Omgaan met automutilatie

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 11-03-2008| 00:00

Een tijdje geleden ben ik in contact gekomen met een meisje. Ik kende haar al wel langer. Ik hoorde dat ze veel problemen had. Deze vertelde ze tegen mijn vriend. Dit was geen fijne situatie. We zijn met haar uit geweest en hebben dit besproken. Toen hebben we aangeboden wel samen hulp te willen bieden, maar dat het niet goed is dat mijn vriend het alleen zou doen. Dit is even ter inleiding.

Ze heeft ons aanbod aangegrepen. Ze zoekt nu regelmatig contact met mij. Laatst kreeg ik van haar te horen dat ze zichzelf had verwond. Ik merkte dat ze er positief over was, ondanks dat ze eigenlijk vond dat het niet kon. Ik heb twee vragen aan u. Ik krijg haar niet in de hulpverlening. Ik wil dit ook niet te vaak zeggen omdat ze dan misschien weg blijft. Zo lang ze praat heb ik het gevoel contact met haar te kunnen houden. Ze vertrouwt me, want ik was ook de enige waar ze dit tegen had verteld. Ik heb met haar afgesproken over twee weken weer te bellen en dan te praten. In deze tijd zou ze noteren waarom ze zich vervelend voelde en wanneer.

Mijn vragen zijn: hoe moet ik omgaan met automutilatie? Heeft u tips voor mij hoe ik haar toch de hulpverlening in kan krijgen? Overigens studeer ik hiervoor, maar denk ik niet de juiste persoon te zijn om haar te helpen. Begrijpt u de complexiteit van de situatie?

Beste vraagsteller,

Je stelt geen gemakkelijke vragen, of liever gezegd: antwoord geven is niet zo eenvoudig! Laten we eerst maar eens de zaken op een rijtje zetten: 1. je hebt een meisje leren kennen dat nogal wat problemen heeft. 2. Ji­j vindt, dat zi­j professionele hulp zou moeten krijgen. 3. Eigenlijk ben je al een beetje hulp aan het verlenen, samen met je vriend door contact te hebben en te willen houden. 4. Je bent student “hulpverlening” (iets van Maatschappelijk Werk of zo?)

Dit is denk ik in het kort de situatie. Nu je vragen: hoe jij om moet gaan met automutilatie en tips om het probleemmeisje (als ik het zo even mag zeggen) in de hulpverlening te krijgen. Eerst maar eens een aantal vragen aan jou, waar je rustig over na moet denken.

a. Wie heeft ‘het probleem’... niet het meisje, maar jij stelt de vraag! Je maakt je zorgen om haar en dat is goed. Jij kùnt echter haar problemen niet ‘oplossen’, dat zal ze zelf moeten doen - als ze dat wil en als zij daar aan toe is! Dat zijn belangrijke dingen: als zij geen professionele hulp wil (ook al heeft ze dat volgens jou -en anderen- wel nodig), zal het niet eenvoudig zijn haar zover te krijgen: je kunt haar niet ‘meeslepen’ bij wijze van spreken. Zij kan pas hulp áánnemen als zij er zelf aan toe is. Blijf je bij haar aandringen, dan kan er inderdaad weerstand ontstaan tegen álle hulp... het is de kunst voor jou om een goede weg daarin te vinden. Misschien ken je wel mensen die haar zouden kunnen helpen en wil ze wel sámen gaan... Als ik hier vraag “wie heeft het probleem”, moet jij je dus realiseren dat ji­j mogelijk nu zaken naar je toetrekt die ‘te groot’ voor je zijn, zoals je zelf ook al aangeeft (het is jouw eigenlijke vraag aan mij: “óf, en hóé je haar zou kunnen helpen”).

b. Wat is ‘het probleem’... niet die automutilatie, in eerste instantie... maar jouw houding naar het meisje! Zie je dat? Dáár moet je over nadenken. Het is goed dat jij haar niet ‘loslaat’: blijkbaar heb je haar vertrouwen gewonnen. Een keertje praten, of waarschijnlijk meer luisteren naar haar, is prima. Besef echter tegelijkertijd dat jij ni­ét haar hulpverlener bent (wat je ook wel doet, hoor!). Ik bedoel te zeggen dat jij je eigen grenzen in de gaten moet houden: praat daar met haar over vóórdat ji­j niet meer kunt slapen van háár problemen! Dat betekent niet, dat je het contact moet verbreken... het betekent wel dat jij over jouw positie in het contact moet nadenken!

c. Is je valkuil niet een beetje, juist omdat je ‘hulpverlening’ studeert, dat je natùùrlijk graag iemand wilt helpen en vindt dat je ‘het moet kunnen’?    

Nu nog even de automutilatie, jezelf verwonden, kan heel ernstige vormen aannemen. Echt een item voor een professionele hulpverlener. Jij bent ‘toeschouwer’ en dat is denk ik ook niet gemakkelijk. Probeer met humor aan haar je zorgen te laten merken: geef haar (leuke kinder)pleisters of zoiets... waardoor je laat merken dat je het wel serieus neemt, maar dat het háár zaak is!

Misschien is het een idee voor je om bij je studie eens te vragen naar behandeling van dit onderwerp, wanneer jullie praktijksituaties bespreken of wanneer je een casus moet inleveren.

Ik wens je sterkte, samen met je vriend. En ik wens het meisje alle hulp en vriendschap toe die zij nodig heeft (dat kan zeker ook jouw gebed voor haar zijn!). Veel plezier bij je studie!

Een hartelijke groet,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven