Mijn zus is psychiatrisch patiënt en heeft al een aantal maal een zelfmoordpogin...

Ds. P.C. van Keulen | Geen reacties | 17-05-2008| 00:00

Mijn zus is psychiatrisch patiënt en heeft al een aantal maal een zelfmoordpoging (met pillen) gedaan. Telkens belt ze een (vage?) kennis die dan vervolgens 112 belt. Zo is het ook gisteren weer gegaan. Ze heeft aangegeven dat ze niet verder wil leven. Ze is gescheiden, heeft twee kinderen die ze inmiddels al twee maanden niet heeft gezien. Vanwege de problemen die ze heeft, heeft ze geen voogdij meer over hen. De kinderen wonen bij haar ex. Ze wil niet opgenomen worden, aanvaardt geen enkele hulp van familie, enz. Nu gaan wij morgen met het hele gezin en aanhang en kinderen weg en mijn ouders nemen haar ook mee, omdat we er dan zijn als er iets gebeurt. Hoe kunnen we haar het beste benaderen? Ze slaat alles in de wind en niets komt bij haar aan. Van God wil ze niets (meer) weten en ik heb wel eens de indruk dat zij bezeten is. Ze zoekt altijd het kwade op en gaat (tegen mijn vader) door het lint als we over God beginnen, of ze loopt weg (al zal dat dit weekend niet kunnen). Ik zie er erg tegenop. Ik hoop dat u wat aanwijzingen voor mij hebt. Als u nog vragen hebt, hoor ik het graag, want er is veel meer over te zeggen dan wat ik nu in een notendop heb verteld. Alvast enorm bedankt!

Beste vragensteller. In een notendop vertel je over de problemen van en met je zus. Achter hetgeen je verteld gaat nog een hele wereld aan verhalen en gedachten schuil, waarvan het onmogelijk is om die eventjes weer te geven; juist de feiten die je weergeeft laten dat duidelijk zien: zelfmoordpoging, gescheiden, geen voogdij, geen hulp aanvaarden. Toch goed dat je het een en ander weergeeft, want het laat ook zien dat het “thuisfront” veel te lijden heeft onder de situatie; vaak draait het om de persoon in kwestie, maar jij als direct betrokkene en de anderen zijn er ook.

Ik denk dat je zelf wel inziet dat het een grote hoeveelheid aan problematiek is die je weergeeft; wat het meest urgent voor jou is is dat je met betrekking tot het uitje met de familie je afvraagt: hoe kunnen we haar het best benaderen? Ook zie je er tegenop.

Het laatstgenoemde kan ik mij goed voorstellen, eigenlijk bepaalt zij voor een groot gedeelte hoe de dag (en ook het verdere) verloopt voor jullie: gaat het allemaal wel goed, zeg ik niets verkeerd, hoe zal... Dit kost heel veel energie, je bent steeds op je hoede, en ongetwijfeld probeer je het ook haar (of: juist haar) naar haar zin te maken, zodat het een fijne dag wordt ondanks alles.

Het valt me op dat je schrijft: ze slaat alles in de wind en niets komt bij haar aan. Zo komt dat zeker over bij jou als je haar gedrag ziet en door wat zij zegt. Je kunt je dan ook afvragen of het zinvol is om in deze omstandigheden over bepaalde onderwerpen te beginnen, zijn ze voor haar helpend of werkt het nu juist averechts? Het is niet helpend als iemand door het lint gaat en ik denk ook dat het het vertrouwen naar en in elkaar niet versterkt. Maar ja, wat kun je dan eigenlijk nog wel zeggen?

Laat merken dat je haar niet loslaat, probeer te ontdekken en in te gaan op de dingen die haar nog wel raken, laat haar zo zien dat je er voor haar bent; dit betekent niet dat je altijd wat moet zeggen, ook niet dat je altijd maar moet zwijgen, of dat je het altijd met haar eens moet zijn, maar het kan voor haar wel heel goed doen (wordt soms pas later ingezien) om te merken dat je naast haar staat/bleef staan en met haar mee probeert/probeerde te lopen. Nogmaals dit kost heel veel energie, want er hoeft maar weinig te gebeuren of je loopt niet naast haar, maar je staat (in haar ogen) tegenover haar. Ik wens je veel wijsheid toe en laat er zo ook maar veel gebed zijn voor je zus, maar ook voor jullie als nauw betrokkenen.

Ds. P. C. van Keulen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.C. van Keulen

• Geboortedatum:
  17-06-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Bodegraven
• Status:
  Actief

140 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven