(...) Het valt me sterk op, zo veel hoedanigheden die worden beschreven als kenm...

Ik heb een nieuw boekje van een GG-dominee. Het is best een heel mooi boekje, maar in een hoofdstuk valt me het volgende op: -hij voelde zich..., -zijn bidden was..., -nu begreep hij..., -hij was bang..., -je beleeft dat..., -je bent..., -en toch zoek je..., -je beseft niet dat..., -nog minder begrijp je dat..., -toch vind je dat..., -vaak voel je je... Het valt me sterk op, zo veel hoedanigheden die worden beschreven als kenmerken van een echte bekering. Op zich denk ik goed, maar het vloog me aan. Want wat doe ik? Ik ga mijn eigen leven daarnaast leggen en dan is het altijd tekort, want ik niet precies nazeggen dat ik dat zo en in die hoedanigheden ken als het daar staat beschreven. Ik denk zeker dat er dingen zijn die al Gods kinderen zullen herkennen. Maar wat me zo sterk opvalt in het boekje is dat je je blik op jezelf gaat richten. En dan is het altijd tekort en te weinig. Wat een moeten, moeten, moeten. Ik word er echt zo doodmoe van. Ik zeg dit echt niet zomaar en oppervlakkig, maar echt doodmoe. Ik zat zondag in de kerk,waarbij de vraag “wat MOET ik doen om zalig te worden?” centraal stond. Het antwoord van de dominee was: Eén ding: geloven! Kan ik dat dan? Nee, ik kan het niet. Maar het was toch een enorme bevrijding dat hij zei: En verder moet er niets. Maar dan lees ik weer dat boekje van die andere GG-dominee met al die talloze beschrijvingen van hoe je je dan voelt als de Heere in je werkt. En wat je dan denkt/beleeft ed. En dan ga ik weer helemaal omver. Want je bent zo bang om jezelf te bedriegen. Kunt u raad geven?

Beste vraagstel(ler)ster,
 
Het is een goede zaak dat je je ernstig bezig houdt met de vraag: "Hoe kan ik zalig worden?" Het antwoord dat de stokbewaarder kreeg is het bijbelse antwoord erop. Er is geen andere weg. Maar het gaan op die weg en het bewandelen ervan gaat gepaard met geloofswerkzaamheden. Die zijn onderscheiden voor iedere christen. Maar toch zijn er gemeenschappelijke ervaringen, die kenmerkend zijn voor het geloofsleven.

Dan denk ik aan de Catechismus die handelt over de stukken, die nodig zijn om welgetroost te kunnen leven en zalig te sterven. De kennis ervan gaat niet buiten ons om. Dat is een ervaringskennis. Er is in de wereld rondom ons heen geweldig veel oppervlakkigheid met betrekking tot het delen in het heil dat in Christus is. Alsof het aannemen van Jezus tot het vermogen van een mens gerekend mag worden. "Je moet je hart openstellen voor Jezus", zegt men dan.

Het is dan niet meer dan noodzakelijk om in de lijn van onze belijdenis aan te geven op welke wijze de H. Geest werkzaam is in de toepassing van de zaligheid, die in Christus is. Zonder daar een systeem van te maken waarbij men geen oog heeft voor de onderscheiden leiding van Gods Geest. Dat hebben onze oudvaders ook altijd gedaan. Denk aan de Redelijke Godsdienst van à Brakel, waarin op een heel duidelijke wijze dit aan de orde wordt gesteld. Denk aan het hoofdstuk over De Wedergeboorte. Ook de Institutie van Calvijn is daar in het derde deel duidelijk in.

Ik kan je niet beter adviseren dan daar biddend je licht bij op te steken. Dan zul je zien, dat het geen systeem is dat wij als predikanten aanhangen. Maar altijd zo geleerd is in de bloeitijd van de Reformatie en de Nadere Reformatie. Neem en lees.
 
Hartelijke groeten,
Ds. H. Paul