen, alleen steeds zak ik weer voor mijn theorie-examen. Iedere keer stelt mij dit zeer teleur en vliegt het door m’n hoofd: zie je wel, je kunt het niet! Ik ben geneigd overal mee te stoppen, maar ik mag niet van mijn ouders en de rij-instructeur, omdat ik al zover ben. Op mijn huidige werk kan ik niet blijven i.v.m. onvoldoende diploma’s. Nog een paar dagen en mijn contract loopt af en dan zit ik thuis zonder werk. Had zo gehoopt te kunnen starten met een werk/opleidingtraject, maar ik werd niet aangenomen. Iedere keer als zoiets gebeurt zie ik alles gelijk negatief in. Zie ik het leven niet meer zitten en weet ik niet hoe ik verder moet. Mijn leven gaat andere wegen dan ik uitgestippeld had. Dit kan ik zelf erg moeilijk accepteren. En vind het erg moeilijk om hierover te praten met anderen. Onlangs heb ik het advies gekregen om hulp te zoeken bij een psycholoog, o.a. omdat ik erg snel het negatieve in val, een negatief zelfbeeld heb, minderwaardigheidscomplex, enz. Op sommige momenten merk ik dat ik het ook nodig heb, maar aan de andere kant denk ik: niemand kan me helpen. Een jaar geleden ben ik gestopt met de gesprekken bij Eleos. Ik voelde me daar totaal niet geholpen; kon niet vertellen wat erin mij omging. Zei ik toch een keer wat, dan werd er vervolgens niks mee gedaan. In het evaluatiegesprek, waar mijn ouders ook bij hebben gezeten, vonden ze dat mijn ouders mij beter konden helpen dan zij. Die kenden mij tenslotte beter. Er gaat zoveel in mijn hoofd om, maar het wil er niet uit. Voel me zo eenzaam. Bidden vind ik erg moeilijk... ik doe het wel voor ik naar bed ga e.d. maar het is altijd maar zo standaard. Heb niet het gevoel dat de Heere naast me staat.Wweet dat Hij me erbij helpen kan en wil, maar op Zijn tijd en wijze. Ik durf er niet met de huisarts over te praten; zij moeten mij tenslotte doorverwijzen. Ik wil niet opnieuw terug naar Eleos; ik heb het als heel negatief ervaren en ben bang dat het weer hetzelfde zal gaan en ik opnieuw van het kastje naar de muur wordt gestuurd en er dan uiteindelijk gedaan wordt of er niks aan de hand is. Terwijl er toch zoveel door m’n hoofd spookt. Ik weet het niet meer...

Beste vragenstelster,
 
Aan het einde van jouw vraag schrijf je dat je bang bent dat er uiteindelijk gedaan wordt alsof er niks aan de hand is wanneer je opnieuw in de hulpverlening terecht zult komen. Deze gedachte kan bij jou leven gezien jouw ervaringen in het verleden. Als ik zo alles lees wat jij schrijft dan denk ik dat het onmogelijk is om te doen alsof er niets aan de hand is. Een jaar geleden ben je gestopt met gesprekken, en nu na een jaar constateer je zelf dat er nog heel veel aan de hand is, onder andere: negatief zelfbeeld, minderwaardigheidscomplex. Daarbij komt ook dat het moeilijk te verwoorden is wat er allemaal in je omgaat, hoe verwarrend het allemaal voor jezelf kan zijn, waarbij ook de gedachte zo kan leven dat een ander je toch niet kan helpen.
 
Ik ben blij dat je te midden van alles mag zeggen dat je weet, ondanks dat je niet het gevoel hebt dat de Heere naast je staat, dat Hij je toch kan en wil (!) helpen op Zijn tijd en wijze. Waar was anders onze hoop en onze moed gebleven. Hoe moeilijk bidden ook voor je is, hoe standaard misschien ook, wees als Jakob: ik laat U niet los tenzij Gij mij zegent. Jakob worstelde, zo kan ook je gebed, je omgang met de Heere wel eens een heel geworstel zijn, maar nogmaals: laat Hem niet los!

Ik ben ook blij dat, ondanks dat je wel eens denkt: niemand kan mij helpen, je ook op sommige momenten voelt dat je hulp van mensen nodig hebt. Op zo’n moment trek je het niet meer alleen, spookt er zoveel door je hoofd, zie je ook wel het leven niet meer zitten, weet je niet hoe het verder moet. Wat kun je dan wel naar echte hulp verlangen!
 
Ik zei zo even dat het goed is om te blijven bidden, dat het ook voor jou zal zijn: Mijn hulp is van de HEERE, Die hemel en aarde gemaakt heeft. Hoe heeft Hij wonderen verricht! Denk aan Israël, het volk kon geen kant meer op, ze waren omringt van alle kanten, maar de HEERE baande door de woeste golven van de Rode Zee een pad. Maar daar gebruikte Hij Mozes wel bij; die moest zijn staf opheffen, en zijn hand uitstrekken over de zee en de zee vaneen doen gaan. En zo is Hij de HEERE, Die hemel en aarde gemaakt heeft. Ook de aarde, ook de mensen op de aarde, die Hij als instrumenten in Zijn hand wil gebruiken om anderen   (verder) te helpen en tot een zegen te doen zijn, ook jou!
 
Maar ja, hoe kun je vanuit jouw negatieve ervaringen terughoudend zijn om hulp te vragen; toch voel je zelf soms dat het echt wel nodig is, want “je zit de laatste tijd erg met jezelf in de knoop”. Een  knoop krijg je niet altijd in je eentje los, en het kan ook best wel eens een tijdje duren om die helemaal ontwart te krijgen. Je kent dat zelf ook wel denk ik, hoe kan bijvoorbeeld het touw van een vlieger helemaal in de war zitten, stukje bij beetje probeer je de lijn te ontwarren, het gaat langzaam, maar je ziet van lieverlee wel resultaat. Laat dit voorbeeld je mogen bemoedigen en aansporen. Het is goed om aan je problematiek te werken, om er voor te gaan, om zo te midden van al het voor jou negatieve toch ook weer positieve dingen te mogen zien en te ervaren, ze zijn er, ook voor jou! Schroom niet om nog eens hulp te vragen bij en via jouw huisarts, bedenk dat je ook niet aan dezelfde persoon of instantie gebonden bent van eerdere hulpverlening, wat voor jou, zoals je in je schrijven laat merken, een obstakel is. Laat ook dat aan jouw huisarts weten.
 
Hoe anders is jouw leven gegaan dan dat jij had uitgestippeld, je werk, je verkering, je opleiding enz., hoe moeilijk ook om het te accepteren; toch, zo God het geeft, heb je nog een heel leven voor je, je bent nog jong. Je hoort nog wel eens: je mag er zijn! Dat is zeker waar, toch wil ik er ook bij zeggen: je bent er (al)! Je bent in deze wereld waarin God ook jou een plaatsje gegeven heeft, waarin Hij ook wil dat jij verder gaat; ga niet alleen door het leven, die last is je te zwaar, ga met Hem, de Schepper en Onderhouder van je leven, verwacht het van Hem, en zie ook zo op de middelen die Hij geeft voor als wij het even niet meer weten en het zo moeilijk is om verder te gaan. Hij is die God, ook al was het bij de dichter eerst: “‘k Zucht daar kolk en afgrond loeit”, Die hem later deed zingen: “Maar de HEER’ zal uitkomst geven, ‘k zal in dit vertrouwen leven!” en Die door Zijn goedheid onze druk kan en wil doen veranderen in geluk, ook door middel van mensen.
 
Heel veel sterkte toegewenst en Gods zegen.
 
Ds. P. C. van Keulen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.C. van Keulen

• Geboortedatum:
  17-06-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Bodegraven
• Status:
  Actief

141 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven