Bang dat ik eeuwig om zal komen en mijzelf bedrieg
Ds. G. van de Groep | Geen reacties | 29-04-2008| 00:00
Vraag
Vaak heb ik zo moeilijk dat ik het niet meer weet. En dat ik bang ben dat ik nog eeuwig om zal komen en mijzelf bedrieg. Maar als ik daar aan denk dan zeg ik, o HEERE als ik dan voor eeuwig omkom en in de hel terecht kom dan kan ik de duivel niet voor eeuwig eren en zonder U zijn. Want ik verlang ernaar om voor eeuwig bij de HEERE te zijn. Maar ik durf niet te geloven dat mijn zonden vergeven zijn en ik kan dit ook niet zeggen. En als ik dan hoor hoe een dominee op de preekstoel wel eens vertelt hoe de HEERE het bevestigd heeft in zijn leven met b.v. de woorden “al waren u zonden als scharlaken ze zullen wit worden als sneeuw”, dan word ik bedroefd.
Eén tekst uit de Bijbel is voor mij heel belangrijk geworden. Heb toen duidelijk gevoeld dat de HEERE tot mij sprak toen ik gevraagd heb: HEERE bent u begonnen of ben ik zelf begonnen? Toen kreeg ik zo duidelijk een tekst uit de Bijbel wat ik van binnen voelde dat het van de HEERE was. Maar hoe kan het dat ik toch zo naar de HEERE verlang en wel elke dag naar de kerk zou willen en ook vaak heb dat ik denk was ik maar bij de HEERE, maar toch niet weet of mijn zonden vergeven zijn?
En ik heb zo grote schuld tegenover God. Mijn zonden waren veel, en ik zondig nog dagelijks tegen de HEERE. O, daar zit ik zo mee. Dan ben ik zo bang dat ik mijzelf bedrieg en voor eeuwig zonder God om zal komen. En dat vind ik het ergste, zonder de HEERE. En ik durf er met niemand over te praten want ik ben bang dat ze mij niet begrijpen. Hoe kan het zo tegenstrijdig toch dagelijks naar de HEERE te verlangen en dat er vaak momenten zijn dat ik niet bang ben om te sterven maar niet de zekerheid heb en niet van de HEERE gehoord te hebben dat mijn zonden vergeven zijn? Daarom ben ik zo vaak zo verdrietig omdat ik daarin geen rust in heb.
Antwoord
Laat ik mogen beginnen te zeggen dat ik blij ben voor de moed die je hebt opgebracht om de vragen waar je mee worstelt openhartig aan de orde te stellen. Temeer omdat je zegt er met niemand over te durven praten omdat ze je toch niet zullen begrijpen. Ik hoop dat ik je wat begrijp en je een weg mag wijzen die uitzicht geeft en rust voor je hart.
Het klinkt misschien vreemd, maar ik wil het toch zeggen: het probleem waar jij zo mee tobt heeft te maken met waar ook Thomas het geweldig moeilijk mee had (Joh. 20:24-31). Thomas wilde eerst voelen, tasten, zien, voordat hij geloofde dat Christus ook voor Hem was gestorven en opgestaan. De les die de Heere Jezus in deze geschiedenis aan ons geeft is: “Zalig zijn zij, die niet zullen gezien hebben, en nochtans zullen geloofd hebben.” Voelen we dan niets? Voel jij niets? In elk geval voel je, zo proef ik in jouw vraag, het grote gewicht van je zonden. Je voelt dat je het door je zonden het waard bent om voor eeuwig verloren te moeten gaan. Je voelt je diep schuldig tegenover de heilige God. Mag ik daar even een reactie op geven, die je misschien niet verwacht. Deze reactie: dank God daarvoor. Dat gevoel van zwakheid, slechtheid en verdorvenheid dat onrustig maakt, is in werkelijkheid een teken om dankbaar voor te zijn. Het is genade als de Heere laat zien wie we werkelijk voor Hem zijn geworden en nog zijn. Geen mens zal deze dingen uit zichzelf gevoelen, erkennen en oprecht belijden met een verslagen hart dan alleen wanneer de Heilige Geest hem en haar eerlijk maakt voor God.
Je zegt: daarmee ben ik niet geholpen. Je wilt immers je zonden kwijt. Je wilt zeker weten dat ze je vergeven zijn. En dat niet uit bijkomstige motieven, maar opdat je de HEERE zult kunnen en mogen eren en dienen. Omdat je niet zonder Hem kunt en wilt leven en sterven. De kernvraag waar je over tobt en die je onrustig laat is uiteindelijk: hoe weet ik zeker dat mijn zonden vergeven zijn en mijn schuld is uitgedelgd?
Om daar een antwoord op te geven zou ik eerst dit willen zeggen: laat alles wat anderen mensen, wie ook, hierover zeggen eens even rusten. Ik bedoel, laat de Bijbel, het Woord van God voor alles aan het woord komen. En dat Woord zegt dat er maar één middel is om van je zonden, hoe erg en veel ook, gereinigd te worden en van je schulden, hoe groot en menigvuldig ook, af te komen. En dat middel is het bloed van de Heere Jezus Christus. Dat bloed hebben wij en u en wie ook nodig. Geen ander middel helpt. Geen berouw, geen zelfverbetering, alleen dat wonderlijk bloed van Christus.
Maar, zul je zeggen -en dat is jouw grote probleem-, hoe kom ik aan dat bloed? Hoe weet ik dat dit ook voor mij is en mijn zonden en schuld erdoor vergeven zijn? Dat kan maar op één manier: door het geloof! Het geloof is het enige dat nodig is om je te laten delen in de weldaden van het reinigende bloed van Christus. Christus, Die in Rom. 3:25 wordt genoemd: “Een verzoening door het geloof in Zijn bloed.” Het geloof, het eenvoudige geloof, is nodig om vergeving te verkrijgen. Buiten het geloof hebben we niets nodig voor onze rechtvaardiging en voor de reiniging van al onze zonden.
Maar wat is geloof? Mag ik het heel eenvoudig zeggen? Het ware geloof, dat zalig maakt is niets anders dan een eenvoudig vertrouwen in Christus. Het is de hand die Christus aangrijpt. En Christus nodigt daar Zelf steeds weer toe uit. “Kom met al uw zonden, met je vermoeidheden en lasten”, hoor je Hem in allerlei toonaarden zeggen, “en werp ze op Mij”. De weg die Gods Woord ons wijst is geen andere weg dan de Heere Jezus Christus te vertrouwen als je Zaligmaker. Je moet je ziel, met al zijn zonden, zonder reserve op Christus werpen. Ophouden ook maar iets van je eigen werken of daden te verwachten. Volledig rusten op geen ander werk dan dat van Christus, op geen andere gerechtigheid dan die van Christus, op gaan andere verdienste dan die van Christus als de grond voor je hoop. Als je die weg gaat, mag je geloven dat je zonden je vergeven zijn, omdat Christus ze aan het kruis door Zijn volbrachte werk heeft weggedragen. Door het geloof mag je er zeker van zijn dat God je alles vergeven heeft. Door het geloof in Christus word je direct gerechtvaardigd, schrijft Paulus in Hand 13:39. Op de dag dat de jongste zoon uit de bekende gelijkenis van “de verloren zoon” naar het huis van zijn vader terugkeert, wordt hem gelijk het beste kleed aangetrokken, krijgt hij een ring aan zijn vingers en schoenen aan zijn voeten (Luk 15). De dag waarop Zacheüs Jezus ontvangt, hoort hij de vertroostende woorden: "Heden is aan dit huis zaligheid geschied" (Luk. 19:9). De dag waarop David beleed: "Ik heb tegen de HEERE gezondigd", werd hem door Nathan gezegd: "De Heere heeft ook uw zonden weggenomen" (2 Sam. 12:13). En Jezus zegt in Joh. 3:18: "Die in Mij gelooft, wordt niet veroordeeld". Mag dan dan en kan dat dan zomaar, geloven? Wie zou je het verbieden als de Heere Zelf in heel Zijn Woord je ertoe nodigt, aanspoort, oproept.
Of dit geloof geen gevoelens geeft? O ja, rust en vrede in het hart met God (Rom 5:1). Of je dan ook nooit geen zonden meer doet? Helaas, wel. Tegen je wil in ontdek je dat je zondaar bent en blijft. Maar het doet je steeds meer naar Christus vluchten en op Hem vertrouwen. En je wilt steeds heiliger voor Hem leven. Vraag en antwoord 115 van de Catechismus beschrijft iets van dit leven uit het geloof, door de genade van God in Jezus Christus en door het werk van de Heilige Geest, Die Christus verheerlijkt en je influistert: Zeg maar, ondanks alles: “Abba, Vader”, “lieve Vader”.
Ik moet eindigen. Het is al een lang antwoord geworden. Er zou nog veel meer van te zeggen zijn. Zelf heb ik in dit antwoord het een en ander verwerkt uit een prachtig boek, dat over deze dingen gaat. De titel van dat boek is: “Het hart van het christelijk geloof”, geschreven door J. C. Ryle. Het is uitgegeven door uitgeverij J.J. Groen en Zoon. Ik raad je aan dit boek te pakken te krijgen en het te lezen.
Ds. G. van de Groep
Dit artikel is beantwoord door
Ds. G. van de Groep
- Geboortedatum:07-04-1944
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Heerde
- Status:Inactief
